Η συνέντευξη του Θανάση Βέγγου στον Γιώργο Κοντογιάννη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ψυχαγωγία (τεύχος 7, 20 Ιανουαρίου 1970).
Έχουν μια υπεροχή οι ταινίες σας
Δεν μπορώ να το δεχτώ εγώ αυτό, καλέ μου φίλε. Μπορεί να το πιστεύετε εσείς, μπορεί να με αγκάλιασαν οι κριτικοί, αλλά αυτό είναι άγχος για μένα. Να μην τους προδώσω. Κάθε φορά πρέπει να είμαι καλύτερος.
Πού αποδίδετε εσείς ότι σας ξεχώρισε η κριτική;
Στην εταιρεία μου. Είχα πολύ μεράκι για τις ταινίες, τις έκανα όπως εγώ τις ήθελα.
Η εταιρεία σας όμως έκλεισε με τέσσερα εκατομμύρια δραχμές χρέος
Αυτήν τη στιγμή είμαι πάλι ένας ηθοποιός. Όταν έφτιαξα την εταιρεία δεν το έκανα για να κερδίσω, μα για να σταθώ σαν καλλιτέχνης.
Τώρα πρέπει να σταθώ σαν καλλιτέχνης και να βγάλω και τα χρέη μου. Μου τα πήραν όλα. Ένα τηλέφωνο μου ‘μεινε απ’ αυτή την ιστορία.
Τι θα γίνει λοιπόν με τον Βέγγο τώρα;
Ό,τι και να γίνει κι οκτώ εκατομμύρια χρέος να μπω, δεν θα κάνω καμιά παραχώρηση. Πώς θα τα καταφέρω; Βρήκα τον συνεργάτη μου, τον Ντίνο Κατσουρίδη, που από δω και πέρα θα είναι παραγωγός και σκηνοθέτης μου.
Δεν θα σκηνοθετείτε εσείς ο ίδιος τις ταινίες σας; Όσες είχαν μεγάλη επιτυχία, έως τώρα, ήταν σκηνοθετημένες από εσάς
Όχι, δεν θα τις σκηνοθετώ. Εγώ είχα σκηνοθέτες –σαν τον Πάνο Γλυκοφρύδη–, αλλά δεν μπορούσαν λόγω υποχρεώσεων να συνεργασθούν μαζί μου και γι’ αυτό αναγκάστηκα να γίνω ο ίδιος σκηνοθέτης.
Λένε για εσάς ότι στο γύρισμα κάθε ταινίας σάς πιάνει αμόκ, αυτοσχεδιάζετε, εκστασιάζεστε και δεν υπολογίζετε τις οδηγίες του σκηνοθέτη
Όχι, καλέ μου άνθρωπε. Αυτά γίνονται πριν το γύρισμα, πριν απ’ το πλάνο. Αλλάζουμε το σενάριο πολλές φορές εκείνη τη στιγμή, εμπνεόμαστε από μια κουβέντα, από ένα σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.
Βλέπαμε πριν λίγες μέρες μαζί σας κάτι τρέιλερ στο στούντιο του Κατσουρίδη. Ήταν από πρόσφατες ταινίες σας. Σας είχαμε πλάι μας και δεν ξέραμε πότε σας ακούγαμε να γελάτε στην οθόνη και πότε ήταν εκ του φυσικού
Πολλά είναι αυτοσχέδια. Θυμάστε τη σκηνή με τον Ζαμπέτα; Αυτός ο Ζαμπέτας πόσο μ’ αρέσει! Αυτός είναι καλλιτέχνης. Ωραία ιστορία ο Ζαμπέτας… (σ.σ. πολλές οι σκηνές με Βέγγο και Ζαμπέτα).
Και μια φορά που γυρίζαμε το Δόκτωρ Ζι-Βέγγος ο Κατσουρίδης με μια μηχανή στο χέρι, εγώ, 45 τούρτες, 25 γιαούρτια και 6 ώρες κέφι – κάναμε μια σκηνή πολύ ωραία αυτοσχεδιάζοντας (σ.σ. πρόκειται για την περίφημη σκηνή με τον Φώτη Μεταξόπουλο, που επενδύεται με το «Little man» του Sonny Bono, όπως το τραγούδησε στα γαλλικά, ως «Petit homme», η Dalida).
Ποια ταινία οραματίζεστε να γυρίσετε;
Εγώ γυρίζω κωμωδίες. Αυτή η λέξη είναι για πολύ ψηλών στόχων έργα. Έχω πάντως δύο θέματα δικά μου στο συρτάρι και θα τα γυρίσω, όταν θα έχω πάλι την ευκαιρία. Δεν πρόλαβα.
Το ένα είναι σάτιρα των γουέστερν και έχει τον τίτλο Βίβα λας Βέγγος (σ.σ. αμάν, τι χάσαμε!), ενώ το άλλο έχει τίτλο Καλοί μου Άνθρωποι, Το Παιδί. Αυτό δεν είναι κωμωδία. Είμαι εγώ κι ένα παιδί.
Ένας φουκαράς, άτυχος, ξέμπαρκος από δουλειά, βρίσκει ένα παιδί, το περιμαζεύει και το μεγαλώνει μόνος του. Κι ενώ είναι άτυχος, από ‘κείνη τη στιγμή και πέρα όλα του πάνε καλά (σ.σ. αναφορά στο Χαμίνι του Τσάρλι Τσάπλιν, το οποίο ο Βέγγος, σίγουρα, θα το ανέτρεπε).
Οι φιλοδοξίες σας στο θέατρο;
Ναι, έχω φιλοδοξίες να παίξω σε κλασική κωμωδία, αλλά εγώ δεν έχω θητεία στο θέατρο. Δεν το ξέρω. Είμαι παιδί του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος είναι το ωραιότερο κομμάτι της ζωής μου.
Απ’ όλα αυτά τα χρόνια που είστε στον κινηματογράφο πότε είχατε τις μεγαλύτερες χαρές και πότε τις μεγαλύτερες λύπες;
Η μεγαλύτερη χαρά ήταν όταν άνοιξα το γραφείο μου κι η μεγαλύτερη πίκρα τώρα, που αναγκάστηκα να το κλείσω.
Ποιες ταινίες σας αγαπάτε περισσότερο;
Το «Ποιος Θανάσης!!». Είναι σαν θέατρο, αλλά μ’ αρέσει πολύ. Και ο «Θου-Βου Φαλακρός Πράκτωρ / Επιχείρησις: Γης Μαδιάμ» έχει στιγμές κινηματογραφικές, αλλά εγώ προτιμώ το άλλο.
Πώς βλέπετε τον εγχώριο κινηματογράφο σήμερα;
Πήρε στραβό δρόμο. Υπάρχουν νέοι με ταλέντο, που δεν έχουν όμως τα μέσα να γυρίσουν ταινίες.
Τελικά τι προτιμάτε; Την οθόνη ή τη σκηνή;
Εκατό φορές τον κινηματογράφο. Πανηγύρι, καλέ μου φίλε. Ξέρεις τι γίνεται στο γύρισμα; Ωραία ιστορία!
