Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008 όταν έγινε γνωστή η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου θα ξεκινήσουν οι πρώτες διαδηλώσεις και συγκρούσεις, κυρίως στις μεγάλες πόλεις. Την άλλη μέρα, Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, οι πρώτες πολύ μεγάλες διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου 2008 έγιναν κινητοποιήσεις μαθητών σχεδόν σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Αρκετές από αυτές ήταν ιδιαίτερα δυναμικές, καταλήγοντας συχνά στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Οι διαδηλώσεις θα κρατήσουν μέρες και αρκετές θα καταλήγουν σε μεγάλες συγκρούσεις με την αστυνομία.

Σε αυτές τις κινητοποιήσεις συμμετείχε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των μαθητών αλλά και των φοιτητών εκείνη της εποχής.

Εάν συνυπολογίσουμε τα χρόνια που πέρασαν θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι που είναι σήμερα ανάμεσα στα 26 και τα 36, δηλαδή όσοι ήταν τότε από μαθητές της Α’ Γυμνασίου έως φοιτητές σε «ενεργό έτος», είναι από αρκετά έως πολύ πιθανό να πήραν μέρος σε κάποια διαμαρτυρία τότε. Και σίγουρα η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν ένα γεγονός που τους σφράγισε βαθιά. Γιατί όπως γράφτηκε τότε ο 15χρονος νέος ήταν μια φιγούρα με την οποία μπορούσαν να ταυτιστούν. Και γι’ αυτό η οργή τους ξεπερνούσε τις όποιες διαφορές ως προς την κοινωνική θέση ή το οικογενειακό πολιτιστικό κεφάλαιο.

Διαβάστε επίσης: Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Λουλούδια και μηνύματα στο μνημείο του στα Εξάρχεια – Λίγο πριν τις πορείες μνήμης

Εάν συνυπολογίσουμε και τους ανθρώπους που ήταν τότε στο Δημοτικό, καταλαβαίνουμε ότι ένα κρίσιμο μέρος των ανθρώπων που ορίζουμε ως «νέους» εκείνες τις μέρες συγκινήθηκαν, εξοργίστηκαν, θύμωσαν, διαμαρτυρήθηκαν συγκρούστηκαν.

Οι άνθρωποι αυτοί λίγα χρόνια μετά θα συμμετέχουν και σε έναν από τους πιο μεγάλους κύκλος κινητοποιήσεων που γνώρισε τη ελληνική κοινωνία, στη διετία 2010-2012. Και βέβαια θα βιώσουν την κρίση ως «αδύναμοι κρίκοι».

Τον Νοέμβριο του 2013 το συνολικό ποσοστό της επίσημα καταγεγραμμένης ανεργίας άγγιξε το 28%. Στους νέους 15-24 έφτασε το 61,4% και στις ηλικίες 25-34 το 38,4%.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των βιωμάτων και όλων αυτών των εμπειριών ήταν μια πολιτική συμπεριφορά ριζικά διαφορετική από αυτή άλλων ηλικιών. Περισσότερο αριστερόστροφη από αυτή των μεγάλων ηλικιών. Και αυτό θα καταγραφεί σε όλες τις εκλογικές μάχες από το 2015 και μετά.

Την ίδια στιγμή όλες αυτές οι γενιές, είτε πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις του 2008 είτε σε μεταγενέστερες έχουν σφραγιστεί από αυτό τον κύκλο. Και επειδή τα γεγονότα έχουν το δικό τους κύκλο επιδρούν και στους ακόμη νεώτερους.

Γι’ αυτό και βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις άλλη συμπεριφορά, άλλες ιεραρχήσεις και άλλες εκλογικές προτιμήσεις στις ηλικίες κάτω των 35.

Αυτό είναι ένα υπόγειο ρεύμα που εξηγεί διάφορα πράγματα, από τη μαζικότητα και μαχητικότητα διάφορων κινητοποιήσεων, έως πολιτιστικά φαινόμενα όπως οι πολύ μαζικές συναυλίες των καλλιτεχνών που μπορεί να «μιλούν» σε αυτές τις γενιές.

Μόνο που συνήθως τα κόμματα δεν το αντιλαμβάνονται, δεν κατανοούν το βάθος της οργής που εξακολουθεί να τροφοδοτείται και από νέες παραμέτρους ανασφάλειας και δεν επικοινωνούν με την αγωνία του. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάνουν σαν τον θείο «που θα κάτσει με τη νεολαία».

Τελευταία Νέα