Αναζήτηση
13 χρόνια έχουν περάσει από όταν “έφυγε” ο Νίκος Κακαουνάκης αλλά είναι σαν να βρίσκεται ακόμη εδώ ανάμεσά μας. Γιατί άνθρωποι σαν τον Νίκο ο χρόνος δεν τους φθείρει.
Ο Κακαουνάκης είχε το φυσικό χάρισμα να ακτινοβολεί στο πρόσωπο του η Κρητική αύρα.
Το αποτύπωμα που άφησε ο Νίκος Κακαουνάκης παραμένει ολοζώντανο και πάντα επίκαιρο.
Η ξεχωριστή προσωπικότητα του ήταν τόσο έντονη και δημιουργική που πέρασε στην ιστορία ως ένας μύθος της δημοσιογραφίας και της ανθρωπιάς. Φεύγοντας άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στην είδηση και στο ρεπορτάζ !
Ο Νίκος ξεκίνησε από την Πολυρρήνια Κισσάμου, μεγάλωσε ορφανός από πατέρα που τον είχαν εκτελέσει οι Ναζί. Η μητέρα του αν και είχε τρία παιδιά να μεγαλώσει κατάφερε μέσα από τραγικές συνθήκες για εκείνη την εποχή να τα αναθρέψει ως μια σύγχρονη «Μπουμπουλίνα»!
Μάλιστα ο μικρός Νίκος μεγάλωσε πουλώντας λαχεία και καραμέλες στους δρόμους των Χανίων για να βοηθήσει την μητέρα του και τα αδέλφια του. Έτσι μεγάλωσε ο Νίκος! Μέσα στην φτώχεια και ξυπόλυτος για αυτό και κουβάλαγε αυτά τα βιώματα σε όλη του τη ζωή!
Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και μετά πήγε στην ιερατική σχολή στα Χανιά που στη συνέχεια διέκοψε. Αμέσως μετά τον πήρε στο γραφείο του ο χανιώτης βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου Πολυχρόνης Πολυχρονίδης ο οποίος το 1963 τον προώθησε στο δημοσιογραφικό συγκρότημα Λαμπράκη όπου και εργάστηκε καλύπτοντας το επαρχιακό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και στη συνέχεια ανέλαβε το δικαστικό ρεπορτάζ και στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».
Μέσα από αυτό κάλυψε όλες τις δίκες της δικτατορικής περιόδου συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία της μαύρης επταετίας γράφοντας βιβλίο με τίτλο «2650 μερόνυχτα συνομωσίας» που έκανε πάταγο.
Στη πορεία ίδρυσε την εφημερίδα «ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ» ένα αποκαλυπτικό και σατυρικό έντυπο που δημιούργησε εντάσεις συνταράζοντας τα … νερά της δημοσιογραφίας καταλήγοντας όμως ο ίδιος στη φυλακή.
Στη συνέχεια πέρασε από πολλά δημοσιογραφικά συγκροτήματα όπως οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, SKAI και FLASH και οι τηλεοπτικοί ALTER, ALPHA και MEGA.
Ο κόσμος τον ακολουθεί μαζικά παντού και έτσι το 1999 μπαίνει η ιδέα να ξαναστήσει εφημερίδα και εκδίδει την περίφημη εφημερίδα «ΤΟ ΚΑΡΦΙ» που συνεχίζει να κυκλοφορεί μέχρι και σήμερα και έχει ριζώσει στη συνείδηση τωναναγνωστών ως ένα από τα πιο αποκαλυπτικά έντυπα της Ελλάδας και της Δημοκρατικής παράταξης .
Έχω την τιμή να λέω ότι ένας από τους καρδιακούς του φίλους είμαι και ΕΓΩ! Νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ στον άνθρωπο Νίκο Κακαουνάκη διότι μας συνέδεε μία αδελφική φιλία 40 χρόνων. Δεν πέρναγε μέρα που να μην ανταμώσουμε ή να μην επικοινωνήσουμε. Για αυτό η φιλία μας ήταν ακλόνητη, διαχρονική και πληθωρική παρόλου που υπήρξαν και περιπτώσεις που λογομαχήσαμε.
