«Ψωμί, ελιά και Κώτσο Βασιλιά!». Ήταν το κορυφαίο σύνθημα στο δημοψήφισμα του 1919 το οποίο έφερε ξανά στην Ελλάδα τον Κωνσταντίνο Α’ με ποσοστό… 99%.
Και είναι το σύνθημα που χρησιμοποιούσαν –κι έμεινε στην ιστορία- οι φιλοβασιλικοί, θέλοντας να εκφράσουν την πίστη τους στον βασιλιά τους, και στον Κωνσταντίνο βεβαίως που σήμερα κηδεύτηκε.
Κηδεία… ιδιώτη αλλά με χιλιάδες κόσμου. Όχι φυσικά τόσος κόσμος ώστε να αλλάξει το πολίτευμα της χώρας. Ούτε κινδυνεύει η Δημοκρατία μας από 10 χιλιάδες πολίτες που πήγαν στη Μητρόπολη Αθηνών και φίλησαν το φέρετρο του Γλύξμπουργκ.
Ή που χειροκρότησαν κάτι τροφαντές κυρίες με πανάκριβα φορέματα, κοσμήματα και περίεργα καπέλα. Όλα στο πρόγραμμα είναι, και το lifestyle. Αλλωστε… τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με βασιλικό μαργαριτάρι.
Είναι δικαίωμα του καθενός πώς θα εκφράσει τη λύπη του, τη συμπάθειά του ή απλά την περιέργειά του για ένα λυπηρό γεγονός όπως είναι μια κηδεία.
Κανείς δεν κατηγορεί όσους στήθηκαν με τις ώρες για να αποχαιρετήσουν τον… βασιλιά τους.
Άλλος πήγε με τσαρούχια κι έβαλε τα κλάματα.
Άλλος πήγε με τη σημαία της Ελλάδας και το στέμμα στη μέση. Άλλος τύπωσε φέιγ βολάν που έγραφαν «Αθάνατος – Βασιλεύς Κωνσταντίνος».
Είχε πολλούς γραφικούς η μάζωξη στη Μητρόπολη. Και πολλούς ηλικιωμένους που ζούσαν πριν από 60 χρόνια, όταν ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ «μεγαλουργούσε» προσπαθώντας να καταστρέψει τη χώρα που τον τάιζε τζάμπα.
Είχε και πολλούς νέους η ουρά. Με κινητά τηλέφωνα, έκαναν story στα social media, έβγαζαν σέλφι έξω από την εκκλησία, φωτογράφιζαν το βασιλικό φέρετρο. Που θα ξαναδούν βασιλικό φέρετρο, γαλαζοαίματους και λυπητερά ταρατατζούμ άλλωστε;
Ο έκπτωτος ήταν και θα παραμείνει ο τελευταίος βασιλιάς των Ελλήνων. Και ο ολετήρας της χώρας.
Καθόλου ανησυχητικά όλα όσα είδαμε στη Μητρόπολη Αθηνών. Δεν έχουμε παλινόρθωση της βασιλείας, τουλάχιστον σ’ αυτό είμαστε σίγουροι. Και το τονίζω, δεν πρέπει να μας στενοχωρεί το γεγονός ότι καμιά 10αριά χιλιάδες συμπολίτες μας πήγαν ως τεθλιμμένοι συγγενείς και φίλοι να κλάψουν τον Κωνσταντίνο.
Δεν μας ανησυχούν οι βασιλικοί που πάντα υπήρχαν και απλά ήταν κρυμμένοι.
Ούτε καν οι πολιτικοί που αποφάσισαν να πάνε στην κηδεία. Δικαίωμά τους, όπως και δικαίωμά μας να λέμε ότι η άγρα ψήφων είναι το χειρότερο «επάγγελμα» στη χώρα.
Αλλωστε, όταν Καραμανλικοί ορκισμένοι πηγαίνουν στην κηδεία κάποιου αντιπάλου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καταλαβαίνεις την τρικυμία εν κρανίω.
Αλλη είναι η ανησυχία
Αυτό που μας ανησυχεί περισσότερο είναι οι πραγματικοί εχθροί της Δημοκρατίας. Ολοι εκείνοι που, με αφορμή το θάνατο ενός ιδιώτη, βρήκαν αφορμή να ρίξουν χολή κατά του κοινοβουλευτισμού και της Προεδρευομένης Δημοκρατίας.
Ισως είναι οι ίδιοι που βρίζουν και μουντζώνουν έξω από τη Βουλή.
Ισως να μη διαφέρουν με εκείνους που ψήφιζαν τον «πατριώτη» Μιχαλολιάκο και τον άθλιο Κασιδιάρη, τον Λαγό, τον Παναγιώταρο και τα άλλα χρυσαυγόπουλα του νεοναζισμού.
Ισως οι εχθροί της Δημοκρατίας να είναι οι περισσότεροι από 120 χιλιάδες πολίτες που έχουν γραφτεί στο κανάλι του Ηλία Κασιδιάρη στο youtoube και ακούνε τις ομιλίες του, και πίνουν το δηλητήριο που ρίχνει.
Στον ίδιο Κασιδιάρη, αυτόν που έχει τη σβάστικα τατουάζ στο μπράτσο, τη σβάστικα που σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες στην Κατοχή.
Αυτοί και άλλοι πολλοί που βρίζουν τους πολιτικούς και το πιο πιθανό είναι να είναι πιο βρόμικοι από αυτούς. Που κλέβουν την εφορία, δέρνουν τις γυναίκες τους, βρίζουν τα παιδιά τους, αλλά είναι ταυτόχρονα «Ελληνάρες» και «πατριώτες», «καλοί χριστιανοί» και «άνθρωποι της διπλανής πόρτας».
Ναι, προσωπικά, με ανησυχεί ο κάθε ένας που βρίζει το μοναδικό πολίτευμα που επιτρέπει ακόμη και στα σαπρόφυτα να φύονται. Και αυτό δεν είναι γραφικό, δεν είναι καλτ, δεν είναι ακίνδυνο.
Ο συμπαθής γεροντάκος με τα τσαρούχια που προσκυνά κλαίγοντας τον τέως δεν είναι επικίνδυνος.
Ο μάτσο ανόητος, αγράμματος και ανιστόρητος που φωνάζει «έρχεται ο Λιάκος να ξεβρομίσει ο τόπος», είναι επικίνδυνος.
Και όλη αυτή την κατάσταση δεν πρέπει να την αφήσουμε να εξελιχθεί Καλές οι νομικές ενέργειες που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός για τις εγκληματικές οργανώσεις που διεκδικούν παρουσία στη Βουλή. Όμως το πρόβλημα είναι να ξεριζωθεί η ιδεολογία του φασίστα από την κοινωνία. Και να θεραπευτούν οι ανοικτές πληγές της Δημοκρατίας.
Οσο για το θέαμα με τους χιλιάδες κόσμου έξω από τη Μητρόπολη, θα αναφέρω μόνο κάτι που μου είπε ένας φίλος: «Χώρα στην οποία κλαίμε τον απόγονο τριτότοκου γιου του Γουλιέλμου της Δανίας, εγγονό του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Γ´ και της Αυτοκράτειρας Βικτώριας της Γερμανίας και φυλακίζουμε τον Κολοκοτρώνη, πώς να πάει μπροστά;»
