Αναζήτηση
Εχει τον ρόλο της πριγκίπισσας Εμπολι στο ανέβασμα του «Ντον Κάρλο» του Βέρντι, το οποίο ολοκληρώνεται αύριο στο Θέατρο του Σαν Κάρλο της Νάπολι. Το στοίχημα ήταν διπλό: τόσο για την Ελίνα Γκαράντσα, από τις γνωστότερες μέτζο σοπράνο της εποχής μας, όσο και για τον καλλιτεχνικό διευθυντή, τον Ελληνα Ηλία Τζεμπεντονίδη.
Βασισμένος στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Φρίντριχ Σίλερ, ο Βέρντι δημιούργησε μια όπερα με εντυπωσιακές άριες, ντουέτα και επιβλητικά σύνολα, ταυτόχρονα όμως είναι ένα έργο με βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες, οι οποίοι αγωνίζονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στα συναισθήματά τους και στο καθήκον. Η υπόθεση μπλέκει πραγματικά με φανταστικά πρόσωπα και εκτυλίσσεται παράλληλα σε δύο επίπεδα.
Το πρώτο αφορά τα συναισθήματα του Ντον Κάρλο, διαδόχου του θρόνου της Ισπανίας, για την Ελισάβετ των Βαλουά, η οποία, ενώ αρχικά προοριζόταν για εκείνον, τελικά για πολιτικούς λόγους παντρεύτηκε τον πατέρα του, Φίλιππο Β’. Το δεύτερο είναι πολιτικό και αφορά τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο διοικούσαν οι Ισπανοί τη Φλάνδρα.
Η Ελίνα Γκαράντσα απάντησε στις ερωτήσεις των «ΝΕΩΝ».
• Κατάγεστε από τη Λετονία, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ουκρανία. Πιστεύετε ότι σήμερα περισσότερο από άλλοτε η όπερα μπορεί να παρηγορήσει τους θεατές, οι οποίοι νιώθουν αποσβολωμένοι από τον πόλεμο;
Η μουσική, οι τέχνες, η όπερα δεν μπόρεσαν ποτέ να αποσιωπήσουν ή να αλλοιώσουν την πραγματικότητα. Αντιθέτως, μας βοηθούν να θέτουμε ξανά και ξανά τα ίδια ερωτήματα. Μακάρι, υπό το φως των σημερινών συνθηκών να μπορούν να μας οδηγήσουν σε νέες απαντήσεις και λύσεις για τα προβλήματά μας. Υπό κανονικές συνθήκες όντως η μουσική προσφέρει παρηγοριά και ηρεμεί την ψυχή μας με τρόπο που δεν μπορούν η τηλεόραση ή η ειδησεογραφία. Επίσης μας κρατά σε επιφυλακή υπενθυμίζοντας ότι έχουμε δύναμη και δυνατότητες για να αλλάξουμε τις καταστάσεις.
• Στο Θέατρο του Σαν Κάρλο σημειώθηκαν sold out των εμφανίσεων όπου συμμετείχατε. Πώς αισθάνεστε όταν ξέρετε ότι έρχονται από διάφορα μέρη για να σας δουν;
Κάθε φορά που ακούω για παραστάσεις sold out νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη ως καλλιτέχνις και συγκίνηση ξέροντας ότι τόσο πολλοί άνθρωποι διακόπτουν την καθημερινή ρουτίνα, σχεδιάζουν, ταξιδεύουν και έρχονται να μας δουν. Για τους καλλιτέχνες γενικά δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από εκείνο που παίρνεις όταν ερμηνεύεις σε μια γεμάτη, ζεστή αίθουσα όπως στη Νάπολι. Ανυπομονώ για το επόμενο ανέβασμα.
• Είχατε αναλάβει τον ίδιο ρόλο στα γαλλικά, αλλά αυτή τη φορά η Εμπολι στα ιταλικά ήταν επίσης μεγάλη πρόκληση. Είναι οι φωνητικές χορδές ευαίσθητες όταν αλλάζει συχνά η γλώσσα;
Υπάρχει πρόκληση, ναι, όταν αλλάζεις από «γαλλίδα» Εμπολι σε «ιταλίδα» ή όταν ερμηνεύεις την ίδια ιστορία σε διαφορετικές γλώσσες. Αν και το συναισθηματικό μήνυμα είναι το ίδιο, η εκφορά και οι αναπνοές αλλάζουν εντελώς και κάθε γλώσσα προτείνει, δίνει διαφορετική έμφαση ή βαρύτητα σε συγκεκριμένες στιγμές. Οι αποχρώσεις που αγαπώ στα γαλλικά δεν υπάρχουν στα ιταλικά και αντιστρόφως. Πρέπει όμως να παραδεχθώ ότι η καρδιά και οι προσευχές της Εμπολι ακούγονται λίγο πιο έντονα στα ιταλικά.
• Πώς εξηγείτε ότι αυτή η όπερα, που ανέβηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1867, παραμένει τόσο σύγχρονη;
Υπάρχουν λίγα πράγματα που παραμένουν «αθάνατα» και αδιαίρετα με την ανθρώπινη φύση, όπως η αγάπη και η πολιτική. (γέλια) Η σκηνή, οι τραγουδιστές, η γλώσσα και ο χρόνος μπορεί να αλλάζουν, αλλά το πάθος, ο πόνος, η απελπισία, η ζήλια, η δύναμη και η αγάπη θα μεταφράζονται όλα το ίδιο. Ακριβώς εξαιτίας αυτού δεν ανησυχώ ότι η όπερα θα χάσει το ακροατήριό της. Οσο υπάρχουν άνθρωποι θα ζει και η όπερα.