Υπήρξαν τόσο πολλές, καλές και δυσάρεστες στιγμές που θα είχε ενδιαφέρον η έκδοση ενός βιβλίου για να αποτυπωθούν και να μην ξεχαστούν στη διάρκεια του χρόνου όλα τα τόσο ενδιαφέροντα περιστατικά ώστε και να παραδειγματιστούν οι νεότερες γενιές και να διδαχθούν την αληθινή φιλία.
Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου έλεγε όταν απέφευγα να απαντήσω στο τηλέφωνο μετά από έντονη διαφωνία μας, εκείνος πάντα υποχωρούσε και μου έλεγε: «Κώστα τα αδέλφια μπορεί να σκοτώνονται αλλά δεν χωρίζουν».
Και δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και τις παρέες που κάναμε συχνά και γλεντούσανε με τραγούδι και λύρα. Ο Νίκος είχε την συνήθεια να καλεί φίλους 50,100 άτομα και να κάνει τραπέζια με τσικουδιές, πιλάφι και αρνιά στην σούβλα χωρίς να υπολογίζει πόσο θα του στοιχίσει το τραπέζι. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.
Θυμάμαι η μητέρα του η κυρία Μαρια είχε συνηθίσει να έχει την πόρτα ανοιχτή και το τραπέζι στρωμένο και να καλωσορίζει τους μουσαφίρηδες με το χαμόγελο και απλόχερα να γεμίζει το τραπέζι με φαγητά και τσικουδιά .
Ο Νίκος πίστευε πολύ στη φιλία. Θυμάμαι πολλές φορές που μου έλεγε … «Κώστα το μόνο που μένει στη ζωή είναι οι προσωπικές σχέσεις και όχι οικομματικές διαφορές».
Για τον Νικο όσοι δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν από κοντά είχαν την εντύπωση ότι ήταν ένας αψύς κρητικός, όμως όσοι τον γνώρισαν προσωπικά διαπίστωσαν από την πρώτη στιγμή το πηγαίο φιλότιμο, την αστείρευτηανθρωπιά και τις ευαισθησίες που τον διακατείχαν. Πάντα το πρόβλημα του άλλου, το έκανε δικό του. Έτοιμος να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει ανθρώπους με προβλήματα υγείας και άπορες οικογένειες.
Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις. Ειδικότερα Χριστούγεννα και Πάσχα που έρχονταν πολλοί και τους έδινε χρήματα. Κάτι που δεν ήταν γνωστό στον κόσμο. Μάλιστα, μια φορά ήρθε κάποιος εκεί που καθόμασταν σε ένα καφέ και του λέει …
«Νίκο ήρθα ..» Και αμέσως βάζει το χέρι στη τσέπη και του δίνει μερικά κατοστάρικα ευρώ που πρέπει να ήταν γύρω στο χιλιάρικο. Τον ρώτησα όταν έφυγε ο άνθρωπος…
-Νίκο πόσα λεφτά του έδωσες; και η απάντηση ήρθε αυθόρμητα…
-Γιατί… για δανεικά τού τα έδωσα, να τα μετρήσω…
Και του απαντώ «βοηθάς πολύ κόσμο που έχει ανάγκη αλλά αυτό δεν είναι γνωστό ..»
Και μου λέει «όταν προσφέρεις σε κάποιον ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΣ γιατί αν το λες χάνει την αξία του»
Αυτός ήταν ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗΣ, με τις μαντινάδες που του ταιριάζουν :
«Ήταν λιοντάρι στη θωριά μα στη ψυχή πουλάκι, έτσι θα σε θυμόμαστε Νίκο Κακαουνάκη»
«Εκεί που βγήκε δεν μπορεί άλλο πουλί να φτάσει γιατί δεν έχει τα φτερά απούχες να πετάξει»
«Ο φίλος ο αληθινός αντέχει και στον χρόνο αυτός που είναι ψεύτικος μένει στο τέλος μόνος»
