Αναζήτηση
Οι αρθρογράφοι των Νέων Μιχάλης Μητσός και Στέφανος Κασιμάτης, ο βουλευτής Τάσος Χατζηβασιλείου, oι δημοσιογράφοι Μανόλης Καψής και Παντελής Σαββίδης, ο ναύαρχος Στέλιος Φενέκος, ο διεθνολόγος Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος, o εκδότης του Panhellenic Post Χρήστος Μαλασπίνας ήταν κάποιοι από όσους υπερασπίστηκαν το αυτονόητο: ότι ο καθηγητής διεθνούς δικαίου και υφυπουργός Παιδείας Άγγελος Συρίγος έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τη θέση του. Ορισμένοι εξ αυτών υπερθεμάτισαν: «Ο πυρήνας της δήλωσης Συρίγου είναι αυτό που πιστεύουν όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι».
Έδιναν επίσης απάντηση στο πολιτικό ερώτημα αν έχει δικαίωμα ένας υπουργός να εκφέρει δημόσια άποψη για ζητήματα που δεν άπτονται άμεσα των αρμοδιοτήτων του. Ναι, παρεκτός αν βρίσκεται στη Ρωσία, την Κίνα ή τη Βόρεια Κορέα. Όχι απλώς επιτρέπεται, επιβάλλεται.
Το ζήτημα είναι πολιτικό: έχει κανείς το δικαίωμα να απομακρύνει έναν ακαδημαϊκό, έναν επιστήμονα, έναν πολιτικό από εκείνο που πραγματικά αγαπάει; Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι η ζωή του ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στην πολιτική και τις εξισώσεις. Και ότι οι εξισώσεις για εκείνον είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί η πολιτική είναι για το παρόν, ενώ οι εξισώσεις για την αιωνιότητα.
Το θέμα είναι πολιτικό: Κάθε δημόσιος διάλογος πρέπει να διεξάγεται με ένα μίνιμουμ ευπρέπειας, κοσμιότητας και ευπροσηγορίας. Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι τα F-16 ή οι S-400. Είναι η χυδαιότητα. Πολιτική είναι το ήθος της γλώσσας που χρησιμοποιούμε.
Όταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε διατυπώσει τη θεωρία της σχετικότητας, είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τίτλο «Εκατό συγγραφείς εναντίον του Αϊνστάιν». Ο ίδιος είχε αρκεστεί να πει: «Αν είχα κάνει λάθος, ένας θα αρκούσε».
Ο Συρίγος θυμίζει ήρωα του Μ. Καραγάτση που ενσαρκώνει τη δική του «Μεγάλη Χίμαιρα»: να είναι πολιτικός, να μη καταγίνεται απλώς με την πολιτική.
Όσοι προτρέχουν και προδικάζουν μάλλον δεν γνωρίζουν πόσο βαθιά συγκινούν τον πρωθυπουργό τα λόγια του Μηνά Ρεΐζη: «Όχι τίποτα άλλο μα για να μη νομίσουν οι άνθρωποι πως τους έμοιαζε».
