Είκοσι άλμπουμ του 2022, χωρίς σειρά αξιολόγησης, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάτι έχουν να πουν ενώ παράλληλα αφήνουν υποσχέσεις ότι οι δημιουργοί τους θα συνεχίσουν να βαδίζουν στον δρόμο που χάραξαν. Από την άλλη, η μουσική πληροφορία τις τελευταίες δεκαετίες είναι σχεδόν ατέλειωτη, ώστε τις παρακάτω είκοσι εργασίες καθένας μπορεί να τις αντικαταστήσει με τις δικές του. Ως εκ τούτου, καλύτερος κριτικός παραμένει πάντοτε ο ακροατής και ιδίως ο fan της μουσικής.

Beyoncé, «Renaissance»

H αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Οσο μεγάλη (6 χρόνια από το προηγούμενο lp) ήταν τόσο υπέροχο το αποτέλεσμά της. Υπενθυμίζει ότι οι μαύροι καλλιτέχνες ήταν τα θεμέλια για να αναπτυχθεί η μουσική. Μιλάει με άνεση για την queer ιστορία, ενώ τραγουδά για την ετεροφυλοφιλική μονογαμία.

Bad Bunny, «Un Verano Sin Ti»

Ο πορτορικανός δημιουργός του latin trap και reggaeton δεν κρατά μόνο τα παγκόσμια σκήπτρα των streams αλλά γράφει παράλληλα καλλιτεχνική ιστορία. Θαυμάσιος «συγγραφέας» ερωτικών τραγουδιών και ανήσυχος μουσικός εστέτ.

Björk, «Fossora»

Η ισλανδή καλλιτέχνις παίρνει τις προσωπικές ιστορίες και τις κάνει παγκόσμιες. Στο στόχαστρό της η οικογένεια. Επιβλητικός και φρέσκος ήχος στην καλύτερή της δουλειά εδώ και μία δεκαετία.

Red Hot Chili Peppers «Unlimited Love»

Το 12ο άλμπουμ του συγκροτήματος δείχνει ότι μπορεί να μην έχουν επιστρέψει ακόμη στα καλύτερα των 00s, αλλά δεν βρίσκονται μακριά. Η καλιφορνέζικη μπάντα ξέρει να διαχειρίζεται όμορφα το παρελθόν της. Και το μέλλον της.

Weyes Blood, «And In The Darkness, Hearts Aglow»

Το όραμα της Natalie Laura Mering (ήτοι Weyes Blood) για το τέλος του κόσμου είναι περίτεχνα δομημένο. Ποπ, ροκ και φολκ μελωδίες σε ένα πεσιμιστικό άλμπουμ που όμως κατά τη διάρκεια της ακρόασής του γίνεται αθόρυβα αισιόδοξο.

Lizzo, «Special»

Η σταρ επιβεβαιώνει την ποπ κυριαρχία της με ένα άλμπουμ που αποδεικνύει ότι ξέρει ακριβώς ποια είναι ως καλλιτέχνις. Η bad bitch με απίστευτο ταλέντο κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλά. Ραπ αλλά και στυλ ντίσκο, φανκ, ακόμη και ποπ στο ρεπερτόριό της.

Big Thief, «Dragon New Warm Mountain I Believe In You»

Οι folk rockers απλώνονται στον «πειραματικό» ήχο αλλά παράλληλα δεν χάνονται στα είκοσι τραγούδια τους. Μαξιμαλιστικό όσο και ο τίτλος του, μπορεί να μην είναι συνεκτικό, αλλά δείχνει ότι το γκρουπ επεκτείνει τους ορίζοντές του.

Taylor Swift, «Midnights»

Με (νέα) αυτοπεποίθηση επέστρεψε η βασίλισσα της ποπ στο dancefloor. Beats αλλά και εξομολογητικοί στίχοι που δεν τους προσπερνάς, εύκολα. Η Swift δεν ντρέπεται να μοιράζεται κάθε πλευρά του εαυτού της.

Rosalia, «Motomami»

Με την Τρίτη εργασία της, η ντίβα από τη Βαρκελώνη, συνεχίζει άφοβα να καινοτομεί. Φλαμένκο, reggaeton, ποπ, R&B και gospel με τέχνη και άποψη.

