Λίγες μόλις ώρες μετά τον θάνατο του Κώστα Καζάκου, άφησε την τελευταία της πνοή μία ακόμα σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού πολιτισμού, η Ειρήνη Παπά.
Υπήρξε ηθοποιός με αξιομνημόνευτες ερμηνείες σε ελληνικές και ξένες κινηματογραφικές παραγωγές, στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και φυσικά στα μεγαλύτερα ελληνικά θέατρα.
Παρά τη μεγάλη διεθνή της καριέρα δεν σταμάτησε στιγμή να εκδηλώνει την αγάπη για την πατρίδα της.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 11.1.1974, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Το 1974, και ενώ η Χούντα στην Ελλάδα διένυε τους τελευταίους μήνες ζωής της, η Ειρήνη Παπά μιλάει στο περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ»
«Από 17 χρονών λείπω κατά μεγάλα διαστήματα από την Ελλάδα. Τώρα θέλω νάρθω για πάντα. Φυσικά στο εξωτερικό η δουλειά μου μού έδωσε οικονομική ανεξαρτησία, αλλά αυτό δεν είναι βέβαια ευτυχία.
»Αλλά και γενικώτερα στον κόσμο είναι αφύσικο να προσπαθούμε να θεμελιώνουμε την ευτυχία στην οικονομική ευχέρεια και – το χειρότερο -να την ταυτίζουμε μ’ αυτή. (…) Λείπω επτά ολόκληρη (τονίζει την λέξη) χρόνια από τον τόπο μας. (…)
»Δεν έχω ξεχάσει τίποτα. Είναι σαν να μην έχω φύγει ποτέ. Η Ελλάδα μας δεν μπορεί να φύγη ούτε από τη σκέψη, ούτε από το τελευταίο μου κύτταρο. Είμαι η Ελληνίδα. Χωράει γι’ αυτό καμία αμφισβήτηση;
»Μπορεί μόνο να θυμάμαι; Ζω σε κάθε στιγμή τον τόπο μας κι ακόμα την ιδιαίτερη πατρίδα μου το Χιλομόδι, τους χωριανούς μου, τις κατσίκες…»
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 11.5.1978, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ζάχος Χατζηφωτίου, με το ψευδώνυμο Ιάκχος, αναδημοσιεύει στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» απόσπασμα συνέντευξης «που έδωσε η Ειρήνη Παπά στο μεγάλο αμερικανικό περιοδικό “Γούμαν ” στο τελευταίο της ταξίδι στο Λος Άντζελες, με την ευκαιρία της απονομής των Όσκαρ (Ως γνωστόν η “Ιφιγένεια” είχε προταθεί για το βραβείο του καλύτερου ξένου φιλμ)».
Ακολουθούν κάποιες από τις απαντήσεις της Ειρήνης Παπά.
Μιχάλης Κακογιάννης, Έλλη Παπά, Μίκης Θεοδωράκης
Αρχαίο δράμα
«Δεν παίζω ρόλους με πάθος. Είμαι η ίδια γεμάτη πάθος, για τη δουλειά μου, για την τέχνη, για τη ζωή.
»Δεν υπάρχει τίποτα το αρχαίο μέσα σ’ αυτές τις τραγωδίες που παίζω. Έχουμε και σήμερα πολέμους. Και σήμερα μητέρες χάνουν τα παιδιά τους και σήμερα άντρες σκοτώνονται στον πόλεμο και σήμερα είμαστε “γυμνοί” απέναντι στην πραγματικότητα.
Προσωπική ζωή
«Η προσωπική μου ζωή μού ανήκει. Ζω σε δικό μου ιδιαίτερο περιβάλλον και φροντίζω να μην κοινολογείται ούτε και να διαφημίζεται η ζωή μου. Μ’ αρέσει να βλέπω τους φίλους, αλλά μ’ αρέσει να κάθομαι σε μια πολυθρόνα για ώρες μόνη μου και να σκέφτομαι.
»Όταν σκέφτομαι, εργάζομαι. Η σκέψη είναι δημιουργία»
