Αναζήτηση
Ο Maksym Kurochkin είναι θεατρικός συγγραφέας. Για σχεδόν τρία χρόνια, μαζί με άλλους 20 ουκρανούς θεατρικούς συγγραφείς σχεδίαζαν να χτίσουν ένα νέο θέατρο στην καρδιά του παλιού Κιέβου. Η ομάδα βρήκε ένα υπέροχο παλιό κτίριο, το οποίο ανακαινίζουν, με σκοπό να εγκαινιάσουν το θέατρο των συγγραφέων στις 12 Μαρτίου.
Στις 24 Φεβρουαρίου, όμως, ο Maksym και οι συνάδελφοί του ξύπνησαν από τον τρομακτικό ήχο των βομβαρδισμών. Η 12η Μαρτίου ήρθε και πέρασε. Αντί να σχεδιάζει τα εγκαίνια ενός νέου θεάτρου, ο Maksym εξετάζει τώρα στρατιωτικές στρατηγικές για να νικήσει τους ρώσους εισβολείς. Αντί για ένα στυλό στο χέρι του, κρατάει τώρα ένα όπλο.
«Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που ο ρωσικός στρατός πέρασε παράνομα τα σύνορά μας», γράφει σε άρθρο του στον Guardian ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιούσενκο. «Από τότε αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους να καταλάβουν την Ουκρανία».
Ένας από τους λόγους της αποτυχίας τους είναι ότι δεν περίμεναν να συναντήσουν τόσο σθεναρή και ηρωική αντίσταση, τόσο από τον εξελιγμένο στρατό μας, όσο και από υπερασπιστές εδαφών όπως ο Maksym, οι οποίοι, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της ρωσικής εισβολής, αποφάσισαν να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν.
«Πολλοί από αυτούς τους γενναίους υπερασπιστές της επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης και της κόρης μου, η οποία κατατάχθηκε αμέσως μόλις άρχισε ο πόλεμος, δεν είχαν ποτέ στρατιωτική εκπαίδευση, ούτε είχαν βρεθεί σε οποιαδήποτε κατάσταση σύγκρουσης», επισημαίνει ο Γιούσενκο.
Ιστορίες, όπως αυτή του νεαρού ζευγαριού που ανέβαλε την ημέρα του γάμου του, προκειμένου να ενταχθεί στη δύναμη εδαφικής άμυνας, ή του κωμικού που συνήθως βοηθά τους βετεράνους να ξεπεράσουν το τραύμα τους, αλλά αποφάσισε να γίνει και ο ίδιος μαχητής, σας δείχνουν το ακατάλυτο πνεύμα του ουκρανικού λαού.
Με τραγικό τρόπο, ορισμένοι από αυτούς τους υπερασπιστές έπεσαν στη μάχη. Άλλοι έχουν ξυλοκοπηθεί και σκοτωθεί σε πόλεις όπως η Μπούκα, το Χάρκοβο και η Μαριούπολη. «Δεν θα μάθουμε πόσοι από τους πολίτες μας έχουν πεθάνει, μέχρι να ανοίξουμε τους ομαδικούς τάφους και να καθαρίσουμε τα ερείπια των κατεστραμμένων πόλεών μας», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Και προσθέτει: «Όσο σοκαριστικές κι αν είναι αυτές οι ιστορίες που ακούγονται, αυτό ακριβώς πρέπει να περιμένουμε από τον άγριο ρωσικό στρατό, υπό την ηγεσία του δικτάτορα, Βλαντίμιρ Πούτιν. Η δική μου ιστορία με τον Πούτιν χρονολογείται από το 2000, όταν ήμασταν και οι δύο πρωθυπουργοί των χωρών μας. Μόνο όταν έθεσα υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας το 2004, έκανε ενεργή εκστρατεία εναντίον μου. Τα ακραία μέτρα, στα οποία ήταν διατεθειμένος να φτάσει προκειμένου να πετύχει αυτό που ήθελε, έγιναν ξεκάθαρα. Δεν μπορούσα να επιτρέψω σε αυτό να με αποθαρρύνει – αφού κέρδισα, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να προσπαθήσω να διατηρήσω μια λειτουργική σχέση μαζί του, ως ηγέτη του γείτονά μας στα ανατολικά. Όμως, ο Πούτιν, με τον οποίο είχα ασχοληθεί τότε, δεν υπάρχει πια. Έκτοτε έχει γίνει ένας εντελώς απομονωμένος και βίαιος δεσπότης, που δεν αντέχει καμία αντιπολίτευση».
