«Ο άνθρωπος του φέρετρου»: Προσφέρθηκε εθελοντικά να θαφτεί ζωντανός για 61 ημέρες

Ο Meaney ήταν γνωστός για τα μεγάλα κατορθώματα δύναμης στις κοπιαστικές δουλειές του, για την αγάπη του για την πυγμαχία και για την επιθυμία του να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος.

Όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν. Τον Φεβρουάριο του 1968, ο Meaney βρισκόταν σε ένα φέρετρο στην παμπ, με ουρές ανθρώπων να περνούν από εκεί για να υποβάλουν τα σέβη τους. Τελικά, οι νεκροθάφτες πήραν το φέρετρο και το πέρασαν από ένα ανοιχτό παράθυρο στον κάτω όροφο, και στη συνέχεια το φέρετρο μεταφέρθηκε σε μια κοντινή αυλή, όπου εργάτες άρχισαν να το κατεβάζουν στο έδαφος.

Μέσα από μια τρύπα στο κιβώτιο, ο Meaney χαιρέτησε το συγκεντρωμένο πλήθος. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση νεκρός. Αντιθέτως, ο Meaney σκόπευε να θαφτεί ζωντανός, με το όνομά του να αποκτά αναγνώριση πολύ πέρα από τα σύνορα του Kilburn και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα πέθαινε κατά τη διαδικασία.

Βρώμικη δουλειά

Πολύ πριν ο μάγος Ντέιβιντ Μπλέιν κρεμαστεί σε διάφανα κουτιά ή σε όγκους πάγου, ο πολιτισμός του 20ού αιώνα είχε μια μικρή γωνιά που επιφύλασσε για τα κατορθώματα ανθρώπινης αντοχής. Υπήρχαν οι «διαγωνισμοί τηλεφωνικών θαλάμων» της δεκαετίας του 1950, όπου οι διοργανωτές έβλεπαν πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να χωρέσουν σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο- οι «διαγωνισμοί για το κάθισμα σε ιστό σημαίας» έθεταν στους ανθρώπους την αποστολή να σκαρφαλώσουν στην κορυφή ενός πανύψηλου στύλου που ταλαντεύεται. Οι άνθρωποι έπαιζαν χούλα χουπ μέχρι που οι γοφοί τους παρέδωσαν. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, χόρευαν μέχρι να τους κυριεύσει η εξάντληση. Τα θεάματα, πολλά από αυτά τιμωρητικά, συνήθως προσέλκυαν ένα νοσηρά περίεργο κοινό.

Τη δεκαετία του 1960, η μόδα ήταν η ανθρώπινη ταφή. Χαρακτήρες με ονόματα όπως Digger O’Dell καλωσόριζαν σωρούς από χώμα που συσσωρεύονταν πάνω τους, ενώ αδρανούσαν υπόγεια, με αέρα και τροφή να τους μεταφέρονται μέσω σωλήνων. Ο Τεξανός Μπιλ Γουάιτ είχε κάνει καριέρα με αυτό, ονομάζοντας τον εαυτό του «Το ζωντανό πτώμα» και συμφωνώντας φιλικά να βυθιστεί στο έδαφος για να προωθήσει αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, drive-in και άλλες επιχειρήσεις. (Παντρεύτηκε τη Λότι Χάουαρντ, μια άλλη επαγγελματία ταφής, κατεβάζοντας ένα δαχτυλίδι μέσα στο φέρετρό της).

Τα αρχεία ήταν συνήθως ξύλινα και, όπως συμβαίνει σε αυτά τα πράγματα, σκοτεινά. Αν κάποιος είχε μπει στον κόπο να ελέγξει ένα αρχείο εφημερίδων, θα είχε βρει προγενέστερους. Το 1933, ένας άντρας από το Ιλινόις ονόματι Τζακ Λόριν ισχυρίστηκε ότι πέρασε 64 ημέρες στο χώμα. Το 1963, ο Φρανκ Άλεν, ένας κλόουν τσίρκου στη Δυτική Βιρτζίνια, αναδύθηκε μετά από 73 ημέρες.

