Ο πρόεδρος της Αθηναϊκής Λέσχης σμήναρχος ε.α. Κυριάκος Κουκουλομμάτης ήταν μια ζωή, μέχρι και τον θάνατο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ένας από τους πιο στενούς και έμπιστους συνεργάτες: ο ίδιος τον αποκαλούσε «ο πιστός ανθυποσμηναγός». Βρέθηκε κοντά του ήδη από το 1958, σε πολύ νεαρή ηλικία, ως βοηθός των τριών υπασπιστών του. Και στη συνέχεια, όταν το 1960 συστήθηκε ο Στρατιωτικός Οίκος του Διαδόχου με αρχηγό τον ταγματάρχη Μιχάλη Αρναούτη, ο Κουκουλομμάτης εργάστηκε ως γραμματέας. Αυτή η τόσο στενή σχέση, 65 ολόκληρα χρόνια, δεν διακόπηκε ποτέ. Και, ασφαλώς, η πιο σημαντική ιστορική στιγμή της ήταν στα γεγονότα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, όταν ο Κουκουλομμάτης διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο από τις πρώτες κιόλας επαφές για την οργάνωση του αντικινήματος κατά της δικτατορίας. Δυστυχώς, τόσο για τον ίδιο τον Κωνσταντίνο όσο, ακόμα περισσότερο, για την Ελλάδα, εκείνη η προσπάθεια να εκδιωχθεί η χούντα απέτυχε. Τα προβλήματα ήταν πολλά, όπως και οι αδυναμίες, ενώ η δικτατορία είχε ήδη πια εδραιωθεί γερά ως σύστημα. Ομως η προσπάθεια έγινε. Και είχε κόστος για όλους εκείνους που την έκαναν. Ο Κουκουλομμάτης είναι από τους ελάχιστους που τα έζησαν και τα γνωρίζουν όλα αυτά λεπτό προς λεπτό.

Μάλιστα, όπως αφηγείται ο ίδιος ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος στην αυτοβιογραφία του «Χωρίς τίτλο» (τόμος 3, σελ. 13), προκειμένου να μπορεί να κινείται ελεύθερα «ο πιστός αξιωματικός Κυριάκος Κουκουλομμάτης για παν ενδεχόμενο μεταφέρθηκε και διέμενε πλέον στα Ανάκτορα Αθηνών για να έχει έτσι τη δυνατότητα να μπαίνει και να βγαίνει από την πίσω έξοδο της οδού Μελεάγρου χωρίς να γίνεται αντιληπτός από κανέναν». Μεταξύ άλλων, ο ρόλος του ήταν να μεταφέρει με αυτοκίνητο που είχε συμβατικούς αριθμούς πιστούς απόστρατους αξιωματικούς, τους οποίους δεν είχε ακόμα αρχίσει να τους παρακολουθεί η χούντα.

Ουρά για να τον χαιρετήσουν

Από την ώρα της επιστροφής του στην Ελλάδα, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος περνούσε πάντοτε από την Αθηναϊκή Λέσχη όποτε βρισκόταν στην Αθήνα – ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να λείψει από το πρόγραμμα. Το ίδιο και όλα τα μέλη της οικογένειάς του, επίτιμα μέλη κι εκείνα της Λέσχης. Και, φυσικά, αυτό έγινε ακόμα πιο πυκνό μετά το 2013, από την ημέρα που πλέον εγκαταστάθηκε στη χώρα. Και πάλι ο Κουκουλομμάτης ήταν εκείνος που θα κανόνιζε τα πάντα: τις παρέες που θα κάθονταν μαζί του, το τραπέζι, το φαγητό… Οπως θυμούνται όλοι στο προσωπικό της Λέσχης, ο Κωνσταντίνος ήταν ένας εξαιρετικά απλός και φιλικός άνθρωπος, με τον οποίο ουδέποτε ένιωσαν την παραμικρή αμηχανία. Πάντοτε προσηνής, πάντοτε φιλικός, τόσο με τους ίδιους όσο και με όλους όσοι τύχαινε να βρίσκονται στη Λέσχη, που συνήθως έκαναν ουρά για να τον χαιρετήσουν. Ο Κωνσταντίνος αγαπούσε όχι μόνο την ίδια τη Λέσχη και τους ανθρώπους της, αλλά και το… φαγητό της: σταθερές αξίες του, το μοσχάρι παγιάρ αλλά και το παγωτό της Λέσχης, πάντοτε μαζί με έναν εσπρέσο, τον οποίο ενίοτε έριχνε μέσα στο παγωτό για να απογειώσει τη γεύση του!

Και για όσους δεν έχουν δίπλα τους τσελεμεντέ, παγιάρ είναι όρος της μαγειρικής που αναφέρεται σε πάρα πολύ λεπτές φέτες κρέατος ή σε φιλέτο που έχει χτυπηθεί πολύ και έχει την ίδια έννοια με το εσκαλόπ.

Ποτέ χωρίς γραβάτα

Η Λέσχη τιμά και τηρεί την παράδοσή της στο ακέραιο. Σε όλα τα επίπεδα. Και όπως λένε οι άνθρωποί της, «δεν… απεργάζεται πολιτειακές μεταβολές, αλλά και κάθε άλλο παρά κρύβει τη μοναδική σχέση που έχει διαμορφώσει από πολύ παλιά με την ελληνική βασιλική οικογένεια». Οπως και δεν επηρεάζεται από… μόδες – στην πόρτα της «έφαγαν πόρτα» ακόμα και ενίοτε πανίσχυροι υπουργοί ή άλλοι μεγάλοι παράγοντες που θέλησαν να διαβούν το κατώφλι της περιφρονώντας τους κανόνες της: σακάκι και γραβάτα. Αλλιώς δεν περνάτε. Κι ας είστε όποιος θέλετε…

Τελευταία Νέα