Αναζήτηση
Κανείς δεν το έχει πιστέψει ακόμα. Κανένας. Και ας έχουν περάσει δύο χρόνια. Πότε πέρασαν κιόλας… Ήταν 25η του Νοέμβρη το 2020 όταν ο χρόνος σταμάτησε. Η είδηση από μόνη της σε έκανε να ανατριχιάσεις ολόκληρος: «Πέθανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα».
Μα πεθαίνουν οι Θεοί; Όχι. Απλά ο «Ντιεγκίτο» αποφάσισε να πετάξει για τη γειτονιά των αγγέλων. Και να τους μάθει μπάλα εκεί.
Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης βυθίστηκε στο πένθος.
Ο άνθρωπος που λατρεύτηκε σαν Θεός από τους πάντες, ο κατά πολλούς, κορυφαίος παίκτης που πέρασε από το ποδόσφαιρο, νικήθηκε από την καρδιά του και τα χρόνια προβλήματα υγείας. Ο Ντιέγκο. Ο Ντιεγκίτο αφήνει πίσω του μια κληρονομιά, που δύσκολα πλησιάζει κανείς.
To10.gr αποτίει φόρο τιμής στον Θεό που πάτησε το πόδι του στη γη, αλλάζοντας μια για πάντα τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Στον επαναστάτη που έκανε ολόκληρο τον πλανήτη να χορεύει στους ρυθμούς του… τανγκό.
Έτσι, ξεκίνησε να γράφεται ο μύθος του
Η μέρα που ο Θεός βρέθηκε στη… γη ήταν η 30η Οκτωβρίου του 1960. Στο Λανούς της Αργεντινής, σε μια κωμόπολη του Μπουένος Άιρες γεννήθηκε ο Ντιεγκίτο και κανείς δεν φανταζόταν τότε την μετέπειτα πορεία του.
Τα πρώτα χρόνια ήταν περίεργα και δύσκολα για τον μικρό Ντιέγκο. Μεγάλωνε μαζί με τους γονείς του, Ντιέγκο και Ντάλμα Σαλβαδόρα, και τα αδέρφια του στη Βίλα Φιορίτο, σε μια φτωχική γειτονιά λίγο έξω από την πρωτεύουσα της Αργεντινής.
Από μικρός ήταν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Της… μιλούσε της μπάλας από πιτσιρικάς. Η… περιπέτεια του Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε από τους «Los Cebollitas». Το περίεργο σε αυτό; Πως στην γλώσσα του Μαραντόνα σήμαινε «Τα Κρεμμυδάκια». Αυτή η συνοικιακή ομάδα με τον… ιδιαίτερο τίτλο αποτέλεσε το πρώτο κάλεσμα του οργανωμένου ποδοσφαίρου στον Αργεντινό «θρύλο». 
Σε ηλικία 9 ετών φόρεσε τη φανέλα της «Los Cebollitas», δείχνοντας με το καλημέρα το πλούσιο ταλέντο του. Ο Μαραντόνα εντάχθηκε στις ακαδημίες της Αργεντίνος Τζούνιορς, καταθέτοντας στο γήπεδο τα πρώτα διαπιστευτήρια.
Το ξεπέταγμα στην Μπόκα Τζούνιορς
Μετά από 5 χρόνια στην Αργεντίνος και 116 γκολ σε 166 ματς, είχε φτάσει η στιγμή για το μεγάλο βήμα. Η Μπόκα Τζούνιορς μαγεύτηκε από τις ικανότητες του μικρού Ντιεγκίτο και στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 τον έκανε δικό της.
Με τη φανέλα της Μπόκα ξεκίνησε να γράφει τον… μύθο του και να γίνεται γνωστός παντού. Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής, ο «pibe de oro» ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ, επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει. 
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω; Ο Μαραντόνα να κερδίσει το εισιτήριο για την Ισπανία και την Μπαρτσελόνα. Εκεί όμως δεν τα πήγε όπως τα περίμενε, καθώς η θητεία του στη χώρα της Ιβηρικής σημαδεύτηκε από την περιπέτεια που είχε με την υγεία του, όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για τέσσερις μήνες και από τις εντάσεις και τους τραυματισμούς που είχε, κυρίως στη δεύτερη χρονιά. 
5η Μαΐου 1984. Στον τελικό του Κυπέλλου, οι Καταλανοί συναντούσαν ξανά την Μπιλμπάο του… χασάπη. Άπαντες περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία εκείνο το ραντεβού και τα όσα έγιναν εκείνη τη μέρα μπορούν να περιγραφούν με μόλις μια λέξη. Χάος! Τα χτυπήματα έπεφταν… βροχή, με τον Ντιεγκίτο να βρίσκεται στο επίκεντρο. Ματωμένα πρόσωπα, φορεία στο αγωνιστικό χώρο και χτυπήματα βγαλμένα από ταινία, συνέθεταν το εκρηκτικό σκηνικό. 