Τούτη γη που την πατούμε…

Η έλλειψη επίσημης καταγραφής, η συζήτηση σχετικά με το μέγεθος του φέρετρου και, σε ορισμένες περιπτώσεις, η κακή δημοσιότητα εμπόδισαν αυτούς τους άνδρες και άλλους να έχουν αιώνια δικαιώματα καυχησιολογίας. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι ο Meaney πίστευε ότι μπορούσε να κάνει περισσότερο χρόνο από ό,τι είχε κάνει ποτέ κανείς στο παρελθόν: Στην προκειμένη περίπτωση, περισσότερο από τον White, ο οποίος εκείνη την εποχή καυχιόταν για το ρεκόρ των 55 ημερών, με τους Λόριν και Άλεν να βρίσκονται στην κορυφή της φήμης.

«Είναι όλοι τους αόρατοι άνθρωποι για μένα, επειδή δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου κανέναν τους να μπαίνει στο φέρετρο» είπε για τις προηγούμενες προσπάθειες.

Ο Meaney, ένας 33χρονος εργάτης, ήταν γυμνασμένος και γεροδεμένος. Το πιο σημαντικό, είχε μια διακαή επιθυμία να αναγνωριστεί για κάτι. Τα όνειρά του για πυγμαχία ανακόπηκαν από έναν τραυματισμό στο χέρι. Η μόδα της ταφής έμοιαζε να του ταιριάζει – το μόνο που θα απαιτούσε ήταν ένα δυνατό μυαλό και θέληση.

Δείτε το βίντεο

Ζωντανή αγρυπνία

Αυτό, και κάποιον να χειριστεί τα λογιστικά. Γι’ αυτό, απευθύνθηκε στον Michael «Butty» Sugrue, έναν άλλοτε ισχυρό άνδρα του τσίρκου, ο οποίος ήταν τοπικά διάσημος για τα κατορθώματα δύναμης και ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της παμπ The Admiral Lord Nelson Pub. Ο Sugrue ήξερε πώς να τραβάει την προσοχή, όπως η «ζωντανή αγρυπνία» που προηγήθηκε της ταφής. Οι δύο τους κατάφεραν να κλείσουν συμφωνία με τον Mick Keane, στον οποίο ανήκε το φορτηγό που θα μετέφερε τον Meaney καθώς και η γη που θα φιλοξενούσε το φέρετρό του. (Η σύζυγός του, Alice, έμαθε τι έκανε ο σύζυγός της μόνο αφού το άκουσε στο ραδιόφωνο και ενώ περίμενε το δεύτερο παιδί τους).

«Νομίζω ότι ο δημιουργός μου με όρισε να γίνω ο υπόγειος πρωταθλητής του κόσμου», είπε αργότερα. «Ήθελα να κερδίσω τον παγκόσμιο τίτλο για τη γυναίκα μου και την οικογένειά μου, περισσότερο επειδή πάντα ήθελα η κόρη μου στα επόμενα χρόνια -είναι μόλις 3 ετών τώρα- να λέει πάντα ότι ο πατέρας της ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής».

Στις 21 Φεβρουαρίου 1968, ο Meaney έφαγε ένα τελευταίο γεύμα πάνω από το έδαφος προτού αφοσιωθεί πλήρως στο τρικ του. Καθώς τραγουδούσε ο Ιρλανδός τενόρος Jack Doyle, δεκάδες θεατές -κάποιοι άφησαν τη δουλειά τους για να παραβρεθούν- τον παρακολουθούσαν να κατεβαίνει από 3 έως 6 μέτρα (οι μαρτυρίες ποικίλλουν) στο έδαφος, με σωρούς χώματος να καλύπτουν τα πάντα εκτός από τους δύο εκτεθειμένους σωλήνες για τον αέρα και την τροφή. Αν ο Meaney ήταν κλειστοφοβικός και δεν το ήξερε ποτέ, επρόκειτο να το μάθει.

