Μπαίνω στο καφέ και παραγγέλνω αλλά το κίτρινο Τ-shirt της ΠοδηλΑΤΤΙΚΗΣ Κοινότητας με το σλόγκαν «Περισσότερα Ποδήλατα» κάνει…μπαμ. Το βλέμμα του μπαρίστα καρφώνεται εκεί.
«Έπιασε τόπο το μήνυμα που θέλει να περάσει η ΠοδηλΑΤΤΙΚΗ Κοινότητα» σκέφτομαι από μέσα μου. Αλλά ο μπαρίστα το πάει ακόμη πιο πέρα το μήνυμα. «Περισσότερα ποδήλατα;», μου λέει και απαντάει μόνος του στην ερώτηση. «Μα πολλά ποδήλατα έχουμε. Πάρα πολλά ποδήλατα. Υποδομές για να κινηθούμε με ποδήλατο δεν έχουμε. Αν είχαμε θα έβλεπες πόσα ποδήλατα θα ήταν έξω στους δρόμους. Κι εγώ έχω ποδήλατο. Αλλά δεν θέλω να κινδυνεύω. Θέλω απλώς να μετακινούμαι με το ποδήλατο όχι να νιώθω πάω στον πόλεμο…».
Έχει τα δίκια του. Εντάξει δεν συμμερίζομαι ότι αν βγει κάποιος με το ποδήλατο είναι σαν να πηγαίνει σε εμπόλεμη ζώνη. Αλλά πάντως πολλές υποδομές για να μετακινούμαστε με ποδήλατο σίγουρα δεν έχουμε. Κι αυτό που με εξοργίζει είναι ότι στην Ελλάδα, τι κι αν έχουμε περάσει 10ετή οικονομική κρίση, 2ετή Πανδημία, τι κι αν βιώνουμε την κλιματική και τώρα την ενεργειακή κρίση, εμείς ακάθεκτοι. Επιμένουμε στο αυτοκίνητο. Και σε επιλογές μετακίνησης που δεν ωφελούν ούτε το περιβάλλον, ούτε την υγεία, ούτε τις πόλεις μας, ούτε τις τσέπες μας στο τέλος τέλος.
Σωστά τα λέει ο νεαρός μπαρίστα. Ποδήλατα έχουμε, υποδομές δεν έχουμε. Και τις θέλουμε επειγόντως. A, και για να τις έχουμε χρειαζόμαστε πολιτικές για να έρθει το ποδήλατο στο προσκήνιο μέσα στις πόλεις. Χθες.
