Αναζήτηση
Σαράντα πέντε χιλιάδες συμμετοχές, σαράντα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα, ένας κοινός στόχος: ο δρόμος που φέρνει τους ανθρώπους που θέλουν να τον διασχίσουν κοντά, αναβαπτίζοντάς τους στην κολυμπήθρα της ορατότητας και της αλληλεγγύης. Από το χαρμόσυνο μήνυμα «νενικήκαμεν» του 490 π.Χ. που πρωτοχάραξε την κλασική διαδρομή, μέχρι το σύγχρονο μήνυμα αγάπης και ανθρωπιάς του 39ου Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, μόνο οι δρομείς αλλάζουν. Η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια ανά τους αιώνες εμπνέοντας με το ίδιο πάθος ανθρώπους όλων των ηλικιών από όλα τα μέρη του κόσμου. «Μπορείς, μη σταματάς, συνέχισε, ζήσε» ακούγεται σαν ψίθυρος καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Αυτό περίπου περιγράφουν έξι άνθρωποι, τρία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους «ζευγάρια», που μιλούν στα «ΝΕΑ» για το τι έβαλε «φωτιά» στον καθένα για να δηλώσει συμμετοχή στη φετινή διοργάνωση. Ενα αγόρι που κατόρθωσε να κατακτήσει δύο μεταπτυχιακούς τίτλους παρά το ότι γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. Ενα κορίτσι που μέχρι πριν από έναν χρόνο δεν υποψιαζόταν ότι θα υπάρχει στην καθημερινότητά της ένα αμαξίδιο. Και ένα πεντάχρονο πλάσμα που όταν ο μπαμπάς της «πιάνει» με το καρότσι τα 15 χιλιόμετρα την ώρα, είναι σαν να την ακούς να ουρλιάζει από χαρά ενώ δεν έχει πει ακόμη λέξη.
Μάριος Ψαραδέλλης και Ασημίνα Ιγγλέζου
«Η θέληση κινεί βουνά»
«Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» λένε, και αυτό ακριβώς ισχύει στην περίπτωση του Μάριου Ψαραδέλλη, του 27χρονου εκ γενετής ΑμεΑ ο οποίος πάσχει από τη νόσο του Little, και της 43χρονης αθλήτριας ορεινού τρεξίματος Ασημίνας Ιγγλέζου, που ένωσαν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους στον περσινό Αυθεντικό Μαραθώνιο και το ίδιο ετοιμάζονται να κάνουν και αυτή την Κυριακή. «Με την Ασημίνα έχουμε ξανατρέξει πέρυσι στον Μαραθώνιο της Αθήνας όπου σημειώσαμε και ατομικό ρεκόρ με χρόνο 4:10 28! Φέτος είναι η τρίτη χρονιά που τρέχω στον Μαραθώνιο. Ολα ξεκίνησαν από τον Βασίλη Γερογιάννη, ο οποίος, εδώ και αρκετά χρόνια, τρέχει παρέα με την κόρη του και μου πρότεινε να λάβω μέρος» αναφέρει στα «ΝΕΑ» ο Μάριος που ανυπομονεί για τη στιγμή της εκκίνησης. «Η συγκίνηση που βιώνουμε κάθε χρόνο είναι τεράστια. Πλήθος κόσμου στέκεται κατά μήκος της διαδρομής, ξεσπάει σε χειροκροτήματα και μας ενθαρρύνει να φτάσουμε στον τερματισμό. Υπάρχει ένα ζεστό κλίμα και με τους συναθλητές που μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε βοηθώντας σε δύσβατα σημεία και ανηφόρες. Παρόλο που δεν μετακινώ μόνος μου το αμαξίδιο, θα έλεγα ότι και εγώ σφίγγω τα δόντια για να υπομείνω τους κραδασμούς της ασφάλτου. Είναι πραγματικά ανεκτίμητες οι στιγμές αυτές και πραγματικά αισθάνομαι ευλογημένος μέσα από αυτή την εμπειρία» εξηγεί ο 27χρονος που τον Αύγουστο είχε γίνει viral όταν ο «Greek Freak» τού χάρισε στο κατάμεστο ΟΑΚΑ υπογεγραμμένη τη φανέλα της Εθνικής με τον αριθμό 34. «Το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο», προσθέτει ο ίδιος, «νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο: να συνεχίσει να αγωνίζεται στον δικό του Μαραθώνιο της ζωής και να αντιστέκεται στη φωνή που του λέει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει. Η θέληση κινεί βουνά!».