Είναι απίστευτο ότι η ταφή του Meaney δεν ήταν η μόνη εθελοντική ταφή που πραγματοποιήθηκε. Στο Τέξας, ο συνήθης λάτρης των ταφών Bill White έβαζε επίσης χώμα πάνω του για άλλη μια φορά, με σκοπό να διατηρήσει το δικό του ρεκόρ. Αυτό που ο Meaney εννοούσε ως έναν ανταγωνισμό με τον εαυτό του, θα αποδεικνυόταν μια δοκιμασία αντοχής μεταξύ δύο ανδρών. Ποιος θα έσπαγε πρώτος;

Περιορίζοντας τον εαυτό του

Το φέρετρο του Meaney είχε μήκος 2 μέτρα σχεδόν, πλάτος λίγο παραπάνω από μισό μέτρο και ύψος 60 εκατοστά. Ήταν επίσης επενδεδυμένο με αφρό, προφανώς για όποια άνεση μπορούσε να προσφέρει, και μια τρύπα στην οποία ο Meaney μπορούσε να «ανακουφιστεί». Κοντά στην τρύπα υπήρχε ασβέστης που βοηθούσε στη μείωση τυχόν βλαβερών οσμών.

Κάθε πρωί, ο Meaney ξυπνούσε και ακολουθούσε μια ρουτίνα. Έκανε κάποιες ασκήσεις, όπως μερικά push-ups, για να τονώσει τους μύες του. Το πρωινό και τα άλλα γεύματα κατέβαιναν μέσω του σωλήνα. Η μόνη του παραχώρηση στην άνεση ήταν ένα φως, το οποίο χρησιμοποιούσε για να διαβάζει εφημερίδα ή βιβλία.

«Διαβάζω τα πάντα» είπε σε έναν δημοσιογράφο ενώ βρισκόταν ακόμα στο έδαφος. «Δεν έχει σημασία τι είναι. Κάποιος έστειλε κάτω τους Financial Times και τους διάβασα».

Αντί για κοστούμι -την ενδυμασία που φορούσαν συχνότερα οι εκλιπόντες- επέλεξε μπλε πιτζάμες και έναν σταυρό. Την 31η ημέρα, ο Meaney γιόρτασε τη συμπλήρωση ενός μήνα με ένα ποτήρι σαμπάνια. Κάποια στιγμή, ένας δημοσιογράφος από το Associated Press κατέβασε μια φωτογραφική μηχανή στον σωλήνα για να βγάλει ο Meaney μια selfie.

Ενώ πολλοί θεατές επισκέπτονταν και συνομιλούσαν με τον Meaney μέσω ενός τηλεφωνικού ακουστικού που είχε περάσει μέσα στον σωλήνα, ο χώρος δεν παρακολουθούνταν πάντα. Μια φορά, ένα φορτηγό έκανε όπισθεν πάνω στο φρεσκοσκαμμένο χώμα, συμπιέζοντας το και απειλώντας να συνθλίψει τόσο το φέρετρο όσο και τον Meaney. Ήταν η μόνη φορά, είπε αργότερα, που σκέφτηκε να τα παρατήσει.

Καθώς δεν υπήρχαν επίσημα μέτρα ασφαλείας για να θαφτεί κανείς ζωντανός, οι νομοθέτες ανησυχούσαν για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο Meaney πέθαινε. Μέσα στη Βουλή των Κοινοτήτων, έγινε μεγάλη συζήτηση για το αν θα έπρεπε να παρέμβουν και να σύρουν με τη βία τον Meaney έξω. Παρά την έντονη αντιδικία, επέλεξαν να μην το κάνουν.

Αυτό δεν ήταν καλά νέα για τον Bill White, ο οποίος, όπως και ο Meaney, δοκίμαζε τη θέλησή του. Πέρασαν εβδομάδες, με τους δύο άνδρες να γίνονται κάτι σαν εγκατάσταση τέχνης.

Αναστήθηκε από τους νεκρούς

Αλλά ο Meaney δεν κουραζόταν. Κράτησε 40 μέρες, μετά 50, μετά 55. Σε εκείνο το σημείο, δήλωσε ότι θα μπορούσε να αντέξει άλλες 45 ημέρες για να φτάσει τις 100. Αλλά ο Sugrue δεν το ήθελε. Επέμενε ότι ο Meaney θα ανέβαινε μετά από 61 ημέρες.

