Αναζήτηση
Δέκα Γενάρη του 1962 και η οικογένεια Χόιτ ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το νέο μέλος της οικογένειας τους που… ήταν στο δρόμο. Ένα χαριτωμένο αγοράκι.
Ο γιατρός είπε στον Ντικ, να ξεχάσει πως ο γιος του Ρικ, που έπαθε εγκεφαλική παράλυση κατά τη διάρκεια της γέννησής του, θα γίνει καλά, και να τον πάει σε ένα ειδικά διαμορφωμένο για τέτοιες περιπτώσεις, ίδρυμα… Του είπε μάλιστα ότι ο Ρίκι σε όλη του τη ζωή θα ήταν σαν… φυτό.
Ο Ντικ δεν το έβαλε όμως κάτω. Συζήτησε με τη γυναίκα του και είπε: «Όχι δε θα παρατήσουμε έτσι ένα παιδί, θα τον φέρουμε πίσω στο σπίτι και θα τον μεγαλώσουμε όπως όλοι οι γονείς τα παιδιά τους».
Ο Αμερικάνος, πρώην αξιωματικός του στρατού θα πει για τον γιο του σε συνέντευξή του, στην ιστοσελίδα «IRONMAN Triathlon»:
«Ξέραμε ότι ο Ρικ ήταν έξυπνος, το έβλεπες στα μάτια του ενώ όταν του μιλούσαμε μας έδινε τρομερή προσοχή. Πήραμε λοιπόν στον Ρικ έναν ειδικό υπολογιστή για να μπορεί να επικοινωνεί μαζί μας, και όλοι, συγγενείς και φίλοι, ήρθαν για να τον δουν να λέει τις πρώτες του κουβέντες.
Ποντάραμε ότι ο Ρίκι θα πει, γειά σου μαμά ή γειά σου μπαμπά, μα αυτός είπε, «Πάμε Μπρούινς» για την ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης, όταν αυτή πήγαινε για το Στάνλεϊ Καπ».
Ο Ντικ Χόιτ λοιπόν ως στρατιωτικός, αν κάτι γνώριζε καλά, ήταν η λέξη δέσμευση και παρόλο που είχε προβλήματα με την καρδιά του κατά καιρούς, η δέσμευσή του για τον Ρίκι άγγιζε τα όρια του εξωπραγματικού.
Γιατί;
Γιατί πολύ απλά αυτό που έκανε εκείνος για το παιδί του, είναι κάτι που για να κάνεις, πρέπει να είσαι… υπεράνθρωπος. 
Συγκεκριμένα ο Ρίκι, άκουσε μία μέρα του 1977, για έναν φιλανθρωπικό αγώνα τρεξίματος, για έναν αθλητή με κινητικά προβλήματα. Ρώτησε λοιπόν τον μπαμπά του αν με κάποιον τρόπο μπορεί να συμμετέχει και ο ίδιος, και ο πατέρας του, του είπε, «ΝΑΙ».
Παρόλο που ο Ντικ είχε ξεπεράσει μόλις ένα πρόβλημα υγείας με την καρδιά του και δεν ήταν σε καλή φυσική κατάσταση, πήγε μαζί με τον Ρικ να τρέξει μία απόσταση 5 μιλίων.
Συγκεκριμένα ο Ντικ θα έτρεχε μαζί με τον γιο του σε αναπηρικό καροτσάκι, με τον Ρίκι όμως να δίνει κουράγιο στον μπαμπά του στη διάρκεια της διαδρομής.
Ο κύριος Χόιτ θα πει:
«Όταν μας είδε ο κόσμος στην εκκίνηση του αγώνα σκέφτηκε ότι θα τρέξουμε μέχρι το επόμενο στενό και θα σταματήσουμε, όμως εμείς όχι μόνο δε σταματήσαμε, αλλά ολοκληρώσαμε των αγώνα.
Λίγο πιο μπροστά από τον τελευταία δρομέα βέβαια, αλλά τον ολοκληρώσαμε».
Όταν λοιπόν γύρισαν σπίτι οι δυο τους, ο Ρικ είπε στον πατέρα του πως όταν τρέχανε, ο ίδιος ένοιωθε πως η αναπηρία του εξαφανιζόταν.
Αυτό ήταν για τον Ντικ, που πήρε δύναμη και σκέφτηκε: «Βρήκαμε ένα άθλημα που να μπορούμε να συμμετέχουμε, σαν κανονικοί αθλητές». 
