Ο Δημήτρης Ιτούδης –έστω από την οπτική του διαχειριστή κάποιων εκ των ακριβότερων μπάτζετ της διοργάνωσης- το λέει συχνά και έχει δίκιο: «Δεν είναι δίκαιο φινάλε για την Euroleague, το final four. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο κάτι που επί της ουσίας αφορά στην δική σου φόρμα ενός 48ωρου κόντρα στην φόρμα άλλων τριών.

Προφανώς αν τα playoffs συνεχίζονταν ως το φινάλε με best of 5, θα είχαν και πολλά γήπεδα γεμάτα και μεγάλο ενδιαφέρον και τέλος πάντων έναν πιο έντιμο παρονομαστή με θέα στον επόμενο πρωταθλητή Ευρώπης. Μάθαμε όμως στο άλλο format, που παραπέμπει περισσότερο στο κολεγιακό μπάσκετ της Αμερικής. Το συνηθίσαμε. Και συνηθίσαμε και στην ιδέα πως κάθε χρόνο τέτοια εποχής τέσσερις ομάδες ξεκινούν από την ίδια αφετηρία για το τρόπαιο: Ακριβώς 25%. Και ότι ήθελε… προκύψει.

Ειδικά φέτος μάλιστα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον. Παρότι έγιναν εννέα break σε νύχτες playoffs, στο final four είναι οι ομάδες που κατέκτησαν τις τέσσερις πρώτες θέσεις της κανονικής περιόδου. Ο πρώτος Ολυμπιακός και η τέταρτη Μονακό. Οι αιώνιοι της Ισπανίας (Μπαρτσελόνα-Ρεάλ)…

Τι θα συμβεί στο Κάουνας; Ένας Θεός ξέρει. Θα είναι υπέροχο όμως αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας και  η ομάδα του ολοκληρώσουν εκεί αυτό το απίθανο ταξίδι που μια τριετία τώρα αποτελεί το μεγαλύτερο success story του μπάσκετ. Μια ομάδα «πάλαι ποτέ», που δίχως να διαθέτει μπάτζετ πρώτης γραμμής, που δίνοντας μια «μέχρι τέλους» μάχη εντός των συνόρων πληρώνοντας ως ένα σημείο το τίμημα, κατάφερε με τη δική της μέθοδο όχι μόνο να επιστρέψει στην elite αλλά και να αποτελεί αυτόν τον καιρό κατά γενική ομολογία «την καλύτερη της Ευρώπης».

Η ομάδα που δεν έχει σημασία ποιος σκοράρει, αλλά ποιος πασάρει –η ίδια που έσπασε το ρεκόρ όλων των εποχών σε ασίστ μιας σεζόν- . Που πέντε τύποι περνούν το κέντρο και προσπαθούν να κάνουν τη μπάλα να μην σκάσει στο παρκέ. Εκείνη που ο Τρινκιέρι πρόσφατα είπε (έστω κλέβοντας την σχετική ατάκα από έναν βοηθό του στη Μπάγερν) πως «παίζει σαν τη Βραζιλία του Πελέ»…

Όχι, μην κοιτάς τον Ολυμπιακό που κοκκίνισε πέρσι το Βελιγράδι και έχασε τον τελικό από εκείνη την τρίποντη μαχαιριά του Μίσιτς μετρώντας αντίστροφα για τον αποψινό ημιτελικό. Και μην καρδιοχτυπάς για το αν το βράδυ της Κυριακής στο ράφι με το τρόπαιο θα είναι τρία ή τέσσερα τα ευρωπαϊκά του. Αυτό τώρα δεν μπορεί να το ξέρει κανείς…

Θυμήσου την ομάδα που παρέλαβε στα χέρια του ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον Γενάρη του 2020 αντικαθιστώντας τον υπηρεσιακό Κεστούτις Κεμζούρα. Ενδέκατη τερμάτισε εκείνη την ημιτελή –ελέω covid- σεζόν στη Euroleague με ρεκόρ για κλάματα (12-16). Ένα σύνολο με βάρκα την ελπίδα που φώναζε πως έρχεται το τέλος εποχής (Σπανούλης, Πρίντεζης) και που στην πορεία προς αυτό λες και απώλεσε όλες τις βασικές αρχές του.

Ένα-ένα άρχισε να τοποθετεί τα κομμάτια από την αρχή ο back to back καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Πρώτα κάποιος ΜακΚίσικ από την Τουρκία. Έπειτα η ανανέωση συμβολαίου του Βεζένκοφ με την υποσημείωση πως εκείνος θα γίνονταν ο επόμενος… Πρίντεζης. Μετά  οι υπογραφές με τον σπουδαίο Κώστα Σλούκα που θα μπορούσε να εγγυηθεί για αυτό το κάτι νέο. Ύστερα η παραμονή φυσικά του επόμενου αρχηγού Κώστα Παπανικολάου, η προσθήκη του Λαρεντζάκη στον ελληνικό κορμό. Και το καλοκαίρι του 2021 οι… ξένες δυνάμεις: Ο Τόμας Ουόκαπ, ο Μουσταφά Φαλ. Επτά και με τον 12ο Λούντζη οκτώ που ήταν εκεί στο Βελιγράδι και που σήμερα προφανώς θα υπερέχουν συνολικά της Μονακό σε εκείνο το «αστάθμητο» που λέγεται εμπειρία.

Στο μεταξύ οι 12/28 νίκες στην regular season του 2020, έγιναν 16/34 το 2021, έγιναν 19/28 πέρσι, έγιναν 24/34 φέτος. H 3-2 νίκη επί της Μονακό στα περσινά playoffs έγινε 3-2 νίκη επί της Φενέρ πριν λίγες ημέρες. Και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας γίνονταν και πάλι talk of the town όπως παλιά, που οι ευλογημένοι των 90s δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Ο Ολυμπιακός δεν έφτιαξε απλά μια ακόμη καλή ομάδα. Έγινε παράδειγμα προς μίμηση και αυτό δεν θα αλλάξει από το αποτέλεσμα του αποψινού ημιτελικού ή ενδεχομένως από αυτό του τελικού της Κυριακής.

Οι Ερυθρόλευκοι είναι στην κορυφή της Ευρώπης. Η καλύτερη ομάδα. Του καλύτερου προπονητή. Του MVP της διοργάνωσης, Σάσα Βεζένκοφ που μόνο ο δήμαρχος του Σακραμέντο δεν έχει έρθει στα μέρη μας για να τον πείσει για το υπερατλαντικό ταξίδι. Του μετρ Κώστα Σλούκα που απόψε μπαίνει στις εργασίες του 10ου final four της καριέρας του. Του Κώστα Παπανικολάου που δεν θα βρεις άλλον αρχηγό που το δικό του «μπασκετικό σουλούπι» να μοιάζει τόσο πολύ με εκείνο του συνόλου. Μια ομάδα για να καμαρώνεις.

Μακάρι όλο αυτό να βγάλει κόσμο στους δρόμους το βράδυ της Κυριακής! Να προκύψει Πρωθυπουργός από το… Κάουνας. Μακάρι οι 4.000-5.000 που έφτασαν ως εκεί να είναι μπροστά από μια εμπειρία ζωής. Κανείς δεν πάει στο final four για τη συμμετοχή. Αυτός όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει δίκιο ο Ιτούδης. Πρόκειται απλά για ένα τουρνουά φόρμας. Αν ήταν playoffs ο Ολυμπιακός θα ήταν το μεγάλο φαβορί και στον ημιτελικό και στον τελικό ανεξάρτητα από τον αντίπαλο. Τώρα έχει μόνο 25%

Τελευταία Νέα