Από το Τάε Κβον Ντο και το περίπτερο του «Τρέξε μαζί μου», μιας ομάδας από γονείς με παιδιά ΑμεΑ που προσπαθούν να μαζέψουν χρήματα για αμαξίδια ειδικά για τέτοιες διοργανώσεις, η Ασημίνα Ιγγλέζου μιλάει στα «ΝΕΑ» για το δικό της κέρδος από τη συνεργασία της με τον Μάριο. «Ενιωσα ένα δέσιμο πέρσι με τον Μάριο και του υποσχέθηκα ότι θα τρέχουμε μαζί κάθε χρόνο στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Ακόμα τον θυμάμαι να μου λέει: “Πάμε, Ασημίνα, ιπτάμενη Ασημίνα, πάμε να φτάσουμε στο τέρμα γρήγορα”. Εγώ παίρνω δύναμη βλέποντας παιδιά σαν τον Μάριο να κάνουν όλη αυτή την προσπάθεια έχοντας αναπτύξει άλλες δεξιότητες που εμείς δεν έχουμε. Είναι κέρδος για μένα και μεγάλη χαρά για τα ίδια τα παιδιά. Ισως έτσι παρακινήσουμε και άλλους να δώσουν χώρο σε αυτά τα παιδιά και, αν μπορούν, να τους προσφέρουν και μια μικρή βοήθεια».
Γιούλικα Σκαφιδά και Ποθητή Κυνηγοπούλου
«Η ζωή είναι μόνο μία και πρέπει να τη ζούμε γενναία»
«Αυτό το πρότζεκτ – έτσι το λέμε – θα είναι μια γυναικεία υπόθεση» λέει στα «ΝΕΑ» η ηθοποιός Γιούλικα Σκαφιδά, η οποία ετοιμάζεται να τρέξει στον Μαραθώνιο ως συνοδός της φίλης της, Ποθητής Κυνηγοπούλου, ενός 33χρονου κοριτσιού από τα Κουφονήσια που πριν από έναν χρόνο, και ενώ έκανε την κίνηση να καθίσει στη θέση του οδηγού στο αυτοκίνητό της, σταμάτησε να αιματώνεται ο νωτιαίος μυελός της θωρακικής μοίρας με αποτέλεσμα να κινείται σήμερα με αμαξίδιο. «Ηθελα να τρέξω και φέτος στον Μαραθώνιο αλλά σκέφτηκα να το κάνω με κάποιον σκοπό. Ηρθα σε επαφή τυχαία με τη φίλη μου, Ποθητή, και αμέσως μου ήρθε η ιδέα να το κάνουμε μαζί. Ρώτησα και μου είπαν ότι είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Και αυτό μού αρκούσε. Το επικοινωνήσαμε και μας προσέγγισαν άνθρωποι που θέλησαν να βοηθήσουν. Και ενώ είχαμε πει ότι θα το κάνουμε οι δυο μας, για να μη ρισκάρουμε την επιτυχία του πρότζεκτ, τελικά ανοίξαμε την ομάδα. Οπότε, στην αφετηρία θα ξεκινήσουμε με την Ανδριανή Δόμβρου, τη Ζήνια Σανούδου, την Κατερίνα Φιλιππίδου και στην πορεία θα μας συναντήσει η Δήμητρα Καλογήρου. Ο Μαραθώνιος έχει περίπου 20 χλμ. ανηφόρα, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε, θα γελάσουμε πολύ στη διαδρομή και θα κλάψουμε πολύ στον τερματισμό. Και μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο θα είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Η Ποθητή μάλιστα επέλεξε να τυπώσουμε μπλουζάκια (με τη βοήθεια της εταιρείας LUANVI) που γράφουν “Life is tough but so am I”, ένα μήνυμα που δηλώνει ότι η ζωή είναι σκληρή αλλά πρέπει κι εμείς να είμαστε ευέλικτοι σε ό,τι αρνητικό προκύπτει. Γιατί η ζωή είναι μόνο μία και πρέπει να τη ζούμε γενναία».
Μερικά 24ωρα προτού λάβει μέρος για πρώτη φορά σε Μαραθώνιο, η Ποθητή Κυνηγοπούλου μιλάει στα «ΝΕΑ» αποκωδικοποιώντας το μότο της. «Πρέπει να κοιτάμε τη ζωή κατάματα, γιατί το μόνο δεδομένο είναι ότι η ζωή προχωρά και πρέπει κι εμείς να προχωρήσουμε, όσο σκληρή κι αν γίνει, όσα εμπόδια κι αν φέρει, και να σκεφτόμαστε αισιόδοξα. Γιατί διαφορετικά, αν δεν ακολουθήσεις την πορεία της ζωής, θα δυστυχήσεις. Είμαι πολύ λίγο καιρό στο αμαξίδιο, τον Απρίλιο βγήκα από το νοσοκομείο και έπιασα δουλειά επιτόπου στο νησί, ήθελα η ζωή μου να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Ολοι μας έχουμε αυτή τη δύναμη, απλώς έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να την ενεργοποιήσουμε» παραδέχεται η Ποθητή και παραθέτει ένα «σπόιλερ» από τον τερματισμό της Κυριακής. «Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, πιστεύω θα ξεκινήσω με ενθουσιασμό, κάπου στη μέση θα πω “τι κάνω τώρα”, αλλά θεωρώ ότι σε όλες μας θα υπερισχύσει το πείσμα για να τερματίσουμε. Συγκινούμαι και μόνο που το κάνω εικόνα στο μυαλό μου».
