Αναζήτηση
Κάουνας-Αποστολή
Τα δάκρυα του mvp όλης της σεζόν (και παρά 3.1’’ και του φάιναλ φορ) Σάσα Βεζένκοβ αποτυπώνει εύγλωτα τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν στους παίκτες του Ολυμπιακού μετά το τέλος ενός εκ των πιο δραματικών τελικών στην ιστορία της Ευρωλίγκας.
Οι πρωταθλητές Ελλάδας γεύτηκαν το πιο πικρό «μανταρίνι» της ζωής τους καθώς το σούτ του μεγάλου Σέρχιο Γιούλ στο φινάλε του τελικού (έτσι αποκαλούνται τα δικά του ιδιαιτερα σούτ που δίνουν μεγάλο ύψος στη μπάλα και είναι δύσκολο να κοπούν από τον αντίπαλο αμυντικό) τους άρπαξε την κούπα μέσα από τα χέρια την οποία κρατούσαν όντας μπροστά στο σκόρ ένα λεπτό πριν το φινάλε με 78-74.
Το σενάριο σε πολλούς θύμισε Τελ Αβίβ και το τρίποντο του Κορνήλιους Τόμπσον που έκρινε τον τελικό με την Μπανταλόνα.
Υπάρχουν όμως ουσιαστικές διαφορές. Καθώς η Μπανταλόνα ήταν ένας κομήτης που πήρε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο (όπως σχεδόν το είχε χάσει πριν δύο χρόνια το 1992 στην Κωνσταντινούπολη από την Παρτίζαν) και μετά εξαφανίστηκε και έμεινε μόνο ο μεγάλος Ζέλικο Ομπράντοβιτς που έχτισε τη μυθική καριέρα του.
Επίσης το τρίποντο του Τόμπσον είχε μπει σχεδόν ένα λεπτό πριν τη λήξη και οι Ερυθρόλευκοι τότε είχαν και δύο και τρεις ευκαιρίες να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση ή ακόμα και να το κερδίσουν.
Χθες βράδυ εκτός του ότι είχαν μόλις 3.1 δευτερόλεπτα για να αντιδράσουν υπο ασφυκτική πίεση ηττήθηκαν από τη βασίλισσα της Ευρώπης τη διαχρονική Ρεάλ Μαδρίτης που ακριβώς για αυτό έχεί αυτό το παρατσούκλι και με διαφορά τους περισσότερους τίτλους στην Ευρώπη σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Διότι είναι ο κορυφαίος σύλλογος διαχρονικά έχοντας ίσως το μεγαλύτερο know how το πώς να κερδίζει τρόπαια με αυτό τον τρόπο.
Εγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία που γύρισε σειρά πλέι οφ από 0-2 και μάλιστα έχοντας χάσει τα δύο παιχνίδια στην έδρα της. Απέκλεισε την αιώνια αντίπαλό της και πιο πλήρη Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό και νίκησε στον τελικό μια πολεμική μηχανή του μπάσκετ από τις καλύτερες που εμφανίστηκε ποτέ στο μπασκετικό στερέωμα (ο χαρακτηρισμός ανήκει στον τεχνικό της Ρεάλ, Τσούς Ματέο).
Η Ρεάλ είναι μαθημένη να παίρνει τέτοια ακριβώς παιχνίδια και αφού ο Ολυμπιακός δεν την «σκότωσε» πριν την τελευταία επίθεση τα προγνωστικά δεν ήταν υπέρ του.
Με 5-6 παίκτες πάνω από τα 35 (αλλά και καντάρια εμπειριας με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη ζημιά που έκανε ο Κοζέρ) και σημαντικές απουσίες (Ντέκ, Γιαμπουσέλε και Πουαριέ) ο Τσούς Ματέο δεν είχε πολλές επιλογές. Ζώνη και Αγιος ο θεός.
Ετσι έμεινε στο παιχνίδι, καθώς εάν πήγαινε σε μαν του μαν, θα είχε χάσει 20 πόντους η ομάδα του από νωρίς δεδομένου ότι δεν μπορούσε να συγκριθεί και να κοντράρει σε αθλητικότητα τον Ολυμπιακό.
«Τα κεφάλια ψηλά, πρέπει να είστε υπερήφανοι για την πορεία σας και ότι καταφέρατε εφέτος» είπε ο κόουτς Μπαρτζώκας στους παίκτες του στα αποδυτήρια και είχε δίκιο.
Οι πρωταθλητές Ελλάδος πρεπει – και θα το κάνουν –να συνεχίσουν στο ίδιο επιτυχημένο μοντέλο που έχουν φτιάξει οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και ο κόουτς δεν υπάρχει λόγος να πάνε σε κάτι άλλο.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ως γνήσιος ποδοσφαιρόφιλος θα θυμάται ότι στο Μουντιάλ του 1954 όλοι θυμούνται τη μεγάλη Ουγγαρία του Πούσκας, το 1974 την Ολλανδία του Κρόιφ με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και το 1982 τη Βραζιλία του Ζίκο. Κοινό σημείο αυτών των υπερομάδων ότι έφυγαν από το γήπεδο νικημένες αλλά έμειναν στη μνήμη των φιλάθλων ως αυτές που πρόσφεραν το πιο όμορφο θέαμα.
Φυσικά αυτό δεν αποτελεί παρηγοριά για τον Ολυμπιακό και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία είναι δεδομένη όμως η ζωή συνεχίζεται και το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι Ερυθρόλευκοι.
Η χρονιά δεν είναι (ακόμα) αποτυχημένη, όλα θα κριθούν από την εκβαση του πρωταθλήματος.
