Έφυγε από τη ζωή ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας σε ηλικία 78 ετών.
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944 και μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι και στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα και χορό στη Νέα Υόρκη.
Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στις ταινίες: Γλυκιά Συμμορία, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927, Ακροπόλ, Οι απέναντι, Ρεμπέτικο, «Happy day» και «Ο δράκουλας των Εξαρχείων. Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα όπως Περιμένοντας τον Γκοντό, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, «Εγώ δεν…» και Κ.Π.Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος.
Στην τηλεόραση έχει κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές: Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες, Οι Μεν και οι Δεν και Δύο Ξένοι, ενώ η τελευταία τηλεοπτική του εμφάνιση ήταν στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα».
Υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός σε καθημερινή εκπομπή στον σταθμό «Εν Λευκώ» και έχει εκδώσει τρία αυτοβιογραφικά βιβλία.
Μία ιδιαίτερη περσόνα
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας ξεχώριζε πάνω από όλα για την ιδιαίτερη προσωπικότητά του. Εστέτ, σνομπ, καυστικός, εναλλακτικός ήταν κάποια από τα επίθετα που τον χαρακτήριζαν και τον διαφοροποιούσαν από τους ηθοποιούς της γενιάς του.
Σημαντικός σταθμός στη ζωή του η παραμονή στη Νέα Υόρκη την πολυτάραχη δεκαετία του 70. Πήγε για σπουδές χορού, έκανε μαθήματα με κορυφαίους του είδους όπως ο Άλβιν Νίκολαϊ, αλλά τελικά δεν έγινε χορευτής. Έζησε όμως στο «κόκκινο» για τέσσερα χρόνια σε εποχές καλλιτεχνικού οργασμού και σεξουαλικής απελευθέρωσης στο Μανχάταν.
Γυρνώντας στην Αθήνα έπαιξε στον κινηματογράφο και το θέατρο σε καλλιτεχνικές δημιουργίες που έσπαγαν τα στεγανά. Το ευρύ κοινό τον έμαθε από τη guest συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές, όπου κατάφερε να ξεχωρίσει για ακόμα μία φορά.
Πολλοί ήταν εκείνοι που τον άκουγαν κάθε πρωί στην ραδιοφωνική εκπομπή «Café Society» στον σταθμό En Lefko, που ξεχώριζε με το ιδιαίτερο προσωπικό του στυλ και τις αμφιλεγόμενες απόψεις του, που δεν ήταν λίγες οι φορές που σόκαραν και εξόργιζαν.
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας αρέσκονταν να είναι προκλητικός και δήθεν, όπως έλεγε και ο ίδιος. Το «μαύρο χούμορ» του – όπως ο ίδιος το είχε χαρακτηρίσει– για το ευαίσθητο και σημαντικό θέμα των γυναικοκτονίων το τελευταίο διάστημα της ζωής του έριξε σκιά στην πολύχρονη πορεία του.