Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται στο επίκεντρο των γεωπολιτικών εξελίξεων εδώ και μία εβδομάδα.

Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί, αρχικά, στην επίσκεψή του στην Κίνα και στη θερμή υποδοχή του από τον Σι Τζινπίνγκ – ο οποίος είναι φανερό ότι ποντάρει σε μια «made in France» ρωγμή στο στρατόπεδο της Δύσης – και, στη συνέχεια, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Politico και στη «Les Echos», με την οποία αμφισβήτησε την ευθυγράμμιση και ταύτιση της Ευρώπης με τις Ηνωμένες Πολιτείες στην πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί απέναντι στην Κίνα, και ειδικότερα στο θέμα της Ταϊβάν.

Στις δύο επιλογές του προέδρου της Γαλλίας, με άλλα λόγια, οι οποίες έχουν πυροδοτήσει έντονη συζήτηση και πλήθος αντιδράσεων στα επιτελεία όλων των άμεσα ενδιαφερομένων.

Κατόπιν αυτών, η διήμερη επίσκεψη στο Πεκίνο που ξεκίνησε χθες η γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών, Αναλένα Μπέρμποκ, παρουσιάστηκε ως μία επιχείρηση «damage control», με σκοπό την επαναβεβαίωση μίας κοινής πολιτικής της ΕΕ έναντι της Κίνας.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι οι σχέσεις της Δύσης με την Κίνα, όπως και το τι θα συμβεί στην Ταϊβάν, πολύ λίγο θα επηρεαστούν από τις θέσεις και τις επιλογές των Ευρωπαίων, και ειδικά της Γαλλίας και του Μακρόν.

Ηδη, άλλωστε, οι ειδικοί βλέπουν ότι οι μεγάλοι «παίκτες» στον Ειρηνικό και στη Νοτιοανατολική Ασία έχουν αρχίσει να ετοιμάζονται για αυτό που όλοι, επισήμως τουλάχιστον, προσπαθούν να ξορκίσουν: μια στρατιωτική σύρραξη γύρω από την Ταϊβάν, με το Πεκίνο να επιχειρεί διά της βίας να την υποτάξει ή να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχό της και τις ΗΠΑ με τους συμμάχους τους στην περιοχή να εμπλέκονται ενεργά στον πόλεμο που θα ξεσπάσει.

Δεν είναι μυστικό ότι αρκετοί υψηλόβαθμοι αμερικανοί αξιωματούχοι εκτιμούν πως ο κίνδυνος θα κορυφωθεί την περίοδο 2026-27, πριν δηλαδή από την ολοκλήρωση της τρίτης θητείας του Σι στο τιμόνι της Κίνας.

Σε αυτό το φόντο, όπως επισημαίνει και σχετικό ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στη «Le Figaro», Πεκίνο και Ουάσιγκτον κάνουν τις κινήσεις τους στη γεωπολιτική και στρατιωτική σκακιέρα, με τελικό σκοπό να βρεθούν σε ευνοϊκή θέση και, την κρίσιμη στιγμή, να κάνουν «ματ».

Απόβαση  Ή αποκλεισμός της Ταϊβάν;

Ετσι, οι Κινέζοι – όπως αποδείχθηκε και κατά την πρόσφατη σύνοδο της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης – έχουν αναγάγει σε απόλυτη προτεραιότητα την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεών τους, προκειμένου να καλύψουν τη μεγάλη διαφορά που τους χωρίζει από τις αντίστοιχες αμερικανικές.

Ανάμεσα στα άλλα, διαθέτουν ήδη τρία αεροπλανοφόρα (έναντι 11 των ΗΠΑ, οι οποίες παράλληλα διαθέτουν και δεκάδες μεγάλες βάσεις στην περιοχή) και προτίθενται να κατασκευάσουν και άλλα, προσθέτουν διαρκώς νέες μονάδες στον στόλο τους, ενισχύουν το πυραυλικό τους δυναμικό και άλλα σύγχρονα οπλικά συστήματα, ενώ δίνουν ιδιαίτερο βάρος στον αποβατικό τους στόλο. Ταυτόχρονα, ενισχύουν τις δικές τους συμμαχίες, με πρώτη και καλύτερη εκείνη με τη Ρωσία, η οποία μπορεί να διαδραματίσει καίριο ρόλο και στον Ειρηνικό.

Ο Σι και οι επιτελείς του γνωρίζουν, εξάλλου, ότι κάθε προσπάθεια ελέγχου της Ταϊβάν θα αποτελέσει ένα τιτάνιο και εξαιρετικά περίπλοκο έργο. Για του λόγου το αληθές, αρκετοί ειδικοί συμφωνούν ότι οι απαιτήσεις και η έκταση μιας αποβατικής επιχείρησης στις ακτές της είναι πιθανό να ξεπεράσει την αντίστοιχη που εκτυλίχθηκε στις ακτές της Νορμανδίας στην Ευρώπη το 1944, με αφετηρία την περίφημη D-Day.

Οι στρατιωτικές ικανότητες που έχει αποκτήσει η ίδια η Ταϊβάν με τη βοήθεια των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την παρουσία ισχυρών αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό (πρόσφατα άρχισε να υλοποιείται και η συμφωνία για χρήση νέων βάσεων στις Φιλιππίνες) και τη διαρκή ενίσχυση και της Ιαπωνίας, δημιουργούν για τον Σι και τους στρατηγούς του Πεκίνου ένα τεράστιο εμπόδιο, που δεν αποκλείεται να αποδειχθεί ανυπέρβλητο.

Αυτός είναι και ο λόγος που, εναλλακτικά, εξετάζεται αυτό που περιλαμβάνει τον αεροναυτικό αποκλεισμό της Ταϊβάν, με τη δημιουργία γύρω της μιας «θηλειάς» η οποία θα σφίγγει διαρκώς και θα καθιστά σαφές στην ηγεσία και στον λαό της ότι δεν μπορούν να περιμένουν βοήθεια από πουθενά. Αυτό το σενάριο προϋποθέτει, όπως φαίνεται, και την κατάληψη εκ μέρους των Κινέζων μιας σειράς μικρών αλλά στρατηγικής σημασίας νησιωτικών συμπλεγμάτων που βρίσκονται στα Στενά της Ταϊβάν (όπως φαίνεται και στα γραφήματα).

Το σίγουρο είναι ότι οι Κινέζοι πολλαπλασιάζουν τις ασκήσεις προσομοίωσης για όλες τις εκδοχές. Το έκαναν και αυτή την εβδομάδα, με αφορμή τη συνάντηση της προέδρου της Ταϊβάν με τον πρόεδρο της αμερικανικής Βουλής στην Καλιφόρνια, το είχαν κάνει και τον περασμένο Αύγουστο σε απάντηση για την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊπέι και θα το επαναλαμβάνουν ολοένα πιο συχνά. Εχει αρχίσει, άραγε, η αντίστροφη μέτρηση, όπως ισχυρίζονται πολλοί;