Όταν η είδηση έφτασε στο Kilburn, θεατές και δημοσιογράφοι κατέβηκαν στο Keane’s Yard για να παρακολουθήσουν την επιστροφή του Meaney στη γη των ζωντανών. Οι εργάτες χρειάστηκαν περίπου 30 λεπτά για να απομακρύνουν το χώμα από πάνω του. Με τις ιρλανδικές γκάιντες να παίζουν, οι «νεκροφόρες» πήραν το φέρετρο και ξεκίνησαν αυτό που ισοδυναμούσε με μια ζωντανή πομπή. Με χιλιάδες ανθρώπους να έχουν παραταχθεί κατά μήκος των δρόμων, ο Meaney κούνησε ένα βρώμικο χέρι μέσα από μια τρύπα στο καπάκι.

Όταν τελικά βγήκε με φουντωτή γενειάδα και γυαλιά ηλίου για να αποφύγει τη σκληρή λάμψη ενός ήλιου που είχε να δει δύο μήνες, ο Meaney ήταν εξαιρετικά ευδιάθετος. Τον οδήγησαν κατευθείαν στην παμπ The Admiral Lord Nelson, όπου ήπιε μια μπύρα.

Το μόνο του παράπονο ήταν η «αφωνία», μια υποτιθέμενη αναφορά στην έλλειψη συνομιλίας ενώ ήταν ενταφιασμένος. Κατά τα άλλα, «αισθάνομαι υπέροχα», είπε. «Ήθελα να μείνω άλλες 100 ημέρες».

Τζάμπα πήγε

Δυστυχώς, δεν θα είχε μεγάλη σημασία. Προς σοκ του Meaney, κανείς από τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες δεν ήταν παρών στο κόλπο, πράγμα που σήμαινε ότι ο οργανισμός δεν μπορούσε να απονείμει καμία επίσημη αναγνώριση του κατορθώματός του -αν όντως επρόκειτο για ρεκόρ.

Μόλις λίγες ημέρες αργότερα, ο Bill White βγήκε από τη δική του ταφή μετά από 62 ημέρες και 22 ώρες. Το επίτευγμα του Meaney ξεπεράστηκε σχεδόν αμέσως.

Ούτε η φήμη του μπορούσε να νομισματοποιηθεί: Η εφημερίδα News and Observer ανέφερε ότι ο Meaney επρόκειτο να λάβει 24.000 δολάρια για προσωπικές εμφανίσεις στη Γαλλία, αλλά μέχρι τον Ιούλιο του 1968 ο Meaney δήλωσε ότι «δεν έχω ούτε δεκάρα».

Ηττημένος, ο Meaney δοκίμασε ένα άλλο τέχνασμα: Να προκαλέσει τον Bill White σε μια αναμέτρηση. Τον Μάιο του 1968, πέταξε το γάντι, προσκαλώντας τον White να ταφεί ταυτόχρονα με τον Meaney κάτω από 15 πόδια τσιμέντου. Δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι το γεγονός πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Παρά την απροθυμία του Γκίνες να αναγνωρίσει κάποιο από τα επικίνδυνα τρικ, οι εθελοντικές ταφές συνεχίστηκαν. Αργότερα την ίδια χρονιά, η 38χρονη Pat Haverland από το Τσάρλεστον της Δυτικής Βιρτζίνια κατάφερε να περάσει 64 ημέρες- η πρώην καλόγρια Emma Smith άντεξε 101 ημέρες. Ο γιος της συνέχισε την ιδιότυπη οικογενειακή κληρονομιά και κατάφερε 147 ημέρες, το 1999.

Αν και απέχει πολύ από το να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Meaney «έφαγε» το παραμύθι για το υπόλοιπο της ζωής του και έγινε κάτι σαν τοπικός ήρωας. Πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 2003. Ναι, θάφτηκε. Και ναι, αυτή τη φορά ήταν για πάντα.