Πένθος στον καλλιτεχνικό κόσμο. Τα ξημερώματα της Δευτέρας (27/6) έφυγε από τη ζωή η σπουδαία συνθέτης, στιχουργός και τραγουδίστρια Βάσω Αλαγιάννη. Είχε υπογράψει, ανάμεσα σε άλλα, τα τραγούδια «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» και «Υδροχόος» και είχε συνεργαστεί με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Μανώλη Λιδάκη, την Χάρις Αλεξίου και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες.
Διαβάστε επίσης: «Tο λαϊκό είναι η βάση µας»
Η τελευταία έκανε γνωστή και τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου της, μέσα από ανάρτησή της στο Instagram.
Έγραψε συγκεκριμένα:
«Έφυγε ήσυχα στον ύπνο της
Αυτή η γυναίκα που ήταν τόσα πολλά πράγματα.
Η «Svarno».
Που έγραφε τραγούδια
Που θεράπευε με Reiki
Που συμβούλευε με αυτογνωσία
Που αγαπούσε με πάθος
Που κάπνιζε πολύ
Που έραβε
Που έπλεκε
Που μας μάλωνε να ξυπνήσουμε
Που γελούσε σαν μωρό
Που τραγουδούσε
Που ταξίδευε πολύ
Που μας γέμιζε δώρα
Η Βάσω Αλλαγιάννη που την τραγούδησα κι εγώ με τους στίχους του Ρασούλη και τους δικούς της στον Ζαμπέτα όπως την τραγούδησαν και τόσοι άλλοι.
Η “Svarno” η φίλη μου και master μου στο Reiki
Έφυγε ήσυχα στον ύπνο της για να αναπαυτεί για πάντα».
Ποια ήταν η Βάσω Αλαγιάννη
Έμαθε μουσική δίπλα στον Μάνο Λοΐζο και τον Νότη Μαυρουδή και λίγο μετά άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια.
Η πρώτη δισκογραφική της δουλειά ήταν το 1982 το «Χαράτσι» και είχε τρομερή απήχηση στο κοινό. Σε στίχους του Μανόλη Ρασούλη έγραψε τον «Υδροχόο» και το «Λεμόνι στην Πορτοκαλιά», για τον Νίκο Παπάζογλου.
Η επιτυχία που γνώρισαν οι τρεις τους, τους έφερε ακόμη δύο δίσκους, τα «Σύνεργα» (1990) και το «Στο Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ» να αγγίζει την ψυχή του κάθε Έλληνα.
Όντας καταξιωμένη πια η Βάσω Αλλαγιάννη συνεργάστηκε δισκογραφικά με πολλούς καλλιτέχνες. Μεταξύ άλλων, με τον Μανόλη Λιδάκη («4 κύκλοι τραγουδιών», 1995), τη Βούλα Σαββίδη («Το φίλημα του χρόνου» 1992), την Πίτσα Παπαδοπούλου («Με τα μάτια κλειστά», 1994, «Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει»), τον Σταύρο Λογαρίδη («Ονειρεμένες πολιτείες», 1996), τη Χάρις Αλεξίου («Παράξενο Φως», 2000), τον Δημήτρη Μπάση («Μιλάω Χρόνια», 2000).
Με τον δίσκο «Svarno» η Βάσω Αλλαγιάννη έκανε μια απογραφή αλλά ταυτόχρονα και μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Επρόκειτο για το απαύγασμα μιας μεγάλης θητείας στο ελληνικό τραγούδι.
Όπως έχει πει και η ίδια: «Κλείνοντας 22 χρόνια με τα τραγούδια μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να ηχογραφήσω κάποιες μουσικές μου. Μερικές από αυτές είναι από παλαιότερα τραγούδια μου. Κάποιες άλλες τις έγραψα πρόσφατα, για αυτό το δίσκο, με το όνομα Svarno. Ο δίσκος περιέχει δεκαεφτά κομμάτια και σε δύο από αυτά, εν είδος τραγουδιού, για πρώτη φορά ηχογραφείται η φωνή μου, στο «Βοτσαλάκι» και στο «Πολυαγαπημένε μου». Η εμπειρία της παραγωγής ήταν πολύ σημαντική για μένα, έμαθα πολλά καινούρια πράγματα. Επίσης η συνεργασία μου με το Ματί Παλαιολόγο, η έμπνευση και η εμπιστοσύνη σε συναγωνισμό κάθε στιγμή, με έκανε να μη θέλω να τελειώσει ποτέ αυτή η συνεργασία. Έτσι λοιπόν σκέφτομαι να το ξανακάνω! Η διάθεση, ο τρόπος και η καταπληκτική ενέργεια των μουσικών που έπαιξαν στο δίσκο με γέμισε χαρά και εμπιστοσύνη. Ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχαν στο «Svarno» και εσάς που θα το ακούσετε και θα το ταξιδέψετε».
Η Βάσω Αλαγιάννη πριν από μερικά χρόνια είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην ιστοσελίδα «avopolis».
Τότε είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό της τυχερό άνθρωπο και είχε τονίσει: «Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τίποτα από όλα τα υπέροχα, όπως και τίποτα από τα όσα δύσκολα έχω ζήσει. Όλα τα βιώματά μου τα περιέχω: πλημμυρίζουν την ύπαρξή μου και τη διαμορφώνουν. Τίποτα δεν χρειάζεται λοιπόν να «ξανά» συμβεί. Είμαι τυχερός άνθρωπος, είχα και έχω δυνατά βιώματα. Θα τα έλεγα δώρα».
Επίσης, είχε αποκαλύψει με ποιον τραγουδιστή ήθελε να συνεργαστεί και δεν τα κατάφερε: «Θα ήθελα να έχει πει ένα τραγούδι μου ο Δημήτρης Μητροπάνος, αυτός ο υπέροχος ερμηνευτής, με τον υπερήφανο καημό».
Όσο για τον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Παπάζογλου; «Αναντικατάστατοι και βεβαίως ανεπανάληπτοι. Τι θα μπορούσα να πω για τον Μανώλη; Δεν παρομοιάζονται και δεν γεννιούνται κάθε μέρα τέτοιοι άνθρωποι. Και τι να πω για τον Νίκο, αυτό το χαρισματικό, εμπνευσμένο και γοητευτικό πλάσμα, που λατρεύτηκε από όλους μας… Ξέρετε, μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω εγώ για εκείνους, γιατί τους αγάπησα πολύ και τους δύο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να λέω τα τραγούδια μας, στην απουσία τους.
Οι υπέροχοι στίχοι του Αλκαίου μου ταίριαξαν και με συγκίνησαν πολύ! Ωστόσο θέλω να πω ότι δεν έχω τρομάξει και δεν βλέπω κανένα τέλος. Είμαι αισιόδοξη και, πάνω από όλα, πιστεύω στους νέους ανθρώπους με ήθος, έμπνευση και ταλέντο. Ένας καινούργιος κύκλος ανοίγει, απαλλαγμένος από το «κυνήγι του θησαυρού», απλά γιατί δεν υπάρχει πια θησαυρός. Αυτό θα ξαναφέρει πίσω την ποιότητα και τη συνέχεια, με διαφορετικό όμως τρόπο. Πάντα θα υπάρχει καλλιτεχνικό πνεύμα, πάντα θα υπάρχουν δημιουργοί και πάντα, μετά από μια μπόρα, βγαίνει ο ήλιος».
