Αναζήτηση
Στις 26 Απριλίου 1986, περίπου στις 1:23 π.μ., ο αντιδραστήρας #4 υπερθερμάνθηκε και εξερράγη. Αυτό απελευθέρωσε ένα ραδιενεργό σύννεφο που κατέληξε να σκοτώσει άμεσα τρεις ανθρώπους και αρκετές χιλιάδες από τη ραδιενέργεια. Ο ακριβής αριθμός εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης.
Προκάλεσε επίσης ανείπωτα προβλήματα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Η έκρηξη δημιούργησε, φυσικά, έναν απρόσμενο φόβο για την πυρηνική ενέργεια που υπάρχει ακόμη και σήμερα, αλλά πολλά από τα πιο ενδιαφέροντα και αναπόσπαστα γεγονότα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί ευρέως.
Photo: Wikimedia Commons
1 – Η Σουηδία έστειλε στην πραγματικότητα τον πρώτο συναγερμό
Πρέπει να θυμάστε ότι το 1986 βρισκόμασταν ακόμα μέσα στον ψυχρό πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση δεν είπε στη Δύση τι συνέβαινε ακριβώς. Στην πραγματικότητα, τους πήρε μέρες για να πουν στους δικούς τους ανθρώπους να εκκενώσουν τις κοντινές περιοχές. Μετά την έκρηξη, οι πρώτοι δυτικοί που το έμαθαν ήταν οι Σουηδοί εργαζόμενοι στα πυρηνικά εργοστάσια των οποίων οι αισθητήρες έδειξαν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας. Η Σουηδία έστειλε τον πρώτο συναγερμό ότι κάτι συνέβαινε. Μόνο όταν ο κόσμος έστρεψε τους δορυφόρους του προς τη σημερινή βόρεια Ουκρανία, συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί.
Photo: Wikimedia Commons
2 – Το ραδιενεργό ιώδιο είναι ο πρώτος δολοφόνος
Μετά την έκρηξη, οι πραγματικοί δολοφόνοι έρχονται με τη μορφή ραδιενεργών ισοτόπων- που μεταδίδονται από σωματίδια σκόνης που αιωρούνται στον αέρα και πέφτουν στο έδαφος. Το ραδιενεργό ιώδιο είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα, επειδή μπορεί γρήγορα να συσσωρευτεί στον θυρεοειδή αδένα, οδηγώντας σε καρκίνο του θυρεοειδούς και θάνατο.
Εάν έχετε αρκετό φυσικό ιώδιο αποθηκευμένο στον θυρεοειδή σας, τότε το ραδιενεργό ιώδιο δεν θα συσσωρευτεί. Αλλά αν οι άνθρωποι λιμοκτονούν από φυσικό ιώδιο (όπως όσοι ζουν σε περιοχές με φτωχά σε ιώδιο εδάφη) κινδυνεύουν ιδιαίτερα . Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι προσπάθειες ανακούφισης ξεκινούν με τη χορήγηση χαπιών ιωδίου στους ανθρώπους στις πληγείσες περιοχές – προσπαθώντας να αποτρέψουν τη συσσώρευση ραδιενεργού ιωδίου στο σώμα τους. Ευτυχώς το ιώδιο-131 έχει χρόνο ημιζωής μόνο 8 ημέρες, οπότε η απειλή δεν αποτελεί μακροπρόθεσμο πρόβλημα.
Photo: Wikimedia Commons
3 – Το στρόντιο-90 και το σέσιο-137 είναι οι μακροπρόθεσμοι δολοφόνοι
Πιθανότατα η πιο σοβαρή απειλή είναι το καισάριο-137 και το στρόντιο-90. Έχουν ημιζωή 30 και 28 ετών αντίστοιχα. Η πραγματική απειλή με αυτά τα δύο είναι η κατάποσή τους. Το στρόντιο-90 ακολουθεί τη χημεία του ασβεστίου, έτσι ώστε να ενσωματώνεται εύκολα στα οστά και τα δόντια – ιδιαίτερα των μικρών παιδιών που έχουν λάβει γάλα από αγελάδες που κατανάλωναν μολυσμένες ζωοτροφές. Το κίσιο-137 ακολουθεί τη χημεία του καλίου, οπότε προσλαμβάνεται εύκολα από το αίμα και μπορεί να ενσωματωθεί στους ιστούς ανθρώπων και ζώων. Όλα αυτά προκαλούν σοβαρά προβλήματα υγείας και θάνατο με διάφορους ρυθμούς.
