Ο Μισέλ Δημόπουλος, ο πρωτοπόρος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από το 1991 μέχρι το 2005. Επί 14 χρόνια έγινε η ψυχή του θεσμού. Η ζωή του ήταν πλημμυρισμένη με ταινίες. Υπερασπιζόταν με πάθος το ανεξάρτητο, ευρωπαϊκό σινεμά. Στόχος του ήταν να διευρύνει τους ορίζοντες του φεστιβάλ, το οποίο όταν ανέλαβε κινούνταν σε τοπικό επίπεδο και κατάφερε με την επιμονή και το όραμα του να ανοίξει την πόρτα του στον κόσμο. Και όχι με εύκολη διαδρομή, αφού είχε να προσπεράσει τον σκόπελο των αντιδράσεων και τις διαμαρτυρίες των πρώτων χρόνων για την «ανθελληνοποίηση του Φεστιβάλ».
«Ο Τρυφώ είχε πει κάποτε ότι θα φτάσουμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να μας κρίνουν άνθρωποι που δεν θα έχουν δει ούτε μια ταινία του Μουρνάου» είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ στις αρχές του 2000. «Και είχε δίκιο. Γι’αυτό και εξαρχής είχα προτείνει ότι το φεστιβάλ θα έπρεπε να έχει και έναν χαρακτήρα “εκπαιδευτικό”. Διότι το κοινό παθαίνει αμνησία. Κάποια βασικά στοιχεία απουσιάζουν εντελώς από τους νέους.»
Η αγάπη του για τον κινηματογράφο ξεκίνησε από πολύ νεαρή ηλικία και αυτή τον οδήγησε στη Γαλλία, όπου σπούδασε στο συγκεκριμένο είδος τέχνης. Ερχόμενος στην Ελλάδα, τη δεκαετία του 70 ξεκίνησε την καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα «Αυγή» και στο περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος». Παράλληλα συνεργάστηκε με διάφορους εκδοτικούς οίκους. Ανάμεσα στις συνεργασίες του ήταν και αυτή με την ΕΡΤ από τη θέση του υπεύθυνου ξένου προγράμματος για 9 χρόνια από το 1982 έως το 1991.
Προγραμματιστής της θρυλικής «Κινηματογραφικής Λέσχης» μαζί με τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο από το 1982 μέχρι και το τέλος της το 2010.
To Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με διεθνές εκτόπισμα
Μαζί με τον Δημήτρη Εϊπίδη (υπεύθυνο των Ανοιχτών Οριζόντων, του ορθάνοιχτου στις προκλήσεις πανοράματος του Φεστιβάλ) σύστησαν στο ελληνικό κοινό μεγάλους «άγνωστους στους πολλούς» δημιουργούς, εθνικές κινηματογραφίες, διοργάνωσαν αμέτρητα αφιερώματα και εξέδωσαν, ως Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εκδόσεις που ακόμη και σήμερα παραμένουν ψηλά στη λίστα της ελληνικής κινηματογραφικής βιβλιογραφίας, με τον ίδιο τον Μισέλ Δημόπουλο να υπογράφει σειρά πολύτιμων κειμένων για τους αγαπημένους του σκηνοθέτες.
Το Φεστιβάλ αποχαιρετά τον Μισέλ Δημόπουλο
Η οικογένεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποχαιρετά έναν δικό της άνθρωπο, τον οραματιστή και πρωτοπόρο Μισέλ Δημόπουλο.
Το πολύπλευρο έργο του, οι ανεξάντλητες γνώσεις του, η ακούραστη αφοσίωσή του στο σινεμά, καθώς και η πολύτιμη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του, περιγράφουν ιδανικά την προσωπικότητα και την προσφορά του Μισέλ Δημόπουλου. Αυτό που αδυνατούν, όμως, να περιγράψουν είναι το χάρισμά του να αγγίζει τις καρδιές όλων όσοι είχαν την τύχη και το προνόμιο να συνεργαστούν μαζί του.
