Η ινδική κυβέρνηση χαιρέτισε την Τετάρτη τη γέννηση των πρώτων τεσσάρων γατόπαρδων μετά την εξαφάνισή του είδους από τη χώρα το 1952.

Οκτώ τσιτάχ από την Ναμίμπια μεταφέρθηκαν τον περυσινό Σεπτέμβριο στο Εθνικό Πάρκο Κούνο της κεντρικής Ινδίας και ακόμα 12 κατέφτασαν τον επόμενο μήνα από τη Νότια Αφρική, τη μόνη χώρα όπου ο πληθυσμός του είδους αυξάνεται.

Τα τέσσερα μικρά έχουν ηλικία μερικών ημερών (@Byadavp / Twitter)

Η άφιξη των αιλουροειδών –των ταχύτερων χερσαίων ζώων του πλανήτη με μέγιστη ταχύτητα 110 χλμ/ώρα- ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας 13 ετών για την επανεισαγωγή του είδους.

Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που ένα μεγάλο αιλουροειδές μεταφέρεται σε διαφορετική ήπειρο.

Τα γεννητούρια ανακοίνωσε μέσω Twitter ο υπουργός Περιβάλλοντος Μπουπέντερ Γιάνταβ, ο οποίος έκανε λόγο για «μνημειώδη» επιτυχία.

Τα τέσσερα γατοπαρδάκια, παιδιά ενός θηλυκού από τη Ναμίμπια, εκτιμάται ότι γεννήθηκαν πριν από πέντε ημέρες, εντοπίστηκαν όμως από τους υπεύθυνους του πάρκου μόλις την Τετάρτη.

Η γέννησή τους αντισταθμίζει τη θλίψη για τον θάνατο ενός άλλου τσιτάχ από τη Ναμίμπια λόγω νεφρικής ανεπάρκειας.

Ασιατικό παρελθόν

Λιγότεροι από 7.000 γατόπαρδοι απομένουν σήμερα στη φύση, σχεδόν όλοι σε τρεις αφρικανικές χώρες –Νότια Αφρική, Ναμίμπια και Μποτσουάνα.

Αν και οι περισσότεροι έχουν συνδέσει το είδος με την Αφρική, η λέξη «τσιτάχ» προέρχεται από το σανσκριτικό «τσιτράκα», που σημαίνει «αυτός που φέρει βούλες».

Το ασιατικό υποείδος Acinonyx jubatus venaticus ζούσε κάποτε στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και όλη την Ινδία. Στην εποχή της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, εξημερωμένοι γατόπαρδοι χρησιμοποιούνταν για κυνήγι.

Σήμερα, μόνο 12 ασιατικά τσιτάχ επιζούν σε άγρια κατάσταση, όλα στο Ιράν.

Ορισμένοι επιστήμονες ανησυχούν τώρα ότι ο χώρος του Κούνα δεν επαρκεί, παρά το φιλόδοξο σχέδιο εκκένωσης χωριών και απαλλοτρίωσης καλλιεργούμενων εκτάσεων.

Μια περιοχή 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων αρκεί για να συντηρήσει 6-11 τίγρεις ή 10 με 40 λιοντάρια, αλλά μόνο ένα τσίτα.

Το 2021, η Ινδία ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα του ΟΗΕ υποσχόμενη να θέσει σε καθεστώς προστασίας το ένα τρίτο της έκτασής της. Σήμερα όμως οι προστατευόμενες περιοχές δεν ξεπερνούν το 6%.