Ο σχετικά μεγάλος χρόνος ημιζωής και των δύο αυτών ισοτόπων εξακολουθεί να τα καθιστά τεράστιο πρόβλημα και σήμερα. Μόνο το ήμισυ περίπου του ραδιενεργού υλικού έχει διασπαστεί αυτή τη στιγμή, εξ ου και η ζώνη αποκλεισμού για λόγους ασφαλείας.
4 – Η ακτινοβολία στο Τσερνόμπιλ είναι σχετική
Η ακτινοβολία εμφανίζεται σε πολλές μορφές. Στην επιστήμη, η ακτινοβολία εμπίπτει σε ένα φάσμα ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Τα μεγάλα μήκη κύματος είναι πράγματα όπως τα ραδιοκύματα. Το φως βρίσκεται κάπου στη μέση. Μικρά μήκη όπως οι ακτίνες άλφα, βήτα και γάμμα εκπέμπονται από ραδιενεργά ισότοπα. Μπορούν να διεισδύσουν στα κύτταρά σας και να καταστρέψουν το DNA σας. Φυσικά, αυτές οι ακτίνες υπάρχουν γύρω μας συνεχώς. Το θέμα είναι η ποσότητά τους.
Παραδόξως, ακόμη και πολύ κοντά στον κύριο αντιδραστήρα, τα επίπεδα ακτινοβολίας σας μπορεί να είναι πολύ χαμηλά. Στην πραγματικότητα, ερευνητές που στέκονταν στο πάρκινγκ κοιτάζοντας τον λιωμένο αντιδραστήρα πήραν μετρήσεις δοσιμέτρου παρόμοιες με αυτές που είχαν όταν πετούσαμε ψηλά με αεροπλάνο πάνω από τους πόλους.
5 – Κανείς δεν ζει στο Τσερνόμπιλ
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν στο Τσερνόμπιλ σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Η πόλη-φάντασμα που βλέπετε στις περισσότερες φωτογραφίες είναι η τροφοδοτική πόλη Πρίπιατ. Θεωρητικά, κανείς δεν ζει πια εκεί. Ωστόσο, η πόλη του Τσερνόμπιλ, η οποία απέχει μόλις 10 χιλιόμετρα από τον αντιδραστήρα, έχει κατοίκους που μπαινοβγαίνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν «ανεπίσημα» στην περιοχή γιατί δεν έχουν που αλλού να ζήσουν ή γιατί είναι πολύ μεγάλοι για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή αλλού.
Οι τελευταίοι κάτοικοι του Τσερνόμπιλ
6 – Η ραδιενέργεια στο Τσερνόμπιλ παραμένει επικίνδυνη
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν, ακόμα, μερικά καυτά σημεία. Αυτά τα καυτά σημεία βρίσκονται συνήθως σε ρωγμές μέσα και γύρω από την κωμόπολη Πρίπιατ, όπου συσσωρεύτηκαν τα ραδιενεργά σωματίδια. Βρίσκονται επίσης σε περιοχές του κόκκινου δάσους όπου συνέβη μεγάλο μέρος της καταστροφής καθώς θάφτηκε. Σε τρεις περιπτώσεις, ο μετρητής Γκάιγκερ ξεπέρασε τα όρια, σε πρόσφατες μετρήσεις. Ουσιαστικά, το προσωπικό ασφαλείας είπε στους ερευνητές ότι θα μπορούσαν πιθανώς να αντέξουν περίπου 4 ώρες ξαπλωμένοι σε εκείνο το σημείο πριν υποκύψουν στην επικίνδυνη ακτινοβολία και στη συνέχεια πεθάνουν αργά εξαιτίας της.
7 – Τα ζώα είναι ραδιενεργά αλλά τα πάνε καλά
Αυτή είναι μια σχετική διαπίστωση – προφανώς. Η ραδιενέργεια προκαλεί περίεργες αναπτύξεις και γενετικές ανωμαλίες στα ζώα εκεί. Εμείς οι άνθρωποι δεν θα ανεχόμασταν ούτε ένα ποσοστό ανωμαλίας 1% στο δικό μας είδος. Ωστόσο, για τα ζώα εδώ, αυτό μοιάζει μικρό τίμημα για να ζουν σε ένα μέρος που είναι σχετικά ελεύθερο από ανθρώπους. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη παρουσία είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα για την επιβίωση των περισσότερων ζώων.