Ένα από τα μεγαλύτερα όπλα που έχουμε τώρα εναντίον του Πούτιν είναι η διεθνής αλληλεγγύη και υποστήριξη, πιστεύει ο Βίκτορ Γιούσενκο. Αυτό είναι κάτι που τον ενοχλεί πραγματικά. Γνωρίζω ότι, ενώ οι ειδήσεις για τον πόλεμό μας έγιναν πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο και κυριάρχησαν στην παγκόσμια συζήτηση για αρκετές εβδομάδες, το ενδιαφέρον για τις ιστορίες των υπερασπιστών των εδαφών μας έχει αρχίσει να μειώνεται.
Η κόπωση απέναντι στη φρίκη του πολέμου είναι δυστυχώς κοινή – το είδαμε αυτό με τη Συρία, την Υεμένη και το δικό μας Ντονμπάς. Αλλά εμείς, στην Ουκρανία, δεν έχουμε την πολυτέλεια να νιώθουμε κόπωση, αλλιώς κινδυνεύουμε να χάσουμε τον στόχο της νίκης. Η δύναμή μας είναι τώρα πιο σημαντική από ποτέ. Παρόλο που σημειώνονται διάφορες ρωσικές υποχωρήσεις, ακούμε ιστορίες ότι τα ρωσικά στρατεύματα ανασυντάσσονται και σχεδιάζουν να συνεχίσουν την επίθεσή τους. Είναι τώρα που πρέπει να αποφασίσουμε να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο.
Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, χωρίς εξωτερική υποστήριξη, επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, σημειώνοντας πως αυτός ο πόλεμος είναι μια καθοριστική στιγμή, όχι μόνο για την ιστορία της Ουκρανίας, αλλά και για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Δεν πρόκειται απλώς για μια περιφερειακή σύγκρουση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, αλλά για μια μάχη ενάντια στην τυραννία και τον ιμπεριαλισμό.
Ο στρατός μας εξακολουθεί να χρειάζεται όπλα και στρατιωτική βοήθεια από όλους τους συμμάχους μας. Και χρειαζόμαστε οικονομική βοήθεια, για να μπορέσουμε να κλείσουμε τις «τρύπες» που ανοίγει αυτός ο πόλεμος στην προηγουμένως ισχυρή οικονομία μας. Η ηγεσία μας δεν βρίσκεται μόνο στην πρώτη γραμμή του πολέμου με τη Ρωσία, αλλά αγωνίζεται και πίσω από τις γραμμές της μάχης – στην ασφάλεια των διεθνών γραφείων και θεσμών – για να εξασφαλίσει την υποστήριξη από τους συμμάχους που χρειαζόμαστε, προκειμένου να αποκαταστήσουμε την ειρήνη και την ελευθερία στην Ουκρανία.
Ταυτόχρονα, έχουμε ένα στρατό εθελοντών που πρέπει να συνεχίσει να εφοδιάζει τους υπερασπιστές της επικράτειας με τον αμυντικό εξοπλισμό που χρειάζονται, για να συνεχίσουν να μάχονται στην πρώτη γραμμή. Ευτυχώς, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, όπως το Παγκόσμιο Συνέδριο της Ουκρανίας, εργάζονται ακούραστα για να εξασφαλίσουν μια σταθερή ροή μη θανατηφόρων προμηθειών στους υπερασπιστές μας. Έχουν επίσης οργανώσει μια προσπάθεια-μαμούθ για να υποστηρίξουν τους συμμάχους μας να στείλουν τα όπλα που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα και να επιβάλουν τους οικονομικούς αποκλεισμούς και τις κυρώσεις που είναι απαραίτητες για να νικήσουμε τη ρωσική επιθετικότητα. Οι υπερασπιστές μας θα συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι να πετύχουμε τελικά τη νίκη και οι υποστηρικτές μας θα συνεχίσουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να τους βοηθήσουν.
«Πιστεύω ακράδαντα ότι η νίκη για την Ουκρανία είναι αναπόφευκτη», καταλήγει στο άρθρο του ο Γιούσενκο. Όταν οι απλοί Ουκρανοί δίνουν τα πάντα για να αγωνιστούν για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, η νίκη είναι η μόνη επιλογή.
«Ανυπομονώ για την ημέρα που αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει επιτέλους και ο Maksym και οι συνάδελφοί του θα μπορέσουν να ανοίξουν το θέατρό τους και να ανεβάσουν νέα έργα, γραμμένα από γενναίους και ‘προκλητικούς’ θεατρικούς συγγραφείς, που δεν θα επικεντρώνονται στην προπαγάνδα, αλλά στις δικές τους φωνές και ιδέες. Σήμερα, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία. Αύριο, θα παρακολουθήσουμε τα έργα των συγγραφέων μας που κέρδισαν αυτή την ελευθερία, ορίζοντας τι σημαίνει να είσαι Ουκρανός».