Rina Sawayama, «Hold The Girl»

Κομψή επιστροφή από έναν από τους πιο ιδιόρρυθμους δημιουργούς της Βρετανίας. Η ιαπωνοβρετανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, ηθοποιός και μοντέλο, ενδεχομένως να… ευθύνεται για το καλύτερο βρετανικό ποπ άλμπουμ του 2022.

Arctic Monkeys, «The Car»

Ειλικρινές, συναρπαστικό lp που φέρει τη σφραγίδα των δημιουργών του. Αιχμηρή σύνθεση τραγουδιών, αμείλικτη καινοτομία και άθραυστη ομαδική δουλειά. Οπως κάνει πάντοτε η παρέα.

Gabriels, «Angels & Queens, Pt. 1»

Το βρετανοαμερικανικό τριμελές γκρουπ κυκλοφόρησε από τις πλέον συνοπτικές εργασίες του 2022 (το part two, ακολουθεί το 2023). «Εκνευριστικά» καλό άλμπουμ με βάθος και πυκνότητα. Funk και λίγη ντίσκο με αξιοσημείωτο λυρισμό.

Angel Olsen, «Big Time»

Προσωπικό soundtrack της indie rock δημιουργού, το οποίο ηχογραφήθηκε αμέσως μετά το θάνατο και των δύο γονιών της. Αγάπη και απώλεια βαδίζουν χέρι χέρι με τα ακουστικά σόλο της και τον ηλεκτρισμό της. Ολα στις απαραίτητες δόσεις.

Kendrick Lamar, «Mr. Morale and the Big Steppers»

Ο αμερικανός ράπερ συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα. Πρόκειται ίσως για το πιο εξομολογητικό έργο του. Concept άλμπουμ που αναλύει και αντικατοπτρίζει τις εμπειρίες της ζωής του. Συνειδητός hip hop δίσκος παρ’ όλες τις διαφωνίες για τους στίχους του «Auntie Diaries» και όχι μόνο.

Yeah Yeah Yeahs, «Cool It Down»

Στα ιστορικά καλύτερά τους, παρουσιάζουν οκτώ τραγούδια που τα ακούς και κοιτάς τα αστέρια για να βρεις τη θέση σου ανάμεσά τους. Η δε Karen O ακούγεται τόσο οικεία όσο ποτέ. Η indie σκηνή της Νέας Υόρκης στα καλύτερά της.

Yard Act, «The Overload»

Δίσκος γεμάτος με οξύθυμο πνεύμα, ισχυρό συναίσθημα και το είδος της μουσικής που κάνει τα πόδια μας να τρέχουν και να μη φθάνουν. Οι βρετανοί rockers από το Leeds ξέρουν πώς να προσφέρουν αγαλλίαση.

Wet Leg, «Wet Leg»

Αστραφτερό και ενίοτε χορευτικό post punk και όλα αυτά δομημένα με πνευματώδη τρόπο. Σπάνιο ένα συγκρότημα να έχει τέτοια πληρότητα στην αρχή της καριέρας του.

Cécile McLorin Salvant, «Ghost Song»

Με την υπέροχα και όμορφα μοναδική φωνή της, η αμερικανίδα καλλιτέχνης είναι ο δυναμικός και άμεσα αναγνωρίσιμος σύνδεσμος μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος της τζαζ.

Samara Joy, «Linger Awhile»

Η αμερικανίδα από το Bronx τραγουδά με μοναδικό στυλ πέρα από τα χρόνια της. Η ατμόσφαιρα του άλμπουμ μάς επιστρέφει στη δεκαετία του ’50. Αυτό το άλμπουμ θα αρέσει τόσο σε όσους γνωρίζουν ήδη αυτά τα πρότυπα της τζαζ όσο και σε νεότερες γενιές που τα ανακαλύπτουν για πρώτη φορά.

Alvvays, «Blue Rev»

Ο τρίτος και καλύτερός τους δίσκος. Δυναμική και εκρηκτική ποπ από τους καναδούς indie rock. Τραγούδια αξιομνημόνευτα και διασκεδαστικά, ερμηνείες εμπνευσμένες και ενδιαφέρουσα παραγωγή.