Αναζήτηση
Θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο για τα «θα» που έχουν γράψει ιστορία στην Ελλάδα. Στην χώρα των υποσχέσεων που μένουν στο… ράφι. Το ποδόσφαιρο, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα «θα» που έχουμε χορτάσει και τα λόγια που δεν έγιναν πράξεις.
Θυμάστε για παράδειγμα πως ξεκίναγε η περίφημη «εξυγίανση» με τον «δικό μας» κατά δήλωση Ιβάν Σαββίδη, Βαγγέλη Γραμμένο;
Διαβάστε επίσης: Ο Ιν-Μπεόμ Χουάνγκ που ήρθε φουριόζος και το «παζλ» του Μίτσελ
Μήπως θυμάστε ποιος ήταν ο λόγος χρόνια τώρα που οι «εξυγιαντές» επιδιώκουν να έχουν την ξεκάθαρη επιρροή σε ΕΠΟ και Σούπερ Λιγκ; Για το «καλό του ποδοσφαίρου» έγραφε η… ταμπέλα και τελικά γέλασαν και οι… Μάου-Μάου!
Ποιος από όλους όσους καταπιάστηκε με το περίφημο ελληνικό ποδόσφαιρο, από τότε που ο Κοντονής «κήρυξε την επανάσταση» ασχολήθηκε πραγματικά με τα προβλήματα του αθλήματος με στόχο να τα λύσει; Ρητορική η ερώτηση καθώς η πορεία των πραγμάτων, τα γεγονότα έδωσαν τις απαντήσεις. Κανείς. Ο στόχος ήταν ένας και ξεκάθαρος όσο και η αποτυχία του.
Γνωστά όλα αυτά, τα ζήσαμε μέσα από… σπουδαίες στιγμές μαζί με τις… εκατοντάδες «κωλοτούμπες» και τους δεκάδες… υποβιβασμούς του Ολυμπιακού από τους γνωστούς – άγνωστους που δεν πέτυχαν βαλσαμωμένο πουλί όλα αυτά τα χρόνια.
Μια «βιομηχανία λάσπης» με ένα και μοναδικό στόχο. Τον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη. Μια «παραγωγή» που ηττήθηκε και συνήθισε στις ήττες σε όλα τα επίπεδα σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξεχνά τι έχει… παράγει η ίδια καταγράφοντας κείμενα που ακυρώνουν τα όσα υποστήριζαν λίγα χρόνια πριν.
Όταν χάνεις την μπάλα έρχονται και τα αυτογκόλ. Το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι τι κάνουν οι γνωστοί-άγνωστοι αλλά τι πραγματικά γίνεται στον χώρο του ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα που πρόεδρος της ΕΠΟ είναι ο Τάκης Μπαλτάκος, για χρόνια παράγοντας του μπασκετικού ΠΑΟ, και που ουδείς δεν έδειχνε διάθεση να ασχοληθεί ενεργά με την Σούπερ Λιγκ. Με τον συνεταιρισμό των ΠΑΕ που έχει ως στόχο την ευημερία των συλλόγων και την δημιουργία ενός ανταγωνιστικού προϊόντος.
Αυτό που οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού μέσω των γνωστών – άγνωστων επιδιώκουν δεκαετίες τώρα να καταστρέψουν θεωρώντας πως έτσι θα μπορέσουν μέσα από τις στάχτες να αναδειχθούν αδιαφορώντας για την κατρακύλα του προϊόντος.
Μια Σούπερ Λιγκ που πλέον βαδίζει σε σίγουρα μονοπάτια γιατί απλά υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με το προϊόν και το πώς θα το ανεβάσουν. Με τον Βαγγέλη Μαρινάκη που ανέλαβε το καλοκαίρι την προεδρία της Λίγκας να κάνει πράξη όσα έταξε. Αφήνοντας αυτούς που βιάστηκαν να κρίνουν και να… πανηγυρίσουν την «αποτυχία» του, άρα και την αποτυχία της Λίγκας, πριν καν κλείσει 6μηνο στον προεδρικό θώκο.
Και τώρα που τα λόγια του γίνονται πράξεις τόσο γρήγορα ψάχνεις για… στρουθοκάμηλούς. Ή ακόμη χειρότερα; Για φαντασιόπληκτους που έχοντας διασυρθεί από τα γεγονότα, για πολλοστή φορά, φτιάχνουν παραμύθια με δράκους για να πείσουν τους… εαυτούς τους.
Η ουσία για την Λίγκα είναι πώς αν υπάρχουν άνθρωποι με διάθεση να προσφέρουν στο ποδόσφαιρο και όχι στην ομάδα τους μέσα από την «αιχμαλωσία» της Λίγκας (σας θυμίζει κάποιους αυτό;) μπορεί να ανέβει επίπεδο. Και μέσα από τις χορηγίες που έρχονται όπως αυτή που ήρθε από την Stoiximan να εξασφαλίσει όλες τις ομάδες, όχι μόνο τις ισχυρές οικονομικά αλλά και τις 14 του συνεταιρισμού. Μια εξέλιξη που μόνο καλό μπορεί να φέρει στο ποδόσφαιρο μας.
Σκεφτείτε μόνο πόσο διαφορετικό για την Σούπερ Λιγκ είναι να ηγείται ένας άνθρωπος που ασχολείται και με το αγγλικό ποδόσφαιρο ως ιδιοκτήτης της Νότιγχαμ στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Πόσο σημαντικό είναι για την Λίγκα να είναι πρόεδρος της ένας διοικητικός παράγοντας με την εμπειρία χρόνων και με διασυνδέσεις στο χώρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Με σχέσεις που ούτε διανοούνται άλλοι στην χώρα μας με κορυφαία πρόσωπα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ιδιοκτήτες, παράγοντες, μάνατζερ.
Η Λίγκα κάνει ήδη άλματα προς τα μπροστά όσο και αν η «βιομηχανία της λάσπης» θεωρεί πως ακόμη και τώρα μπορεί να την «χτυπήσει».
Γιατί πολύ απλά, άσχετα από το ποια εξέλιξη έχει το πρωτάθλημα στο χορτάρι ή ποιος θα σηκώσει το τρόπαιο, ο μόνος δρόμος για να πάει μπροστά ο συνεταιρισμός είναι συλλογική ανάπτυξή του. Με τους γνωστούς – άγνωστους να ανήκουν πλέον στην κατηγορία της… γραφικότητας.
