Θα είναι το Babylon του Ντάμιεν Σαζέλ το αριστούργημα της χρονιάς ή η επική «πατάτα» της φετινής κινηματογραφικής σεζόν; Αναπάντητο παραμένει το ερώτημα μετά και την προβολή του φιλμ το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, στο Samuel Goldwyn Theatre στο Λος Αντζελες, σε κριτικούς και επιλεγμένο προσωπικό της Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Οπως διαβάζουμε στο menshouse.gr κατά την ανεπίσημη προβολή του νέου φιλμ του νεαρότερου βραβευμένου με Οσκαρ σκηνοθέτη για το La La Land και μετά από 188 λεπτά, οι θεατές είχαν πάθει παροξυσμό!

Οι περισσότεροι με θετικό τρόπο. Αλλοι με σφόδρα αρνητικό, απογοητευμένοι από έναν δημιουργό που ως τώρα δεν έχει απογοητεύσει ποτέ.

Αυτό είναι και το κακό με τον Σαζέλ. Έχει δείξει πως όταν πρόκειται για το Λος Άντζελες, τη μεγάλη του αγάπη, μπορεί να φτιάξει ελεγείες που ενθουσιάζουν, που γεννούν όλα τα συναισθήματα μαζί.

Και το Babylon είναι θεματολογικά στην ίδια δεξαμενή με το La La Land, αλλά έχει μια πιο φρενήρη πορεία και είναι σαν να έβαλε κάποιος σε ένα μείγμα ταινίες του Μπουνιουέλ με το μυαλό του Νταλί.

Τα πρώτα τιτιβίσματα

Το Babylon πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στις 23 Δεκεμβρίου και μέχρι τότε απαγορεύονται οι κριτικές και η οποιαδήποτε ανάρτηση στα μίντια, αλλά υπήρξε προτροπή για σχολιασμό στα social media. Κι εκεί, τα σχόλια είναι ή της απολυτότατης αποθέωσης ή της πλήρους απογοήτευσης. Πάρτε γεύση:

Τι ξέρουμε για το Babylon

Το Babylon είναι μια ταινία με σενάριο 180 σελίδων και κάθε μία σελίδα καλύπτει ένα λεπτό του φιλμ με διάρκεια 188 λεπτών, με τα 8 εξ αυτών να είναι οι τίτλοι αρχής και τέλους.

Η ιστορία αναβιώνει με την ιδιαίτερη ματιά του Ντάμιεν Σαζέλ τη γέννηση του Χόλιγουντ και τη μετάβαση από το βουβό σινεμά στον ομιλούμενο κινηματογράφο. Ο Μπραντ Πιτ, αν και δεν είναι το επίκεντρο της ταινίας – αυτή είναι η Μάργκοτ Ρόμπι – υποδύεται τον χαρακτήρα που ωθεί το Χόλιγουντ προς την αλλαγή.

Αυτός μαζί με την Ρόμπι σαγηνεύουν τα πλήθη και σαν να ναρκώνουν κι άλλους με τη δίψα τους να κάνουν το Χόλιγουντ την πιο φωτισμένη και δοξασμένη περιοχή του πλανήτη. Κι όσοι ναρκωθούν, θέλουν να φτάσουν το φως κι ας καούν. Και καίγονται.

Η όλη προσπάθεια προς το φως καλύπτει τα 2/3 της ταινίας και είναι η κωμική της πλευρά. Το κάψιμο από το φως είναι το υπόλοιπο κομμάτι και έχει πιο σκοτεινές στροφές.

«Νομίζω ότι το αρχικό μικρόβιο ήταν η δική μου αγάπη για την ιστορία των ταινιών για ένα διάστημα, ειδικά όταν άρχισα να γνωρίζω τα κομμάτια της πρώιμης ιστορίας του Χόλιγουντ, της αμερικανικής βιομηχανίας και του Λος Άντζελες ως πόλη», είπε στο Q&A που ακολούθησε μετά την προβολή, ο Ντέιμιαν Σαζέλ.

