O συνθέτης Bαγγέλης Παπαθανασίου, κορυφαία προσωπικότητα της ευρωπαϊκής μουσικής, που μεσουράνησε από τη δεκαετία του ’60 και μετά, άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, το βράδυ της Τρίτης 17 Μαΐου.

Υπήρξε καλλιτέχνης με σπουδαία διεθνή καριέρα και μάλιστα, το 1982, βραβεύτηκε με Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας «Δρόμοι της Φωτιάς» (Chariots of Fire) .

Τον Απρίλιο του 1982 μίλησε για τη βράβευσή του αυτή στα «ΝΕΑ» και τον Γιώργο Λιάνη:

«Αισθάνομαι ότι το Όσκαρ είναι της Ελλάδας. Δεν είναι προσωπικό βραβείο. Αλλά και η χαρά μου της Ελλάδας είναι. Δεν είναι μια προσωπική χαρά μόνο».

Mε τον Ντέμη Ρούσσο

Σε ερώτηση του Γιώργου Λιάνη για τους δεσμούς του με την μητέρα πατρίδα, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου απάντησε:

«Ζω κοντά στην ιδέα της Ελλάδας, αλλά μακράν της μίζερης ελληνικής πραγματικότητας. Η Ελλάδα στα μάτια μου δεν είναι το τσίρκο όπου διαδραματίζονται θεατρικές θηριομαχίες… Δεν είναι ο αγώνας για το θρόνο, το κηδεμόνευμα προσώπων και πραγμάτων. Είναι μια πνευματική υπόθεση ερήμην του αλληλοσπαραγμού των κηδεμόνων της…»

«ΤΑ ΝΕΑ», 3.4.1982, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Στη συνέχεια της τηλεφωνικής τους συζήτησης, ο Γιώργος Λιάνης ανέφερε στον Βαγγέλη Παπαθανασίου τον φόβο που εξέφρασε η φίλη του συνθέτη, ηθοποιός Ειρήνη Παππά.

«Η Ειρήνη Παπά που σ’ αγαπά – ανυπόκριτα και ανυστερόβουλα φοβάται μήπως σε λιθοβολήσουν τώρα που τιμήθηκες…Σύνηθες φαινόμενο με όσους ξεχωρίζουν…και ζουν μακράν της πατρίδας μας».

Η απάντηση του Παπαθανασίου αποτυπώνει πλήρως και την άποψη του περί βραβείων και δημιουργικότητας.

«Απ’ ό,τι κατάλαβα το Όσκαρ είναι τελικά ένα σπουδαίο επίτευγμα. Η σημασία του για τους άλλους είναι πιο σημαντική παρά για σένα τον ίδιο…Έχω στο νου τι σημαίνει ο φόβος της Ειρήνης αλλά δεν θα επιτρέψω να το οικειοποιηθούν…Το Όσκαρ δεν έχει καμιά αληθινή σχέση με τη Δημιουργία. Και ξέρετε η ψυχομαχία του καλλιτέχνη έχει να κάνει με τη Δημιουργία και μόνο.»

Με τον Μάνο Χατζιδάκι

«Ο Βαγγέλης είναι σαν τα πουλιά», σημείωνε τότε η Ειρήνη Παππά. «Πρώτα κελαϊδάει και μετά έρχονται οι περιώνυμοι τεχνοκρίτες να μας πουν ότι η σπάνια νότα που έβγαλε ήταν ντο! Είναι θαλεγε κανείς ένα συγγενικό του πρόσωπο. Στο φέρσιμο, στο μίλημα στη σκέψη. Δεν έχει πρόβλημα να παραστήσει κάποιον ή κάτι».