Αναζήτηση
Το έργο «Blackberry Trout Face (Μούρη Γεμάτη Μούρα)» του Λόρενς Γουίλσον ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Αθηνάς Δελιάδη κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως τις 25 Απριλίου. Τους κεντρικούς ρόλους υποδύονται οι ηθοποιοί Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου και Γιάννης Τσουμαράκης.
Η ιστορία τοποθετείται σ’ ένα διαμέρισμα του Λίβερπουλ -που θα μπορούσε να είναι στον κάτω όροφο μιας οποιαδήποτε ελληνικής πολυκατοικίας. Εκεί μεγαλώνουν μαζί, αλλά και ο καθένας μόνος, τρεις έφηβοι.
Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον -τα τρία πρόσωπα του έργου- είναι ετεροθαλή αδέρφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες. Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες. Όταν η μητέρα τους τούς εγκαταλείπει αναγκάζονται να αναζητήσουν την ουσία της μητρότητας: δηλαδή ό,τι τρυφερά ανθρώπινο επιβιώνει. Το αναζητούν κατά μόνας, αλλά -κυρίως- μαζί. Οι τρεις τους είναι, ταυτόχρονα, και οι τρεις όψεις της εφηβείας, της ενηλικίωσης, του βλέμματος. Μέσα στους τοίχους του σπιτιού ενυπάρχουν όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί, με όποιο πρόσημο θετικό ή αρνητικό, όλα τα συναισθήματα πλαισιωμένα από μια πραγματικότητα που πρέπει να αντέξουν, διατηρώντας το καταφύγιό τους. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το ηχηρό και, σε μεγάλο βαθμό, αυτοβιογραφικό κείμενο του Λόρενς Γουίλσον, που έκανε ζωηρή εντύπωση στο Λονδίνο, από μια ομάδα νέων δημιουργών στο Θέατρο Σταθμός. 
Όπως αναφέρει στο σκηνοθετικό της σημείωμα η Αθηνά Δελιάδη, «σε κάθε κείμενο αναζητούμε τον εαυτό μας. Ιδίως στο θέατρο όπου όλα μεγεθύνονται. Το Blackberry Trout Face θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα ντοκιμαντέρ: ταυτόχρονα μακριά, αλλά και δίπλα μας. Όσο μακριά -αλλά και δίπλα μας- συνυπάρχουν οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και η εγκατάλειψη με την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη και την αγάπη. Το έργο λαμβάνει χώρα στο Λίβερπουλ. Θα μπορούσε να συμβαίνει στον από κάτω όροφο. Επί σκηνής τρεις έφηβοι: Ο Τζέικι, Η Κέρι κι ο Κάμερον. Τρία ετεροθαλή αδέρφια από διαφορετικό πατέρα αλλά την ίδια μητέρα. Την ίδια μητέρα που τα εγκαταλείπει βυθισμένη στο σκοτάδι. Τώρα είναι αναγκασμένοι να παλέψουν. Κατά μόνας και, κυρίως, μαζί. Αυτό το μαζί είναι (ή προσπαθούμε να είναι) ο πυρήνας της παράστασης. 
Γι’ αυτό και την παράσταση την κάνουμε μαζί. Συζητώντας. Ψάχνοντας. Αυτοσχεδιάζοντας. Παίζοντας. Όλες και όλοι μας νέοι άνθρωποι. Σαν τα πρόσωπα του έργου. Στη δική μας περιπέτεια. Αναζητώντας συνεχώς τη συνύπαρξη και τη συνεργασία. Κι έτσι, μαζί, το κείμενο έρχεται από το Λίβερπουλ εδώ. Ως σώμα που δεν συνομιλεί μόνο με τις τοξικοεξερτήσεις, τις εφηβικές συμμορίες, την πορνεία,
αλλά και με τις αγωνίες της καθεμιάς και του καθένα μας που ανταμώσαμε σε αυτήν την προσπάθεια. Γιατί στο Blackberry Trout Face πρωταγωνιστούν άνθρωποι. Δηλαδή, η ανθρώπινη συνθήκη, όπου σε μετασχηματίζει άλλοτε σε ήρωα/ηρωίδα κι άλλοτε σε αγρίμι. Ανάλογα με το ποιος/α είναι πλάι σου.
Το -εν μέρει- αυτοβιογραφικό κείμενο του Λόρενς Γουίλσον, που επιλέξαμε, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ή μήπως όχι;».