«Με θυμάμαι να διαβάζω για αυτό το παράξενο φαινόμενο στο τέλος της δεκαετίας του ’20. Υπήρχε αυτή η σωρεία αυτοκτονιών, θανάτων που μπορεί να ήταν αυτοκτονίες, θανάτων από υπερβολική δόση ναρκωτικών, μια επιδημία ναρκωτικών που ήταν διαρκής και μετά, άρχισα να ψάχνω ότι όλο αυτό συνέπεσε με μια μετάβαση του σινεμά όπως αποτυπώθηκε στο Singin’ In the Rain».

Εκείνη η εποχή που αναφέρει ο Σαζέλ ήταν μια εποχή που πολλοί κινηματογραφιστές δυσκολεύτηκαν να πάνε από το βωβό στο ομιλόν και το σοκ ήταν τέτοιο ώστε να το ρίξουν στις ουσίες.

Η ζωή απέκτησε μια αλαφρότητα, έγινε όπως την περιγράφει στο Πλουσιόπαιδο ο Φιτζέραλντ.

Τα πάρτι με κοκαΐνη, με όργια, με extreme χαρακτηριστικά, όπως ελέφαντες στο δωμάτιο, έδιναν και έπαιρναν. Μια ηθική κατάρρευση συντελείτο στο Χόλιγουντ. Κι αυτή την παράκρουση αποτυπώνει στα πρώτα 30 λεπτά ο Σαζέλ στο Babylon.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στη γέννηση του Χόλιγουντ όπως είναι σήμερα, στη μετάβαση από το βουβό σινεμά στα λεγόμενα talkies. Ο Μπραντ Πιτ, αν και δεν είναι το επίκεντρο της ταινίας – αυτή είναι η Μάργκοτ Ρόμπι – υποδύεται τον χαρακτήρα που ωθεί το Χόλιγουντ προς την αλλαγή.

Αυτός μαζί με την Ρόμπι σαγηνεύουν τα πλήθη και σαν να ναρκώνουν κι άλλους με τη δίψα τους να κάνουν το Χόλιγουντ την πιο φωτισμένη και δοξασμένη περιοχή του πλανήτη. Κι όσοι ναρκωθούν, θέλουν να φτάσουν το φως κι ας καούν. Και καίγονται.

Η όλη προσπάθεια προς το φως καλύπτει τα 2/3 της ταινίας και είναι η κωμική της πλευρά. Το κάψιμο από το φως είναι το υπόλοιπο κομμάτι και έχει πιο σκοτεινές στροφές.

«Νομίζω ότι το αρχικό μικρόβιο ήταν η δική μου αγάπη για την ιστορία των ταινιών για ένα διάστημα, ειδικά όταν άρχισα να γνωρίζω τα κομμάτια της πρώιμης ιστορίας του Χόλιγουντ, της αμερικανικής βιομηχανίας και του Λος Άντζελες ως πόλη», είπε στο Q&A που ακολούθησε μετά την προβολή, ο Ντέιμιαν Σαζέλ.

«Με θυμάμαι να διαβάζω για αυτό το παράξενο φαινόμενο στο τέλος της δεκαετίας του ’20. Υπήρχε αυτή η σωρεία αυτοκτονιών, θανάτων που μπορεί να ήταν αυτοκτονίες, θανάτων από υπερβολική δόση ναρκωτικών, μια επιδημία ναρκωτικών που ήταν διαρκής και μετά, άρχισα να ψάχνω ότι όλο αυτό συνέπεσε με μια μετάβαση του σινεμά όπως αποτυπώθηκε στο Singin’ In the Rain».

Εκείνη η εποχή που αναφέρει ο Σαζέλ ήταν μια εποχή που πολλοί κινηματογραφιστές δυσκολεύτηκαν να πάνε από το βωβό στο ομιλόν και το σοκ ήταν τέτοιο ώστε να το ρίξουν στις ουσίες.

Τελευταία Νέα