Αναζήτηση
ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
επιστρέφουν στη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων και παρουσιάζουν
Θουκυδίδης
Περικλέους Επιτάφιος
Μια μοναδική έκδοση, με σχόλια, για την πατρότητα του έργου, την προέλευση και τη σημασία του.
Το αρχαίο κείμενο, η μετάφραση και μια ιδιαίτερη προσέγγιση της μορφής και του περιεχομένου.
Το έργο-σύμβολο, ο επικήδειος του Περικλή και της χρυσής περιόδου του, που έχει αποτιμηθεί ως «μνημείο της δημοκρατίας».
Ο επικήδειος λόγος που εκφώνησε ο Περικλής για τους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το πάντα επίκαιρο έργο του χρυσού αιώνα της ελληνικής αρχαιότητας με την υψηλή παιδευτική και λογοτεχνική αξία, που δεν έπαψε ποτέ να μελετάται και έχει αποτιμηθεί ως «μνημείο της δημοκρατίας»
Τα αυθεντικά κείμενα με τη μετάφρασή τους, επεξηγηματικά σχόλια και διαφωτιστικές αναλύσεις.
Ο επικήδειος λόγος που εκφώνησε ο Περικλής για τους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού Πολέμου, σε επίσημη τελετή στον Κεραμεικό, το 431 π.Χ. Το πάντοτε επίκαιρο έργο του χρυσού αιώνα της ελληνικής αρχαιότητας με την υψηλή παιδευτική και λογοτεχνική αξία, που δεν έπαψε ποτέ να μελετάται. Το έργο, αντλημένο από το δεύτερο βιβλίο της «Ιστορίας» του Θουκυδίδη, έχει αποτιμηθεί ως «μνημείο της δημοκρατίας»· ο Περικλής επαινεί εν συντομία το αθηναϊκό παρελθόν και αναφέρεται συνοπτικά στα πολεμικά έργα των νεκρών της χρονιάς, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του λόγου του αφιερώνεται στα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πνευματικά επιτεύγματα της αθηναϊκής πολιτείας της εποχής. Παρουσιάζεται έτσι η ιδεώδης εικόνα του αθηναϊκού πολιτεύματος, όπως επιθυμούσε να το διαμορφώσει ο Περικλής, το ιδανικό πρότυπο μιας πολιτείας με απόλυτη αυτάρκεια, ευδαιμονία, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Ο αναγνώστης που γνωρίζει την καταστροφή της αθηναϊκής ηγεμονίας λίγα χρόνια αργότερα διαβάζει πλέον τον επιτάφιο αυτόν ως τον τραγικό επικήδειο λόγο που απευθύνει στην αθηναϊκή πολιτεία ο δημιουργός της Περικλής.
Ο «Επιτάφιος», ο λόγος του Περικλή είναι μαζί με την αρμονία του και κήρυγμα πάθους, που συμπορεύεται με τον πόνο και το θάνατο αλλά και με το συναίσθημα της υπεροχής. Οσο κι αν μόνον να εικάζουμε μπορούμε το βαθμό συμμετοχής του Θουκυδίδη στο πλαίσιο του «Επιταφίου», μπορούμε ωστόσο να προβληματιζόμαστε και πάνω στη γνώμη ότι ο ιστορικός βρίσκεται στη σκιά του μεγάλου πολιτικού και ρήτορα, όταν αυτός εκφωνούσε τον «Επιτάφιο», μνημείο αρετής και τόλμης. Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Θουκυδίδης μένει μακριά από τις πολιτικές παρατάξεις και από ιδεολογίες. Επικρίνει όμως αδίστακτα τους δημοκρατικούς για τα λάθη τους και για τις παρεκκλίσεις τους από τους κανόνες της γνήσιας δημοκρατίας, αυτής που εγκωμιάζει ο Περικλής, ενώ συγχρόνως κατηγορεί την ολιγαρχία και τους οπαδούς της, και μάλιστα αυτούς που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στα πράγματα της πολιτικής ζωής στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Η αντικειμενικότητα του ιστορικού είναι αρετή του. Κάποιες ασήμαντες παρεκκλίσεις του δεν αναιρούν τον κανόνα. Η αντικειμενικότητά του στο ξεδίπλωμα των διαδραματιζόμενων στο προσκήνιο της ιστορίας είναι η δύναμή του. Επικρίνει το δίκαιο του ισχυρού και την επιβολή της βίας»
