Με την προεκλογική περίοδο να βρίσκεται στο αποκορύφωμά της, κάθε καλοπροαίρετος πολίτης προσδοκά και εύχεται να ενημερωθεί από τους πολιτικούς για τα οράματα/προγράμματα των κομμάτων τους, που θα στοχεύουν στην πρόοδο και την περαιτέρω μετεξέλιξη της χώρας σε μια πράγματι ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα. Σε μια χώρα όπου θα εξαλειφθεί, ή τουλάχιστον θα μετριαστεί, το πελατειακό κράτος. Σε μια χώρα, όπου θα ισχύσουν στο μέγιστο βαθμό η αξιοκρατία και οι καλές πρακτικές, που διαχρονικά και σταθερά εφαρμόζονται διεθνώς στην παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση και άλλους τομείς.
Είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι, σε όλα ανεξαιρέτως τα έγκριτα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΕΙ) διεθνώς, ισχύουν αυστηρά ποιοτικά και ποσοτικά προαπαιτούμενα/κριτήρια για την επιλογή των υποψηφίων φοιτητών.΄Ετσι δεν υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές ενώ όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ προσανατολίζονται εγκαίρως σε άλλα Ιδρύματα/Σχολές/Τμήματα επαγγελματικής κατάρτισης.
Στη χώρα μας, μέχρι πρόσφατα, εισάγονταν στα ΑΕΙ υποψήφιοι με επιδόσεις σε μαθήματα των Πανελληνίων εξετάσεων κάτω του πέντε (5/20). Αυτοί οι φοιτητές, στις περισσότερες περιπτώσεις, στερούντο στοιχειωδών γνώσεων γραφής της Ελληνικής γλώσσας και σπάνια περάτωναν τις σπουδές τους. Αποτελούσαν παγκόσμια πρωτοτυπία για τα ΑΕΙ ως αιώνιοι φοιτητές και πρόβλημα για τις ματαίως αιμορραγούσες οικονομικά οικογένειές τους. ΄Εχαναν πολύτιμα χρόνια προσπαθώντας κάτι, που ενδεχομένως δεν επιθυμούσαν ή δεν τούς ενδιέφερε, ενώ θα μπορούσαν να είχαν διαπρέψει ως πετυχημένοι τεχνικοί ή επαγγελματίες. ΄Ηταν επομένως απαραίτητο να τεθεί ένα τέλος σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Η Παιδεία είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα της αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας να την αναδείξουν ως “εθνικό θέμα ύψιστης σημασίας”, ως όφειλαν, αν πράγματι ήθελαν να έχει μέλλον η χώρα.
Η θέσπιση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ), ως ελάχιστου βαθμολογικού προαπαιτούμενου εισαγωγής στα ΑΕΙ, που μάλιστα ο καθορισμός της γίνεται με ευθύνη των Πανεπιστημιακών Τμημάτων και όχι της κεντρικής διοίκησης, αναμφίβολα ήταν και είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Τώρα, με περίσσεια ανευθυνότητα προαναγγέλλεται πάλι η κατάργησή της. Φαίνεται ότι ακόμη και για τόσο σοβαρά θέματα, οι αποφάσεις λαμβάνονται με μικροκομματικούς όρους και ενδεχομένως με προσωπικά απωθημένα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι είναι σε βάρος των νέων γενεών και του μέλλοντος της χώρας. Γέα πυρί μιχθήτω! Γαλουχούνται οι νέοι με την νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας.
Όμως, αυτό που εκπλήσσει είναι ότι με αυτήν την ισοπεδωτική και καταστροφική οπισθοδρόμηση συμφωνούν και νεοεισερχόμενοι στην ενεργό πολιτική πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σε έγκριτα διεθνή ΑΕΙ. Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ισχυρίζονται ότι και στα «καλά» ΑΕΙ της αλλοδαπής εισάγονται υποψήφιοι φοιτητές, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις τους, έως ότου συμπληρωθεί ο επιθυμητός αριθμός εισακτέων! Αυτό δεν είναι ακριβές και είναι λυπηρό ότι παραπληροφορούν την κοινή γνώμη. Είναι λυπηρό ότι δεν συνδράμουν, ως όφειλαν, στη θεραπεία χρονιζόντων προβλημάτων της χώρας μας. Προβλημάτων, που εν πολλοίς είναι μεταξύ αυτών, που αποτρέπουν τον επαναπατρισμό ικανών νέων επιστημόνων. Είναι λυπηρό ότι, πριν ακόμη καταλάβουν τον βουλευτικό θώκο, αλλοτριώνονται και εκφέρουν τον ίδιο πολιτικό λόγο με αυτούς που, ενδεχομένως λόγω άγνοιας και ιδιοτελών ιδεοληψιών, φρενάρουν την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της χώρας!
Ότι η εξαγγελία της κατάργησης της ΕΒΕ συνεισφέρει αρνητικά στην παίδευση των νέων μας ενισχύεται από την πρόσφατη πρόσκληση των νέων ψηφοφόρων από συγκεκριμένη κομματική νεολαία να ψηφίσουν καταλλήλως ώστε να εισαχθούν στα ΑΕΙ χωρίς την ΕΒΕ! Μην εκπλησσόμαστε λοιπόν για τα πολλαπλά κρούσματα βίας και παραβατικής συμπεριφοράς των νέων μας. Εμείς τούς δείχνομε τον λανθασμένο δρόμο. Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέπτη και μετά να κρίνομε τους νέους! Ας αναστοχαστούμε και ας αναλογιστούμε ότι, κάθε πρόσκαιρη προσωπική μικροκομματική ωφέλεια, μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για τους νέους και τη χώρα πολύ πέραν της βιολογικής μας παρουσίας. Ότι μέγιστη προσφορά θα ήταν να βρεθεί ένα modus vivendi, ώστε να υπάρxει συνέπεια και συνέχεια στις έστω μικρές βελτιώσεις, που γίνονται διαχρονικά στα εκπαιδευτικά δρώμενα της χώρας.
