Σε όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, ο μεγαλύτερος φόβος είναι η υγεία του. Αν θα είναι καλά, αν αρρωστήσει πώς θα μπορέσει να γιατρευτεί, αν θα τον περιθάλψουν σε κάποιο νοσοκομείο.
Και αν θα μπορεί να πάρει τα φάρμακα που απαιτούνται για την υγεία του. Δεν υπάρχει πιστεύω μεγαλύτερος τρόμος από το να μη βρίσκεις τα φάρμακα που σε κρατάνε ζωντανό, που σου ρυθμίζουν την υγεία, που σε κάνουν καλά ακόμη και από μια απλή ίωση.
Βασική υποχρέωση κάθε κράτους είναι να εξασφαλίζει την υγεία των πολιτών, με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα.
Μπορεί μια χώρα να έχει πολίτες που πένονται ή που τα βγάζουν δύσκολα πέρα.
Μπορεί να έχει πολίτες που χρωστάνε και δεν μπορούν να πληρώσουν.
Μπορεί να έχει ακόμη και αναλφάβητους, γιατί δεν έχει σχολεία και σωστή εκπαίδευση.
Κακά όλα αυτά, απαράδεκτα για κάθε πολιτισμένη κοινωνία, αλλά μπορούν να συμβούν.
Δε νοείται, όμως, μια χώρα όπως η Ελλάδα εν έτει 2023 να βρίσκεται μπροστά σε μια φαρμακευτική – ιατρική κρίση.
Και για κανένα λόγο δεν μπορεί το κράτος να δηλώνει αδυναμία να εξασφαλίζει στους πολίτες την επάρκεια των φαρμάκων που έχουν ανάγκη, επικαλούμενη παγκόσμια κρίση, έλλειψη πρώτων υλών ή συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιών ή φαρμακαποθηκών,
Σε τελική ανάλυση, οι υπεύθυνοι, είτε είναι υπουργοί, είτε επικεφαλής του ΕΟΦ είτε φορείς του δημοσίου που ασχολούνται με την υγεία, να… κόψουν το λαιμό τους να βρουν λύσεις.
Και σίγουρα δεν θα κόψουν το λαιμό τους οι ασθενείς. Τα μικρά παιδιά που είναι άρρωστα, οι ηλικιωμένοι που ζουν με τα χάπια στο χέρι, αλλά και όλοι όσοι έχουν ανάγκη.
Γιατί πέραν των ελλείψεων που θέτουν σε κίνδυνο τους πολίτες, υπάρχει και το συναίσθημα τρόμου που αισθάνονται οι ασθενείς όταν πηγαίνουν από φαρμακείο σε φαρμακείο και δεν μπορούν να βρουν ό,τι χρειάζονται.
Και δεν κατανοώ την κουβέντα που έχει ανοίξει σχετικά με την τιμή των φαρμάκων. Η γιατρός – υπουργός, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να αυξηθούν οι τιμές στα φθηνά φάρμακα, ώστε να περιοριστούν έτσι οι παράλληλες εξαγωγές.
Και κάποιοι «λαγοί» της κυβέρνησης σπεύδουν να πουν «ε, τι να κάνουμε; Εχει και κόστος η παρέμβαση για τα φάρμακα».
Ντροπή. Δεν μπορεί να σκέφτεται κανείς ότι θα αυξηθούν οι τιμές σε φάρμακα ευρείας κατανάλωσης που δεν κοστίζουν πολύ και με τον τρόπο αυτό θα λυθεί το πρόβλημα.
Σε μια κοινωνία που στενάζει από τη μία κρίση πάνω στην άλλη, δεν μπορεί να σκέφτεται τώρα ότι για να βρει τα φάρμακα που θέλει πρέπει να τα πληρώσει ακριβότερα.
Ας βρουν άλλες λύσεις στο υπουργείο κι ας σταματήσουν τη σπέκουλα.
Να απαγορεύσουν τις εξαγωγές φαρμάκων. Να επιβάλλουν πρόστιμα σε όποιον τολμά να παίζει με την υγεία των πολιτών, «κρύβοντας» σκευάσματα στις αποθήκες.
Να δώσει κίνητρα για να ενισχυθεί η ελληνική φαρμακοβιομηχανία η οποία έχει εξαιρετικές επιδόσεις τις τελευταίες δεκαετίες.
Ας βρουν λύσεις κι ας αφήσουν τα κόλπα με αυξήσεις, δήθεν για να λυθεί το πρόβλημα.
Το φάρμακο πρέπει να είναι προσιτό στους πολίτες, να το βρίσκει όποτε το χρειάζεται, να πληρώσει τη συμμετοχή του και να μην φοβάται ότι θα πεθάνει επειδή κάποιοι παίζουν παιχνίδια στην πλάτη του.
Κοινωνική πολιτική είναι η διασφάλιση της υγείας των ανθρώπων κι όχι τα υπερκέρδη των εταιρειών ή η προστασία κυκλωμάτων που λυμαίνονται την αγορά.
