Δημιούργησε το ιδιαίτερο στυλ του συνδυάζοντας το λυρικό τραγούδι με την ποπ μουσική. Αυτός θα είναι ο πυρήνας του προγράμματος που θα παρουσιάσει στο αθηναικό κοινό. Ο διάσημος τενόρος Alessandro Safina λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του City Garden Theater μιλάει για την δύναμη της μουσικής , τις διαρκείς θυσίες που απαιτούνται για την ασφαλή διαδρομή ενός τενόρου , αλλά και “κλειστό και αποκρυσταλλωμένο κόσμο της όπερα ”
Τι επιλέξατε να παρουσιάσετε στο ελληνικό κοινό; Πως κάνετε αυτή την επιλογή;
Είναι η πρώτη φορά που θα κάνω δική μου συναυλία στην Αθήνα και αυτό με τιμά μου δίνει πολύ ενέργεια. Στο πρόγραμμα θα υπάρχουν μερικά από τα τραγούδια μου όπως το “Luna” “Incanto” “Insieme a te” αλλά και πολλές επιλογές από το γαλλικό, το αμερικάνικο ρεπερτόριο αλλά και ιταλικά κλασικά . Πρόκειται για ένα πρόγραμμα όπου συνυπάρχουν διάφορα στην , από την ποπ μέχρι το κλασικό τραγούδι που είναι και ο κόσμος μου και ελπίζω να δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ.
Όπως είπατε συνδυάζετε την οπερατική τέχνη με την ποπ μουσική. Από ποια ανάγκη οδηγηθήκατε σε αυτό; Εχετε πει ότι έτσι φέρνετε πιο κοντά την κλασική μουσική στο κοινό. Αυτό δεν ενέχει και κάποιους κινδύνους;
Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Η Οπερα απευθύνεται σε ένα εξειδικευμένο κοινό. Ο κόσμος που ακούει το συγκεκριμένο είδος είναι λίγο δυσανεκτικός στις αλλαγές. Είναι κλειστός και αποκρυσταλλωμένος κόσμος. Προέρχομαι από αυτό τον κόσμο, τον σέβομαι, γνωρίζω τις θυσίες , τις σπουδές που απαιτούνται να γίνει κάποιος καλλιτέχνης με αξία στον κόσμο της όπερας. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω ότι το κοινό αυτού του είδους δεν είναι ανοιχτό σε πιο σύγχρονες μορφές της μουσικής γλώσσας. Και δυστυχώς το μεγάλο κοινό , το λαϊκό βλέπει πάντα τον κόσμο της όπερας ως καρικατούρα, το θεωρεί ξεπερασμένο και εκτός χρόνου. Σίγουρα το λεγόμενο μουσικό είδος crossover δύσκολα μπορεί να διευκολύνει έναν διάλογο μεταξύ αυτών των δύο κοινών. Ισως αυτό να είναι σωστό και σίγουρα δεν έχω αυτή την φιλοδοξία. προσπαθώ να τραγουδώ με την φωνή και το στυλ μου ελπίζοντας πάντα τα τραγούδια μου να “συναντηθούν” με ένα νέο και ανανεωμένο κοινό.
Υπάρχει μια εικόνα – ιστορία από την παιδική σας ηλικία που μπορείτε να μου αφηγηθείτε και που να δείχνει , να προϊδεάζει , τον δρόμο που θ ακολουθούσατε;
Ο πατέρας μου είχε μια όμορφη και δυνατή μπάσα φωνή. Ετσι από παιδί άρχισα να γνωρίζει τις πιο όμορφες και διάσημες άριες της όπερας. Από παιδι πάντα τραγουδούσα προσπαθώντας να μιμηθώ τραγουδιστές της όπερας. Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσα και έτσι γεννήθηκε το μεγάλο μου πάθος για το κλασικό τραγούδι.
Σας χαρακτηρίζουν ως “ο πιο ερωτικός τενόρος”. Τι σημαίνει αυτό για εσάς και γιατί πιστεύετε κερδίσατε αυτό τον χαρακτηρισμό;
Πριν από μερικά χρόνια ήμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το People Magazine με είχε στο εξώφυλλο περιγράφοντας με ως ο “Κλούνεϊ” της όπερας. Χάρηκα αλλά ποτέ δεν είχα αυτή την αντίληψη. Στους τραγουδιστές της όπερας – όσο αν ακούγεται κλισέ- αναγνωρίζονται άλλα προσόντα πέρα από την εξωτερική εμφάνιση.
Ινδαλμά σας είναι ο Ενρίκο Καρούζο. Τι σας γοητεύει σε εκείνον και ποιες από τις ερμηνευτικές αρετές του θαυμάζετε;
Ο Ενρίκο Καρούζο είναι ο μεγαλύτερος τενόρος στην ιστορία της οπερατικής τέχνης. Η φωνή του ήταν μοναδική και ανεπανάληπτη , η τενχική του τού επέτρεπε να τραγουδήσει τα πάντα από το ρεπερτόριο του “ελαφρού” τενόρου μέχρι τους πιο δύσκολους δραματικούς ρόλους. Αλλά το μεγαλείο του Καρούζο βρισκόταν στην νεωτερικότητά του, στο στυλ του τραγουδιού του , στην φρασεολογία του . Ηταν πολύ μπροστά από την εποχή του.
Ποιος είναι ο μύθος για έναν τενόρο και ποια πραγματικότητα υπάρχει και δεν είναι ορατή από το κοινό;
Είναι αλήθεια ότι το κοινό βλέπει στον τενόρο της μέγιστη έκφραση σε ένα τραγούδι. Ισως είναι ένας υπερβολικός μύθος και σε κάθε περίπτωση αυτή η σκέψη συνδέεται περισσότερο με το παρελθόν. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για μια πολύ δύσκολη δουλειά , που δημιουργεί μεγάλη ένταση. Ο τενόρος ζει πάντα με ανασφάλεια. Η φωνή του είναι πιο η περίπλοκη και η πιο λεπτή και σίγουρα δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Ταυτόχρονα όμως απαιτεί συνεχείς θυσίες και παραιτείται.
Εχετε έντοχη δισκογραφική και διακεκριμένη δραστηριότητα. Που αισθάνεστε καλύτερα, στο στούντιο ή στην σκηνή και γιατί;
Φυσικά στη σκηνή κατά την διάρκεια μιας ζωντανής συναυλίας βιώνονται απερίγραπτα συναισθήματα και το κοινό σου δίνει μεγάλη ενέργεια και δύναμη. Οι συναυλίες στο στούντιο είναι ατσάλινες , ελεγχόμενες αλλά πολύ λιγότερο συναισθηματικές για μένα αλλά νομίζω για όλους του καλλιτέχνες.
Σε αυτή την κρίσιμη και θολή εποχή που διανύουμε ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος της τέχνης; Θεωρείτε ότι μπορεί να επιτελέσει έναν ουσιαστικό ρόλο;
Ολες οι μορφές της τέχνης πρέπει πάντα να βοηθούν την ανθρωπότητα ν αναπτυχθεί και να θυμίζει με το περιεχόμενό τους πανανθρώπινες αξίες. Ο ουσιαστικός ρόλος ίσως είναι υπερβολικός χαρακτηρισμός, όμως σίγουρα η τέχνη, η μουσική είναι ικανή να ξεπεράσει τα σύνορα και να ενώσει τους ανθρώπους.
Αν δεν ήσασταν καλλιτέχνης τι άλλο θα θέλατε να είστε;
θα ήθελα να είμαι πολλά πράγματα. Αλλάζω γνώμη ανάλογα με την στιγμή.
