Αναζήτηση
Ευτυχώς στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Οι ιστορίες με το ποιοτικότερο, ακριβότερο, πιο ορθά δεμένο σύνολο δεν έχουν καμία έκπληξη, καμία ανατροπή, καμία αγωνία. Εν ολίγοις, δεν είναι καθόλου γοητευτικές. Γιατί να δεις ένα έργο γνωρίζοντας εκ των προτέρων το φινάλε, όσες παραλλαγές κι αν έχει το σενάριο; Τούτου δοθέντος, ο αποψινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί να έχει προφανές φαβορί, στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει κάτι προφανές.
Η Μάντσεστερ Σίτι είναι πολεμική μηχανή, ο Χάαλαντ, ο Ντε Μπρόινε, ο Πεπ έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα, αλλά δεν σημαίνει ότι έχουμε ήδη πρωταθλητή Ευρώπης. Η Ίντερ «βαράει» στην καρωτίδα κάθε ανυποψίαστο ή κάθε επηρμένο ή κάθε αγχωμένο. Αν με ρωτάτε, θέλω πολύ να δω τον Λαουτάρο, μετά το Μουντιάλ να σηκώνει και το Τσάμπιονς Λιγκ.
Οι Βρετανοί συνάδελφοι προσπαθούν από χθες να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι οι παίκτες της Σίτι και ο Γκουαρντιόλα έχουν άγχος για το πρώτο στην ιστορία των «πολιτών» που -μεταξύ άλλων- θα αποσβέσει και τα πετροδόλλαρα. Είδα όλη την προπόνηση της Σίτι και όλα τα κοντινά πλάνα με μεγάλη προσοχή. Δεν διαπίστωσα κανένα άγχος.
Υπέγραφαν αυτόγραφα με άνεση, έπαιζαν κορόιδο, χαμογελούσαν, έκαναν αστεία μεταξύ τους, άκουγαν με προσήλωση τον προπονητή τους σε μια ακόμη παράστασή του από τις πολλές που δίνει με οσκαρική επιτυχία πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τους αγώνες. Ο Χάαλαντ έπαιζε με συμπαίκτες, φιλάθλους και μπάλες σα μωρό παιδί.
Ο Ντε Μπρόινε είπε ξεκάθαρα ότι δεν είναι… ερωτευμένος με τον Έρλινγκ και είναι ευτυχισμένος με τη σύζυγό του. Δηλαδή τι άλλο να κάνουν για να δείξουν ότι ετοιμάζονται έχοντας το mood που απαιτείται την παραμονή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ; Να πλακώσουν τις μπύρες; Η αγωνία και η βρετανική τοξικότητα είναι στοιχεία που προσπαθούν οι καλοί συνάδελφοι (και άλλοι) να περάσουν από έξω προς τα μέσα ως συνήθως γίνεται. Ο Γκουαρντιόλα ,όμως, εξήγησε ότι δεν υπάρχει καμία εμμονή με το τρόπαιο. Είναι μεγάλη επιθυμία και ιστορικός στόχος.
Δεν μου αρέσουν καθόλου οι πλούσιοι που πρέπει να κερδίζουν τα πάντα με τον παρά τους και την κυρά τους. Για τον ίδιο λόγο ,ας πούμε, θεωρώ ότι κάθε ήττα της Παρί Σεν Ζερμέν είναι μια δικαίωση για την ανθρωπότητα. Στην περίπτωση της Σίτι ,όμως, υπάρχει κάτι γήινο χάρη στον κύριο Πεπ.
Υπάρχει κάτι γλυκό χάρη στον Ντε Μπρόινε. Υπάρχει κάτι γοητευτικά απόκοσμο χάρη στον Χάαλαντ. Από την άλλη, η Ίντερ εκπροσωπεί την ποδοσφαιρομάνα που εδώ και χρόνια ζει στη σκιά της Ισπανίας, γιατί η τόλμη και η γοητεία κερδίζουν τη σκοπιμότητα και την σκληράδα.
Στην περίπτωση της Ίντερ υπάρχει ιερό πάθος και είναι ξεκάθαρο. Προσπαθώ να καταλήξω στον νικητή και βλέπω τουλάχιστον παράταση με under. Παλεύω να αποφασίσω ποιον θα υποστηρίζω, σκέφτομαι ότι στο δικό μου μυαλό υπάρχει μόνο μια Μάντσεστερ (και αυτή φυσικά είναι η United) και μία μόνο ομάδα στο Μιλάνο (και αυτή είναι η Μίλαν).
Για να αποδείξω ,λοιπόν, στο τέλος της βραδιάς τον αρχικό μου συλλογισμό ότι στο ποδόσφαιρο (ευτυχώς) δεν υπάρχουν προφανή φαβορί, είμαι με την Ίντερ.
(*Βεβαίως, εσχάτως διαπιστώνουμε ότι προφανή φαβορί δεν υπάρχουν ούτε στο μπάσκετ, αν κάποιος στον πάγκο ή στον αγωνιστικό χώρο είναι κομματάκι… μπλαζέ)
Και τώρα που είπα… μπασκετ σκέφτηκα έναν ακόμη λόγο που απόψε θα είμαι Ίντερ (υπόσχομαι δεν θα το δείξω στον αέρα του MEGA, θα είμαι… «αντικειμενικός»). Το ποδόσφαιρο που κερδίζει είναι εκείνο που ακολουθεί πιο πιστά τους κανόνες προπονητικής και τακτικής του μπάσκετ, όπως έχει εξηγήσει ο μεγάλος Παναγιώτης Γιαννάκης.
Ναι μεν επιθετικά ο Γκουαρντιόλα είναι Φιλ Τζάκσον, στην άμυνα όμως και στο πακέτο πιο μπασκετικός είναι ο Ιντζάγκι. Άρα, πάμε Ίντερ!
Να περάσετε όμορφα απόψε! Αυτές οι βραδιές αξίζουν να τις ζεις! Όπου κι αν βρίσκεσαι!
