Αναζήτηση
Ενα ατύχημα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα και συνήθως, με την παροχή των πρώτων βοηθειών, εύκολα διαχειρίσιμο, όχι όμως αν βρίσκεσαι στις εσχατιές της Ελλάδας. Εκεί το καρδιοχτύπι είναι διαφορετικό και το πιο απλό μετατρέπεται εύκολα σε οδύσσεια.
Οπως στην περίπτωση ενός τετράχρονου αγοριού, που ζει στο Καστελλόριζο και το απόγευμα της περασμένης Κυριακής τραυματίστηκε στο δάχτυλο του χεριού του και χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση.
Το περιστατικό αυτό στάθηκε αφορμή για να αναδειχθούν για μία ακόμα φορά οι σοβαρές ελλείψεις που αντιμετωπίζουν τα ακριτικά νησιά στον τομέα της Υγείας.
Οπως εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο πατέρας του παιδιού, Χρήστος Δούλος, σε μια στιγμή απροσεξίας και εξαιτίας του δυνατού αέρα που έπνεε εκείνη την ώρα στο νησί η πόρτα του σπιτιού τους έκλεισε με δύναμη, τραυματίζοντας το δάχτυλο του μικρού.
«Αμέσως πήρα το παιδί και πήγαμε στο Πολυδύναμο Ιατρείο, όπου μας υποδέχτηκαν οι δύο αγροτικοί ιατροί και έδωσαν τις πρώτες βοήθειες στο παιδί. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ, ενήργησαν άμεσα και περιόρισαν την αιμορραγία» περιγράφει για την αρχή μιας αδιανόητης περιπέτειας.
Ωστόσο, οι γιατροί έκριναν πως θα έπρεπε να γίνει αεροδιακομιδή του παιδιού στη Ρόδο. Σύμφωνα με τον ίδιο, παρά τις προσπάθειές τους δεν κατέστη δυνατή η επικοινωνία με το κέντρο του ΕΚΑΒ στη Ρόδο και τότε ήταν που πήρε την απόφαση να μεταφέρει το παιδί στην Τουρκία, προκειμένου να του παρασχεθεί η αναγκαία ιατρική περίθαλψη.
«Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται. Ευτυχώς είχε σταματήσει η αιμορραγία, αλλά το παιδί έπρεπε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο» σχολιάζει ο Χρήστος Δούλος και θυμάται: «Υπέγραψα ένα χαρτί ότι θα πάρω το παιδί με δική μου ευθύνη και θα πάμε απέναντι.
Ξεκίνησα τη διαδικασία, ότι θα πάμε στο εξωτερικό, με το Λιμεναρχείο και όλα τα γραφειοκρατικά που χρειάζονταν, και ξεκινήσαμε το ταξίδι με ένα τουριστικό σκάφος για να καλύψουμε την απόσταση των 1,8 μιλίων που χωρίζουν τις δύο ακτές.
Στο ενδιάμεσο είχε ειδοποιηθεί η γειτονική χώρα, το τελωνείο, το λιμεναρχείο, η αστυνομία κ.λπ., με τη βοήθεια μιας φίλης από την Τουρκία που είναι παντρεμένη στο Καστελλόριζο και για καλή μας τύχη ήταν απέναντι. Αυτή έκανε όλες τις αναγκαίες συνεννοήσεις. Ετσι βρεθήκαμε στα παράλια της Τουρκίας».
Ερωτηθείς για το εάν έως τη στιγμή που έφυγαν από το νησί είχε γίνει κάποια επικοινωνία με το ΕΚΑΒ στη Ρόδο, ο Χρήστος Δούλος είναι κατηγορηματικός: «Μέχρι να φύγουμε δεν είχε γίνει τίποτα, μετά δεν ξέρω».
400 χιλιόμετρα για μια περίθαλψη
Εκεί – όπως τονίζει – τους περίμεναν ένα ασθενοφόρο με δύο γιατρούς, νοσηλευτές, το λιμεναρχείο, το τελωνείο και η τουρκική αστυνομία, η οποία τους συνόδευσε μέχρι το νοσοκομείο του Κας. «Εμείς ψάχναμε έναν παιδοορθοπεδικό χειρουργό να αναλάβει το παιδί και είχαμε ακούσει από έναν φίλο μας γιατρό που μένει στην Τουρκία ότι στο Κας βρίσκεται ένας πάρα πολύ καλός γιατρός για τη συγκεκριμένη περίπτωση, από τους καλύτερους στη χώρα.
