Ένα θεμελιώδες ζήτημα πραγματεύεται στο βιβλίο του που τιτλοφορείται «Η πιο σωστή στιγμή για να πεθάνεις» ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γεώργιος Π. Μαλούχος: το θάνατο. Ένα πέραν πάσης αμφιβολίας μέγα θέμα, για το οποίο όμως δε θέλουμε να μιλάμε, ποτέ. Και τούτο, επειδή μας φοβίζει, όσο τίποτα άλλο ίσως.
Όμως, η ζωή μας είναι συνυφασμένη με το θάνατο, κι όχι μόνο επειδή με αυτόν κάποτε, νομοτελειακά, ολοκληρώνεται. Αλλά και επειδή ο θάνατος είναι παντού πρωταγωνιστής καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής μας: από τις τέχνες στην πιο υψηλή τους έκφραση, τη μουσική, την παγκόσμια λογοτεχνία και τη ζωγραφική, μέχρι τον κινηματογράφο και τις τηλεοπτικές σειρές, ακόμα και τα video games των παιδιών μας.
Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη
Στο βιβλίο του Γεωργίου Π. Μαλούχου επιχειρείται μια ακτινογραφία του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε ή και προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το θάνατο, ως πρόσωπα, ως σύνολα, αλλά και ως πολιτισμοί. Παράλληλα, προτείνεται ένας τρόπος να μετατρέψουμε τον –κυρίαρχο στη ζωή των περισσοτέρων– φόβο του θανάτου στο αντίθετό του: σε ελευθερία και θέληση για καλύτερη ζωή, σε συνειδητοποίηση που θα αξιοποιήσει τη γνώση αυτού του πραγματικού τέλους, προκειμένου να μη χαραμίζεται η ζωή μας, να μην υποβαθμίζεται δραματικά, όπως τόσο συχνά συμβαίνει.
Με εύστοχες πολιτισμικές, πνευματικές και ιστορικές αναφορές, αλλά και με αρκετό χιούμορ, ο Γ. Π. Μαλούχος προβαίνει σε μια διαχρονική μελέτη της ζωής και του θανάτου, προσφέροντας ένα εγχειρίδιο θνητότητας εμπευσμένο από τον Όμηρο, τον Επίκτητο, τον Μπετόβεν, τον Μάλερ, τον Βάγκνερ, τον Χάινε, τον Ρεμάρκ και άλλους μεγάλους διαμορφωτές της ευρωπαϊκής τέχνης και σκέψης.
Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη
Αξίζει να σημειωθεί ότι «Η πιο σωστή στιγμή για να πεθάνεις» γράφτηκε πριν από λίγο μόλις καιρό, βρισκόταν δε στο τυπογραφείο την ώρα της τραγωδίας των Τεμπών. Και δεδομένου ότι το βιβλίο αυτό συνιστά μια μορφή πολλαπλής «ανατομίας του θανάτου» –υπό το πρίσμα, όμως, του πώς και γιατί αυτή μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μας–, ένα κεφάλαιό του αποδεικνύεται τραγικά προφητικό: η «Θυσία στο τίποτα».
Σε αυτό ο Γεώργιος Π. Μαλούχος αναφέρεται στα αρχέτυπα του θανάτου: στο ηρωικό, στο αρχέτυπο της αγάπης, αλλά και σε ένα νέο σημερινό «αντιαρχέτυπο» της «θυσίας στο τίποτα», που αφαιρεί ζωές νέων ανθρώπων, μαζικά και σε διεθνές επίπεδο, με τους θανάτους στην άσφαλτο και τους θανάτους από τα ναρκωτικά.
Εξάλλου, όπως επισημαίνει και ο ίδιος ο συγγραφέας, «όταν μιλάς για την πιο σωστή στιγμή για να πεθάνεις, σίγουρα, εξ αντικειμένου, υπάρχει η ανάγκη να μιλήσεις, όπως ήδη φάνηκε, και για την πιο λάθος στιγμή […] τους θανάτους των νέων ανθρώπων…»