Photo: Wikimedia Commons
8 – Ο «σκοτεινός τουρισμός» και το Τσερνόμπιλ
Πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2022, το μέρος είχε λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τον λεγόμενο «σκοτεινό τουρισμό», όπου οι επισκέπτες γδύνονταν για selfies μπροστά από εγκαταλελειμμένα κτήρια και τραβούσαν καλλιτεχνικά μακάβριες φωτογραφίες ερειπωμένων λειψάνων.
Ο όρος «σκοτεινός τουρισμός» επινοήθηκε τη δεκαετία του 1990, από μελετητές που διερευνούσαν γιατί οι τουρίστες επισκέπτονταν τοποθεσίες που συνδέονταν με τη δολοφονία του προέδρου Τζον Κένεντι. Η έννοια ονομάζεται επίσης μερικές φορές thanatourism, – από την ελληνική λέξη thanatos, που σημαίνει θάνατος, ή τουρισμός θλίψης. Βέβαια, οι επισκέπτες ταξίδευαν σε τοποθεσίες που συνδέονταν με το θάνατο και την καταστροφή πολύ πριν από τη δεκαετία του ’90.
Η Πομπηία, η ρωμαϊκή πόλη που καταστράφηκε από έκρηξη ηφαιστείου το 79 μ.Χ., βρίσκεται στο τουριστικό μονοπάτι από το 1700 και εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο επισκέψιμους προορισμούς της Ιταλίας.
9 – Τα σκυλιά που ζουν στο Τσερνόμπιλ είναι όλα ραδιενεργά: Μύθος ή αλήθεια;
Τα κατοικίδια που άφησαν πίσω τους όταν οι άνθρωποι έφυγαν από την καταστροφή το 1986 φαίνεται να έχουν δημιουργήσει έναν μοναδικό πληθυσμό. Μία από τις βασικές ομάδες σκύλων στις οποίες εστιάζει μία ομάδα επιστημόνων βασίζεται σε ό,τι έχει απομείνει από την εποχή της έκρηξης και πιθανότατα έχει λάβει τα υψηλότερα επίπεδα ακτινοβολίας από οποιονδήποτε πληθυσμό σκύλων στη ζώνη αποκλεισμού. Οι ερευνητές εργάζονται για να συγκρίνουν το γονιδίωμα αυτών των σκύλων με εκείνα άλλων που ζουν πιο μακριά, στην πόλη του Τσερνόμπιλ, μια οικιστική περιοχή περίπου εννέα μίλια μακριά που εκκενώθηκε μετά την έκρηξη, και στο Σλάβουτικ, μια λιγότερο μολυσμένη πόλη περίπου 30 μίλια. έξω, όπου εγκαταστάθηκαν πολλοί εργαζόμενοι στα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αφού εγκατέλειψαν τη θέση τους.
Τα ευρήματα θα μπορούσαν να αποκαλύψουν τις μόνιμες επιπτώσεις της ακτινοβολίας και να υποδείξουν χαρακτηριστικά που βοήθησαν ορισμένα σκυλιά να αποφύγουν τις χειρότερες επιπτώσεις της καταστροφής.
Οι ερευνητές πιστεύουν επίσης ότι θα ανακαλύψουν υπαινιγμούς γενετικών χαρακτηριστικών που κράτησαν τα σκυλιά ζωντανά κάτω από σκληρές συνθήκες, όπως η υψηλότερη αντίσταση στον καρκίνο. Αυτό, με τη σειρά του, θα μπορούσε να είναι καλό για εμάς.
«Το γονιδίωμα του σκύλου και του ανθρώπου είναι αρκετά παρόμοιο και «οι οικόσιτοι σκύλοι αποτελούν πρότυπο για τον ανθρώπινο καρκίνο για πολύ καιρό», λέει ο Σαν Κάμπελ Στάτον, ένας εξελικτικός βιολόγος στο Πρίνστον που μελετά τους λύκους του Τσερνόμπιλ. Ίσως αυτά τα σκυλιά δεν λύγισαν υπό πίεση, αλλά αντίθετα ευδοκίμησαν.