Ο Μισέλ Δημόπουλος ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ από το 1991 μέχρι το 2005 και σε αυτό το διάστημα έδωσε νέα πνοή και διεύρυνε τους διεθνείς ορίζοντες του θεσμού. Επιμελήθηκε πολλές ρετροσπεκτίβες, αφιερώματα, καθώς και τριάντα εκδόσεις και μονογραφίες αφιερωμένες σε έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Η βαθιά αγάπη του για τον κινηματογράφο, το ανήσυχο πνεύμα του και η ανάγκη του να ανακαλύπτει νέους δημιουργούς, είδη και τάσεις, τον οδήγησαν να κάνει πραγματικότητα το όραμα της διεθνοποίησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ήταν πάντα κοντά στο Φεστιβάλ και τους ανθρώπους του. Παρακολουθούσε ταινίες φανατικά και υπερασπιζόταν με πάθος το ανεξάρτητο, ευρωπαϊκό σινεμά. Θα τον θυμόμαστε πάντα στους διαδρόμους του Ολύμπιον, στο Λιμάνι, στις κινηματογραφικές αίθουσες, ακούραστο και χαμογελαστό, να μιλά με πάθος για τις ταινίες που τόσο αγάπησε, να διευρύνει τους ορίζοντές μας και να μας ταξιδεύει στο πρωτοποριακό και ανήσυχο σινεμά της νέας εποχής.
Τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην Έρση Σωτηροπούλου, στην Καρολίνα, στον Μάρκελλο, στην οικογένεια και τους οικείους του.
Συλλυπητήριο μήνυμα της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου
Η Πανελλήνια ΈνωσηΚριτικών Κινηματογράφου λυπάται βαθιά γιατί έχασε έναν δικό της άνθρωπο, που ως την τελευταία του στιγμή ανέπνεε με σινεμά. Ιδρυτικό μέλος της ο Μισέ λΔημόπουλος, Αντιπρόεδρος και Ταμίας της κάποτε, κλήθηκε από την Π.Ε.Κ.Κ. να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή της μετάβασης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στη σημερινή διεθνή του μορφή. Ανταποκρίθηκε με θαυμαστή πληρότητα στο έργο του, έδωσε σχήμα και μορφή σε κάτι που για πολλούς αποτελούσε άπιαστο όνειρο και το Φεστιβάλ εξακολουθεί να ζει χάρη στο δικό του όραμα.
Ελάχιστοι άνθρωποι του κινηματογραφικού χώρου είχαν το χάρισμα να σταθούν “σηματωροί και κήρυκες ”στην έβδομη τέχνη του τόπου μας. Τον αποχαιρετούμε και δεν μπορεί παρά να τον φέρνουμε στη μνήμη μας, κάθε φορά που θα εισερχόμαστε στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κάθε φορά που θα παίρνουμε εντός τους τις δικές μας ανάσες κινηματογραφικού οξυγόνου.
Συλλυπητήριο μήνυμα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Ο Μιχάλης Δημόπουλος ανήκει στη γενιά των ευαίσθητων κι ανήσυχων ανθρώπων που εξέφρασαν το πάθος τους για το σινεμά γράφοντας κριτικές ταινιών. Η γενιά αυτή εμφανίστηκε ορμητική με το κύμα της μεταπολίτευσης και βρήκε στέγη στον Σύγχρονο Κινηματογράφο (ένα περιοδικό σαν τo γαλλικό Cahiers du Cinema) έχοντας την πεποίθηση πως θα ισχυροποιήσει στο κοινό την εικόνα την οποία διαμόρφωναν, ή μόλις είχαν διαμορφώσει για τον κόσμο τα νέα ρεύματα του κινηματογράφου στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Συνεργάτες και φίλοι του, οι οποίοι προσέδωσαν ιδιαίτερο περιεχόμενο και χροιά στην κινηματογραφική κριτική και στην κινηματογραφοφιλία εκείνα τα χρόνια, ήταν ο Χρήστος Βακαλόπουλος και ο Γιώργος Μπράμος. Απόντες και οι τρεις τώρα.
Ο Μιχάλης Δημόπουλος προσέφερε σημαντικά στη Δημόσια Τηλεόραση ως προγραμματιστής της Κινηματογραφικής Λέσχης κι άλλων κινηματογραφικών ζωνών. Ακόμη πιο σημαντική ήταν η προσφορά του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του κατά την κρίσιμη καμπή της διεθνοποίησης του θεσμού αυτού.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά του στην οικογένειά του.
