Γνώρισα τον Γιάννη Φλωρινιώτη σε ένα μικρομεσαίο κέντρο της Θηβών. Εμφανιζόταν μέσα σε καπνούς, έκανε το σόου του, μαζί με την κόρη του Αννούλα. Ντραμς, ηλεκτρικός ήχος, απλό μαγαζί με προβόλια, με λαϊκά παιδιά και κόσμο κυρίως δυτικών προαστίων, αλλά και αυτών των νεότερων που είχαν ακούσει για τον Γιάννη και ήθελαν να τον δουν.
Εξόχως ευγενής και με βαθιά συναίσθηση του ρόλου και του σημείου που εργαζόταν, δεν έλεγε ψέματα – άθλημα που είναι επιρρεπής ο λαϊκός κόσμος- ενώ αντιλαμβανόταν την όλη του εμφάνιση με όρους και μόνον καλλιτεχνικούς. Με την διαφορά νομίζω πως ακριβώς αυτή ήταν η ζωή του, ένας περφόρμερ με θητεία, όμως, στο ορθόδοξο λαϊκό τραγούδι και με γνώση του κώδικα των κέντρων της δεκαετίας του ’60 ή του ’70 στα οποία εργάστηκε.
Η συνάντησή του με τον Μάνο Χατζιδάκι, είχε προσδώσει στον μύθο του λαϊκού Bowie και ο Γιάννης έχει ενδιαφέρον να πούμε πως δεν έπιασε κάποιο νήμα από άλλον έλληνα σόουμαν εν Ελλάδι. Ο επίσης ταλαντούχος Γιώργος Κοινούσης μετασχημάτισε τις πρωτοποριακές του εμφανίσεις μετά το ‘ 70 και μετά την επίσης δική του μεγάλη θητεία στα λαϊκά κέντρα του ‘50 ή του ‘60.
Ο Φλωρινιώτης ήταν ένα είδος αστροναύτη που δεν πέτυχε η εκτόξευση του διαστημοπλοίου του αλλά εκείνος βγήκες σώος απομυθοποιώντας κάθε σοβαροφάνεια. Σχεδόν επινόησε τον εαυτό του.
Χρόνια μετά τον πήρα τηλέφωνο για τις ανάγκες της σειράς Στέκια Αγοραίου Πολιτισμού στην ΕΡΤ των Νίκου Τριανταφυλλίδη και Μαρίνας Δανέζη που μετά τον θάνατο του Νίκου συνεχίστηκε υπό την μπαγκέτα των Τάσου Κορωνάκη και Μαρίνας Δανέζη. Θα έκανε ο Νίκος ένα επεισόδιο για τα μπαρ κονσομασιόν και το όλο σκηνικό είχε στηθεί σε ένα περίπου τέτοιο μαγαζί στην Λιοσίων.
Ο Γιάννης ήλθε με την συνέπεια των παλιών, με ένα τεράστιο αμάξι και με απόλυτη ευγένεια προς όλους μίλησε με μεγάλο σεβασμό για τις κονσοματρίς και την δική του εμπειρία από την νύχτα. Tότε, στο πλαίσιο εκείνου του γυρίσματος τον είχα ρωτήσει κάποια πράγματα. Όχι για τον Χατζιδάκι.
Ήξερα πως είχε προλάβει παλιούς δημιουργούς και ερμηνευτές, είχε συνεργαστεί μαζί τους, Μάρκο, Γιώργο Λαύκα αλλά και Γαβαλά και Ρίτα Σακελλαρίου. Ο Φλωρινιώτης ήξερε από μέσα την παλιά μαγκιά. Ένα μέρος του κλίματος που μου μετέφερε το πέρασα στο βιβλίο μου για τον μύθο Πάνο Γαβαλά.
Πριν το μεγάλο του σόου ή και παράλληλα ο Γιάννης είχε συνδιαμορφώσει ένα περιβάλλον εντός λαϊκού με επιτυχίες και κλίμα πάνω στον Κώστα Ψυχογιό, τον Κώστα Καφάση, τον Τάκη Μουσαφίρη. Έναν ηλεκτρικό ήχο του ’70 με ερωτικά τραγούδια αλλά και αμιγώς ψυχαγωγικά.
Πέρασε και από μεγάλες πίστες και μικρότερα στο τέλος μαγαζιά, βοήθησε κόσμο και δεν είχε ίχνος ζήλειας. Με εκείνον βγήκε η Γαρμπή με την αδελφή της πρώτη φορά.
Αδικήθηκε κάπως από μια τρας τηλεόραση του ‘90 που όλα τα μεταβόλιζε με στόχο ένα μεσημεριανό θέαμα. Ήταν και καλός τραγουδιστής και καλός οικογενειάρχης. Και υπερασπίστηκε έναν δικό του δρόμο στην ζούγκλα της νύχτας.
