Αναζήτηση
Αν σε κάτι συμφωνούν οι προεκλογικές στρατηγικές της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ενόψει της 25ης Ιουνίου είναι η (πιο) θετική καμπάνια. Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα δείχνουν να επενδύουν περισσότερο στον προγραμματικό λόγο (ενδεικτικές οι φορο-συγκρούσεις, η αντιπαράθεση για το ΕΣΥ, το Μεταναστευτικό κ.λπ.), ενόσω οι αρχηγοί οργώνουν ξανά την επικράτεια αλλά πιο στοχευμένα με βάση τα ποιοτικά – γεωγραφικά δεδομένα της προηγούμενης εκλογής. Αν συμφωνούν σε κάτι ακόμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Ανδρουλάκης, αυτό είναι η ανάγκη τους να στεριώσουν νέα… σκιάχτρα στο προεκλογικό περιβόλι. Δηλαδή να προτάσσουν αναπροσαρμοσμένα φόβητρα στο κοινό που τους ενδιαφέρει περισσότερο, προσδοκώντας ότι στην ώρα του παραβάν οι προειδοποιήσεις τους για πιθανούς κινδύνους θα έχουν υπερισχύσει από ερωτηματικά που μπορεί οι ίδιοι να προκαλούν στους ψηφοφόρους. Πίσω από τα φόβητρα άλλωστε κρύβονται και οι ανομολόγητοι φόβοι της κάθε πλευράς. Οι περισσότεροι είναι κοινοί για όλους: η αποχή, οι μετακινήσεις προς άλλους «μεγάλους», η αποσυσπείρωση με ενίσχυση μικρότερων κομμάτων στα δεξιά και στα αριστερά. Η Πειραιώς διατυπώνει, έστω και όχι ως κυρίαρχο, το δίλημμα «ασφαλής αυτοδυναμία ή τρίτες εκλογές αυγουστιάτικα», την ώρα που Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη εγείρουν τους κινδύνους μιας γαλάζιας «παντοκρατορίας», στοχεύοντας όλοι τους στη διείσδυση σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Αποχή και χαλαρή ψήφος
Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του εμφανίζουν ως μονόδρομο τη διεκδίκηση άνετης αυτοδυναμίας προκειμένου να γίνουν «μεγάλες αλλαγές με σταθερότητα» στη χώρα. Και χρεώνουν την ευθύνη για τις όποιες περιπέτειες αποκλειστικά στους αντιπάλους: στον Τσίπρα το «καπρίτσιο» με την απλή αναλογική, που οδηγεί στην κάλπη της 25ης Ιουνίου και στον Ανδρουλάκη την αδυναμία συνεννόηση, που «νομοτελειακά» από τη στιγμή που η ΝΔ δεν συμπράττει με κόμματα στα δεξιά της ούτε με μεμονωμένους βουλευτές θα οδηγήσει σε τρίτη κάλπη τον Αύγουστο, εάν σε δύο εβδομάδες δεν επαναβεβαιωθεί το καθαρό αποτέλεσμα της απλής αναλογικής. Οι μεγαλύτεροι φόβοι των γαλάζιων είναι η… παραλία, δηλαδή το ενδεχόμενο ενίσχυσης της δεξιάς αποχής λόγω προεξόφλησης της πρωτιάς, η χαλαρή ψήφος στα δεξιότερα και η φυγή κεντρώων προς τη διαμόρφωση του κεντροαριστερού τοπίου με τη σκέψη ότι έπεσε πια το «σκιάχτρο» της ακυβερνησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει γίνει μόνιμη επωδός του Μητσοτάκη το «ψηφίζουμε για κυβέρνηση, δεν έχει κριθεί τίποτα». Με διμέτωπο απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, η Πειραιώς παλεύει για επαναπροσέγγιση όσων τη στήριξαν στις 21 Μαΐου με προβολή κάθε στάσης, ιδέας και σχεδίου των αντιπάλων που θα μπορούσαν να τους θορυβήσει εκ νέου.
Ενας στους τέσσερις προς… µετακίνηση
Στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξυπνήσουν αντιδεξιά αισθήματα στους ψηφοφόρους ενώ κάνουν εμφατικά στροφή στον προγραμματικό λόγο, βάζοντας στο νέο προεκλογικό τερέν το κοστούμι της υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Η Κουμουνδούρου, εγείροντας τους κινδύνους ενός «ηγεμόνα» Μητσοτάκη, προσδοκά ουσιαστικά ότι θα ακουστεί στους ψηφοφόρους το επιχείρημα ότι η Δημοκρατία έχει ανάγκη από ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θα ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στην εξουσία. Ταυτόχρονα αναζητώντας εκ νέου την ψυχική ταύτιση με τα πιο λαϊκά στρώματα αλλά και έχοντας ανάγκη από αποτελεσματικά μηνύματα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, επιμένει να συνδέει τον Μητσοτάκη με την ελίτ και να δείχνει προς γαλάζια «φορολεηλασία» εις βάρος των μεσαίων και των αδυνάμων. Κύριος φόβος είναι η τυχόν περαιτέρω αποσυσπείρωση της συριζαϊκής βάσης μετά την ήττα της 21ης Μαΐου. Τα αφηγήματα στοχεύουν εν πολλοίς στους δυνητικά μετακινούμενους του εκλογικού σώματος. Τα καμπανάκια χτυπούν άλλωστε ήδη: έρευνα της GPO («Παραπολιτικά») έδειξε ότι ένας στους τέσσερις σκέφτεται αλλαγή ψήφου στις 25 Ιουνίου, με τα υψηλότερα ποσοστά πιθανής μετακίνησης να ανιχνεύονται στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ (25%) και του ΣΥΡΙΖΑ (23,6%).
«Προοδευτική δύναµη»
Στο ΠΑΣΟΚ επιμένουν στις διαχωριστικές γραμμές απέναντι σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, καθώς διεκδικούν τον ρόλο της «αξιόπιστης και ισχυρής» προοδευτικής δύναμης στη χώρα. Ο φόβος της Χαριλάου Τρικούπη είναι τυχόν ροές ψηφοφόρων, εκείνων που θα θελήσουν να πάρουν θέση στη μάχη της Κεντροαριστεράς, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας τον ως το ισχυρότερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Εξού και τα κεντροαριστερά στελέχη με κάθε ευκαιρία χρεώνουν στη – βαριά ηττημένη της 21ης Μαΐου – Κουμουνδούρου ελλείματα (αξιοπιστίας, για παράδειγμα) και προγραμματικές αδυναμίες που επέτρεψαν, όπως πιστεύουν, αυτό το εύρος πολιτικής κυριαρχίας στον Μητσοτάκη. Με φόντο το 11,46% της 21ης Μαΐου και σε απόλυτους αριθμούς τις σχεδόν 219.000 περισσότερες ψήφους από το 2019, το ΠΑΣΟΚ καλλιεργεί την εικόνα ότι το δικό του «καθαρό μήνυμα» και όχι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνο που στην πραγματικότητα πιέζει τη ΝΔ και την οδηγεί, όπως πιστεύουν στο πράσινο στρατόπεδο, σε επιχείρηση απαξίωσης της προοπτικής του.