Ο Ρικ από τότε, έγινε δύναμη έμπνευσης για τον πατέρα του μέσα από τους αγώνες. Ο μικρός αγωνιζόταν και ο μπαμπάς απλά, όπως έλεγε, του δάνειζε τα πόδια και τα χέρια του.
«Κάτι γίνεται μέσα μου την ώρα που αγωνίζομαι, και δεν μπορώ να το εξηγήσω όταν τρέχω με τον γιο μου. Απλά νοιώθω μία δύναμη να με παρακινεί να τρέξω όλο και πιο γρήγορα και πραγματικά είναι ένα απίστευτο συναίσθημα», τόνισε ο μπαμπάς Χόιτ.
Ο Ντικ μαζί με τον Ρικ, πήραν μέρος συνολικά, σε 72 Μαραθωνίους και 257 τρίαθλα. Μάλιστα έξι από αυτούς τους αγώνες ήταν «Iron Man».
Δηλαδή 3.86 χιλιόμετρα κολύμβηση, 180.25 χιλιόμετρα ποδήλατο και άλλα 42.20 χιλιόμετρα τρέξιμο.
Αγώνας που για να τον ολοκληρώσει κανείς θα πρέπει να νοιώθει… άτρωτος! «Είναι απίστευτη η αίσθηση του να αγωνίζεσαι μαζί με άλλους υπεραθλητές, σε ένα τέτοιο event.
Το συναίσθημα ειδικά του να τερματίζεις ένα τέτοιο αγώνα, είναι κάτι συγκλονιστικό. 
Το κοινό με την παρότρυνσή και τις φωνές του στη γραμμή του τερματισμού, κάνει την αδρεναλίνη σου να εκρήγνειται», θα πει ο Ντικ.
Ντικ και Ρικ Χόιτ: Άτρωτοι!
Από την άλλη ο Ρικ, μέσα από τους αγώνες αυτούς νοιώθει πολύ δυνατός και όπως τονίζει:
«Μπορεί να έχω αναπηρία, αλλά πραγματικά ζω μία γεμάτη ζωή, και όποιος με γνωρίσει καλύτερα θα καταλάβει ότι καμιά διαφορά δεν έχω με τους υπόλοιπους ανθρώπους», και όλα αυτά ισχύουν στο έπακρο.
Ο Ρίκι τελείωσε το σχολείο και αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο. Όχι μόνο αυτό αλλά έγινε κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε. Ένας υπεραθλητής, μέσα από τον Ντικ.
«Ο Ρικ ζει μία υγιή και ευτυχισμένη ζωή και αν τον ρωτήσεις, αν ήταν ικανός σωματικά, με ποιο άθλημα θα ήθελε να ασχοληθεί (ποδόσφαιρο, μπάσκετ π.χ), θα σου πει:
«Θα ήθελα ο μπαμπάς μου να κάθεται στο αμαξίδιο και εγώ να τρέχω στη θέση του», κάτι που σημαίνει ότι νοιώθει καλά και εκτιμά αυτό που κάνω εγώ για εκείνον, που τον βοηθάω, και θα μου το επέστρεφε και πίσω με την πρώτη ευκαιρία», είπε ο Ντικ Χόιτ για να συμπληρώσει με νόημα σε εκείνη τη συνέντευξη για το «IRONMAN»:
«Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις στη ζωή, αρκεί να το πάρεις απόφαση. Μπορείς να κάνεις τα πάντα».
Δυστυχώς, στις 17 Μαρτίου του 2021, στην ηλικία των 80 ετών, η καρδιά του Ντικ Χόιτ, η τεράστια αυτή καρδιά του γίγαντα, θρύλου, πατέρα, σταμάτησε να χτυπά με τον ίδιο να περνάει στην αιωνιότητα, δείχνοντας όμως σε όλους μας, ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. 
Χτες, έγινε γνωστό πως και ο Ρικ μετά από προβλήματα με επιπλοκές στο αναπνευστικό του σύστημα έφυγε σε ηλικία 61 ετών. Πήγε να βρει τον πατέρα του για να τρέξουμε μαζί αυτή τη φορά, στον δρόμο προς την αιωνιότητα…
ΥΓ: Ο Ντικ Χόιτ μαζί με τον Ρικ, έκανε καλύτερο χρόνο στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, το 1986, (σε ηλικία 45 ετών), 2.48.51. Είχε επίσης καλύτερη επίδοση (μαζί με τον Ρικ φυσικά) στα 5 χιλιόμετρα τα 17 λεπτά, κάτι που σε κάνει να απορείς και να σκέφτεσαι, πως είναι δυνατόν να έκανε τέτοιους χρόνους ο άνθρωπος;