Ο τελικός έμεινε γνωστός ως «la batalla del Bernabéu», δηλαδή «η μάχη του Μπερναμπέου» και συνεχίστηκε στη μικτή ζώνη και την αίθουσα Τύπου με εκατέρωθεν δηλώσεις. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, Ντιέγκο Μαραντόνα, δε μάσησε τα λόγια του: «Όλα ξεκίνησαν με την άσεμνη χειρονομία που μου έκανε ο Νούνιεθ. Γενικά είχα θέματα με τους Νούνιεθ, Σόλα, Σαράμπια και Γκοϊκοετσέα. Όλοι ήρθαν προς το μέρος μου και συνέβη ό,τι συνέβη».
Στη συνέχεια τον λόγο είχε η ισπανική ομοσπονδία, η οποία και επέβαλλε τρεις αγωνιστικούς μήνες εκτός από κάθε επίσημη ισπανική διοργάνωση στους Μαραντόνα, Κλος, Μιγκέλι, Σαράμπια, Γκοϊκοετσέα και Ντε Αντρές. Και κάπως έτσι, έμπαινε σιγά σιγά η λέξη «τέλος» δίπλα στην διαδρομή του Ντιεγκίτο στην Μπάρτσα.
Ενας Θεός στη Νάπολι
Άπαντες στον ιταλικό νότο ήταν τρελαμένοι με την άφιξη του Ντιεγκίτο. Συνυπήρχαν με έναν… Θεό και το γνώριζαν καλά.
Με τη φανέλα της ιταλικής ομάδας έκανε πράγματα και θαύματα. Έμοιαζε να είναι εξωγήινος μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Και το γεγονός πως η Νάπολι δεν ήταν κάποια υπερδύναμη της Ιταλίας, έκανε τις μετέπειτα επιτυχίες ακόμα μεγαλύτερες. 
Το 1986-87 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας και το Κύπελλο, με τη Νάπολι να κάνει νταμπλ. Τη σεζόν 1988-89 οι «παρτενοπέι» κατέκτησαν το Κύπελλο UEFA και την επόμενη χρονιά το δεύτερο και τελευταίο, μέχρι σήμερα, πρωτάθλημα της ιστορίας τους. 
Τα κατορθώματα με την Αργεντινή
Ο Μαραντόνα μένει στην ιστορία για δύο λόγους. Για το χέρι του Θεού και για την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1986.
Το αθάνατο αριστερό χέρι, το «χέρι του θεού», ή αλλιώς η πιο δοξασμένη παρανομία στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το παιχνίδι ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία, βρίσκεται στο 51ο λεπτό και στο ματς δεν υπάρχει σκορ. Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί με άτσαλο τρόπο να γυρίσει τη μπάλα στον Πίτερ Σίλτον. Ο Μαραντόνα «οσμίζεται» την ευκαιρία και προτού ο Σίλτον προλάβει να τον «σκεπάσει», όντας αρκετούς πόντους ψηλότερος από εκείνον, χτυπάει τη μπάλα με τη γροθιά του και τη στέλνει στα δίχτυα.
«Αν αυτό ήταν χέρι, τότε ήταν το χέρι του Θεού», είχε δηλώσει μετά το γκολ, γράφοντας ιστορία.
Βεβαίως, κανείς δεν ξεχνάει και το δεύτερο γκολ κόντρα στην Αγγλία. Ένα τέρμα, έργο τέχνης που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα. Με το σκορ στο 1-0, ο 26χρονος, τότε, άσος, αποφασίζει να πάρει την μπάλα πίσω από το κέντρο, να περάσει όποιον βρήκε μπροστά του και να πετύχει ένα γκολ που έγινε, το κορυφαίο του αιώνα. Η έκφραση του δημοσιογράφου που έκανε την περιγραφή, είναι μοναδική. «Eυχαριστούμε, θεέ, για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα…», ήταν τα λόγια του. Η γαλλική εφημερίδα L’Équipe περιέγραψε το Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως «μισός διάολος, μισός άγγελος».
Η Αλμπισελέστε νίκησε 3-2 στον τελικό και κατέκτησε το τελευταίο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ο Ντιέγκο έμεινε για πάντα στις καρδιές εκατομμυρίων Αργεντινών. 
Οι απίθανες ατάκες του Μαραντόνα που έγραψαν ιστορία:
«Το να νικάς την Ρίβερ είναι σαν να σε ξυπνάει η μαμά σου το πρωί με ένα φιλί. Ένα ντέρμπι της Μπόκα με την Ρίβερ είναι σαν να κοιμάσαι με την Τζούλια Ρόμπερτς».
«Όταν μου λένε πως είμαι ο θεός, τους λέω πως κάνουν λάθος. Εγώ είμαι απλά ένας ποδοσφαιριστής. Ο Θεός είναι ο Θεός και εγώ είμαι ο Ντιέγκο».
«Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα, επειδή ήμουν στο Βατικανό και έβλεπα παντού χρυσό και λίγο μετά τον άκουσα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα το χρυσό φίλε, κάνε κάτι!».
Και για τον θάνατο, είχε πει… «Όταν αποφασίσει ο Θεός ότι είναι η στιγμή, θα έρθει σε εμάς».
