Αναζήτηση
Υπήρξε μια εποχή, πολλά χρόνια πριν, που μπορούσα να καταλάβω γιατί ένα κόμμα μπορεί να ήθελε τον Γρηγόρη Ψαριανό για υποψήφιο.
Ήταν ένας πετυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός, κάτι θυμόταν ακόμη από το πέρασμά του από την Αριστερά, και όσα έλεγε διατηρούσαν ακόμη ένα βαθμό συνοχής.
Και τότε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν έπρεπε να επιλέγονται άνθρωποι με βάση το κριτήριο ότι είναι «προβεβλημένοι».
Άλλωστε, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία το αμάρτημα αυτό είναι σχεδόν… προπατορικό.
Όμως, από ένα σημείο και μετά ο Ψαριανός έπαψε να πληροί έστω και αυτά τα κριτήρια.
Επέλεξε ο ίδιος να γίνει ένα ακροκεντρώο τρόλ με όλο και πιο δεξιές θέσεις και μάλιστα διανθισμένες με τον απαραίτητο σεξισμό.
Δικαίωμά του προφανώς να θέλει να γράφει χαζομάρες στο twitter, αλλά αυτό προφανώς και δεν τον κάνει σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα.
Για να μην αναφερθώ στην επιλογή – φαντάζομαι με… κοινωνικά κριτήρια – να έχει θέση συνεργάτη στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου.
Άλλωστε, το πώς διορίζουν τα κόμματα «συνεργάτες» είναι από μόνο του μια πικρή ιστορία.
Όμως, υπάρχουν και κάποιες φορές που ακόμη και οι πιο ελαστικές κόκκινες γραμμές παραβιάζονται.
Αναφέρομαι στα σεξιστικά και μισογυνικά σχόλιά του για τη Δανάη Μπάρκα, που έδειξαν – για να το πω πολύ απλά – ότι τίποτε δεν κατάλαβε από #Metoo.
Ξεκινάει λοιπόν και πρωτοποστάρει τη γνωστή πρόσφατη φωτογραφία της Δανάης Μπάρκα με μαγιό, με εμφανέστατη πρόθεση να σχολιάσει τα… κιλά, ξεχνώντας φυσικά εν έτει 2023 ότι κάτι τέτοιο μόνο ως σεξιστικό μπορεί να θεωρηθεί.
Γιατί είναι σαν να λέει ο Ψαριανός ότι μόνο γυναίκες που ταιριάζουν σε συγκεκριμένο πρότυπα «ομορφιάς» έχουν το δικαίωμα να δείξουν το σώμα τους ή να βάλουν μαγιό σε μια φωτογραφία.
Οι υπόλοιπες τι πρέπει να κάνουν; Να βάλουν μπούρκα για να μην ενοχλείται ο κάθε Ψαριανός;
Κάπου το καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να το γράψει και σπεύδει να αλλάξει το ποστ, όχι όμως τη φωτογραφία.
Τώρα το θέμα του δεν είναι τα κιλά αλλά η… έλλειψη περιεχομένου (και εδώ χρειάστηκε δύο προσπάθειες για να φτιάξει τη διατύπωση).
Βεβαίως και πάλι δεν κατάλαβε ότι αυτό που έγραψε παραμένει βαθιά σεξιστικό.
Αφενός γιατί κράτησε την ίδια φωτογραφία.
Αφετέρου γιατί ουσιαστικά είπε ότι μια γυναίκα που φωτογραφίζεται με το μαγιό της και κάνει πρωινή εκπομπή δεν έχει περιεχόμενο.
Δηλαδή, τι θα σήμαινε «περιεχόμενο», αυτό ο Ψαριανός – που δεν έχει ταυτιστεί στο μυαλό κανενός με την εικόνα του μελετητή φιλοσοφίας – δεν το απαντά.
Και γι’ αυτό δεν καταλαβαίνει ότι να μιλάει εμμέσως ότι οι γυναίκες που παρουσιάζουν πρωινές εκπομπές είναι «γλάστρες» πάλι βαθιά στερεοτυπικό και βαθιά σεξιστικό είναι.
Για να μην αναφερθώ ότι κάνει ότι αγνοεί πόσο κόπο, προετοιμασία, μελέτη απαιτεί το να μπορείς να βγάλεις πρωινή εκπομπή τέτοιου είδους, με ένα δύσκολο κοινό.
Εκτός και εάν ο Ψαριανός θεωρεί ότι το – κυρίως γυναικείο – κοινό τέτοιών εκπομπών επίσης είναι χωρίς περιεχόμενο, οπότε πάλι ξαναγυρνάμε στην ίδια σεξιστική και τελικά μισογυνική αντιμετώπιση.
Και βέβαια ούτως ή άλλως ο Ψαριανός τη φωλιά του την έχει λερωμένη σε σχέση με τον σεξισμό εδώ και χρόνια.
Από τότε που έγραφε σεξιστικά σχόλια για την Έφη Αχτσιόγλου και από τότε που ανέβασε παραποιημένη φωτογραφία της Ραλλίας Χρηστίδου.
Μετά από όλα αυτά αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει να είναι ξανά υποψήφιος με το κυβερνών κόμμα.
Και δεν το λέω με βάση την όποια δική μου τοποθέτηση.
Το λέω με βάση τις ανάγκες που μπορεί όντως να έχει το κυβερνών κόμμα – όπως και κάθε κόμμα – στην προεκλογική του εκστρατεία.
Εδώ ο Ψαριανός δεν τα πήγε καλά ούτε το 2019, που ερχόταν και με την… αίγλη της θητείας του στο Ποτάμι.
Θα μου πείτε ότι δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε το τελευταίος γυρολόγος της πολιτικής και ότι πάντα στα ψηφοδέλτια υπάρχει χώρος και γι’ αυτούς που ούτε τα κόμματα που τους φιλοξενούν δεν θέλουν – στην πραγματικότητα – να βγουν.
Σωστό, αλλά πάντα μπορεί κανείς να ελπίζει ότι τα κόμματα θα προσπαθήσουν να δώσουν περισσότερο χώρο σε αυτές και αυτούς που έχουν κάτι να πουν.