Για κακή μας τύχη, όμως, πέσαμε στους εορτασμούς για το Μπαϊράμι και ο γιατρός αυτός ήταν σε άδεια. Επειδή δεν μπορούσαμε να εξυπηρετηθούμε, μας έστειλαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο της Αττάλειας. Μια διαδρομή γύρω στα 200 χιλιόμετρα. Η γυναίκα με το παιδί ήταν στο ασθενοφόρο και εγώ οδικώς με άλλα δύο άτομα που μας βοήθησαν. Στην Αττάλεια, είδαν το παιδί και είπαν ότι ο τραυματισμός είναι δύσκολος. Ελεγαν το ένα, το άλλο…».
Οπως αναφέρει ο πατέρας του ανήλικου, στην Αττάλεια έμαθαν για μια ιδιωτική κλινική σε απόσταση περίπου 15-20 λεπτών από το νοσοκομείο. Ωστόσο, συζητώντας για το κόστος εισαγωγής, της επέμβασης και ό,τι άλλο θα χρειαζόταν, αντιλήφθηκαν, όπως λέει, ότι ήταν τεράστιο και αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω στην Αττάλεια και… ό,τι γίνει. «Αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα. Γιατί είχα μια ελπίδα και κόπηκαν τα πόδια μου, μόλις άκουσα το κόστος».
Η οδύσσεια δεν είχε τελειώσει. «Τότε ήταν που μου πρότειναν άλλη μια επιλογή, που ήταν μία-μιάμιση ώρα οδήγηση ακόμα. Είπα “δεν πειράζει, εδώ που φτάσαμε να το κάνουμε”. Βρίσκει τον γιατρό αυτός ο φίλος μου, τον παίρνει τηλέφωνο και πάμε σε μια άλλη ιδιωτική κλινική.
Εκεί φτάσαμε κατά τις 4.30 το πρωί της Δευτέρας πια. Ηρθε ο γιατρός, είδε το παιδί και πήγαν όλα καλά, ενώ το κόστος ήταν πολύ μικρότερο. Εγώ σκέφτηκα το καλό του παιδιού μου, μόνο αυτό με νοιάζει».
Αναφερόμενος στη διαδικασία από πλευράς της Ελλάδας, ο Χρήστος Δούλος επισημαίνει: «Το μόνο που μάθαμε μετά ήταν ότι το τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ στη Ρόδο είχε βλάβη, τώρα αν αληθεύει δεν ξέρω. Και πλέον, αφού το παιδί είναι καλά, δεν με ενδιαφέρει».
Η περιπέτεια του τετράχρονου ακρίτα έφερε στο φως της επιφάνειας ένα χρόνιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών και δεν είναι άλλο από τις ελλιπείς δομές υγείας, κάτι που, σύμφωνα με τον πατέρα του, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές.
«Και στο παρελθόν έχουν γίνει διακομιδές στην Τουρκία. Στο νησί έχουμε δύο αγροτικούς γιατρούς και παλεύουν όπως μπορούν. Είναι πολύ δύσκολα για τα παιδιά αυτά. Αυτό που θέλουμε να διασφαλίσουμε σαν πολίτες είναι έναν γιατρό γενικής ιατρικής. Αυτό θέλουμε να πετύχουμε. Τώρα δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει» επισημαίνει.
Τέλος, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση από τις τουρκικές αρχές και τους τούρκους γιατρούς, υπογραμμίζει: «Σαν παιδί τους το είχαν, ούτε σε νοσοκομείο της Ελλάδας δεν έχω εισπράξει τόσο ενδιαφέρον».
Συντονισμός: Αγγελος Σκορδάς
Γράφουν:
Ανδρέας Αγγελόπουλος
Βελίκα Καραβάλτσιου
Μαρία Κρουστάλη
Πέτρος Κωνσταντινίδης
Παναγιώτης Σωτήρης
Γιώργος Φωκιανός