Γρηγόρης Σκουλαρίκης και Αγγελική
«Και μόνο με την παρουσία της η Αγγελική χαρίζει έμπνευση»
Μια τρελοκοτσιδού βγαλμένη από τα αμερικανικά καρτούνς περιμένει με κάποια ανυπομονησία μέσα σε ένα ροζ αγωνιστικό καρότσι τον μπαμπά της να τη σπρώξει από το πάρκινγκ της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου έξω στον δρόμο ώστε να αρχίσει επιτέλους η προπόνησή τους, εν όψει των 10 χιλιομέτρων που θα τρέξουν το Σάββατο μαζί, από τη λεωφόρο Αμαλίας μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο πλαίσιο του 39ου Μαραθωνίου. Μόλις οι ρόδες παίρνουν τις πρώτες στροφές, η πεντάχρονη Αγγελική μοιάζει να εισέρχεται στη φυσική της κατάσταση που δεν είναι άλλη από την ταχύτητα. «Για μένα το τρέξιμο ήταν κάτι το αυτονόητο από μωρό παιδί. Από το ’91 έχω δελτίο αθλητή στον στίβο και έχω περάσει από όλες τις κατηγορίες αγωνιστικά. Στον Μαραθώνιο πρωτοέτρεξα το 2006» λέει ο 41χρονος Γρηγόρης Σκουλαρίκης, διευθυντής του RunningNews.gr. «Η Αγγελική ήρθε στη ζωή μας το 2018. Φαινομενικά η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου ήταν κανονική, κάπου προς το τέλος είχε επιπλοκές, μπήκε εσπευσμένα για καισαρική και μετά τη γέννα διαπιστώθηκε ότι το μωρό είχε σύνδρομο Down. Τώρα, ενώ καταλαβαίνει τα πάντα, ακόμη δεν μπορεί να μιλήσει λόγω αδύναμων μυών στο πρόσωπο» εξηγεί ο μπαμπάς της και αφηγείται από την αρχή πώς χτίστηκε ο μύθος της «σούπερ» Αγγελικής.
«Το 2019 αγοράσαμε ένα καρότσι αλλά ξεκινήσαμε να τρέχουμε με την καραντίνα του 2020. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου έγινε ο Virtual Μαραθώνιος, όπου κάναμε χρόνο κάτω από τρεις ώρες, ήρθαν και κάποιοι φίλοι για υποστήριξη και, ενώ εγώ ήμουν ψιλογνωστός, από τότε έγινε η Αγγελική το μεγάλο αστέρι». Και ύστερα ήρθαν ο ημιμαραθώνιος της Αθήνας, ένα 30άρι στα Γιάννενα και ο περσινός Μαραθώνιος. «Η Αγγελική στην αρχή τρόμαζε με τα μεγάφωνα και τον κόσμο, μετά όμως συνήθισε. Οταν πήγαμε στον Μαραθώνα ήταν κουλ, παρατηρούσε το τοπίο, τον κόσμο. Οι άλλοι δρομείς την ήξεραν, τη χαιρετούσαν, χαιρετούσε και η Αγγελική. Υπήρχε μια διάδραση έμπνευσης και αλληλοβοήθειας πάνω στη διαδρομή. Τερματίσαμε στο Καλλιμάρμαρο και με καλό χρόνο, 2 ώρες και 56 μισό» αναφέρει ο περήφανος μπαμπάς, ενώ όταν ερωτάται αν έχει τύχει ποτέ η μικρή να διακόψει τη διαδρομή, απαντά: «Να σταματήσει η Αγγελική; Ποτέ, το αντίθετο, αν εγώ σταματήσω, τότε είναι που γκρινιάζει. Θα ήθελα πάντως η Αγγελική να τρέξει μόνη της κάποια στιγμή σε Μαραθώνιο, υπάρχουν άτομα με σύνδρομο Down που το κάνουν, γίνεται. Παίρνουμε πολλά μηνύματα αγάπης από κόσμο, από γονείς παιδιών με αναπηρία, από άλλους συναθλητές. Εγώ δεν πίστευα ότι θα βρει τόση ανταπόκριση, το φοβόμουν και λίγο, αλλά βλέπω πλέον ότι η Αγγελική και μόνο με την παρουσία της χαρίζει έμπνευση, χαρά και θετική ενέργεια».
