Αν υπάρχουν δύο σημεία στα οποία συμφωνούν οι εκλογολόγοι, ενόσω οι πολιτικοί αρχηγοί εισέρχονται πια στο τελευταίο και πιο κρίσιμο προεκλογικό δεκαήμερο, αυτά είναι πρώτον, το αμετάβλητο σκηνικό στα ψηλά διαμερίσματα της πολιτικής πολυκατοικίας και δεύτερον, η ρευστότητα στα χαμηλότερα πατώματα – είτε στα αριστερά (Πλεύση Ελευθερίας, ΜέΡΑ25 κ.ά.) είτε στα δεξιά της Δεξιάς (Ελληνική Λύση, ΝΙΚΗ, Σπαρτιάτες κ.ά.).
Με σενάρια επί σεναρίων στις κομματικές αίθουσες συσκέψεων, όπου χαράσσεται η στρατηγική της τελικής ευθείας, η προσοχή δεν στρέφεται τόσο στους σκληρούς δείκτες των δημοσκοπήσεων (πρόθεση ψήφου, καταλληλότητα πρωθυπουργού κ.ο.κ.) αλλά πρωτίστως στην… αποκρυπτογράφηση απαντήσεων οι οποίες διαμορφώνουν κρίσιμες τάσεις.
Μόνο την τελευταία εβδομάδα σειρά δημοσκοπήσεων δείχνει τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών να δηλώνει ότι θα ψηφίσει στις 25 Ιουνίου, κάτι που μένει όμως να αποδειχθεί με την πραγματική προσέλευση στο παραβάν.
Επίσης, αν και οι περισσότεροι εμφανίζονται κατασταλαγμένοι στην επιλογή τους (δείκτης που αφορά οπωσδήποτε ψηφοφόρους της ΝΔ), καταγράφεται σταθερά μια μερίδα πολιτών οι οποίοι εκφράζουν σκέψεις αλλαγής της επιλογής που έκαναν στις 21 Μαΐου. Για παράδειγμα η Pulse (Σκάι) κατέγραψε 14% πολιτών που σκέφτονται πλέον άλλο κόμμα και ένα 10% στο «δεν ξέρω/δεν απαντώ», η Metron Analysis (Mega) έδωσε ένα 13% των ερωτηθέντων με αβεβαιότητα ψήφου και η GPO («ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο») ένα 13,6% προβληματισμού για αλλαγή ψήφου. Υπάρχουν επιπλέον εκείνοι που θα επιθυμούσαν να «διορθωθεί» το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα – το λέει το 24% στο γκάλοπ της Alco (Alpha), με το 12% να μην αποκαλύπτει σκέψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι όλοι τους θα στραφούν απαραιτήτως κάπου άλλου.
Με δεδομένα αφενός την… κινούμενη άμμο που αποτυπώνεται στο τοπίο των μικρότερων κομμάτων, αφετέρου τη σημασία που αυτά έχουν για το εύρος της αυτοδυναμίας του νικητή και για τις έδρες των υπολοίπων, είναι σαφές ότι φουντώνει η εξής μάχη: εκεί όπου κάποιος βλέπει ραγισμένες τις πόρτες του και προσπαθεί να κλείσει τρύπες, κάποιος άλλος σπεύδει να ανοίξει διάπλατα τα δικά του παράθυρα.
Η ρευστότητα αφορά κυρίως όσους δεν ανήκουν στο μέτωπο της εκ νέου στήριξης της ΝΔ, η οποία διατηρεί ακόμα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά συσπείρωσης. Και ενώ στη γαλάζια έδρα επιτρέπονται προσώρας οι εκτιμήσεις ότι δεν θα νιώσουν το τραύμα της… ξαπλώστρας (της αποχής, δηλαδή), ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν σκοπεύει να αφήσει στην άκρη τα συσπειρωτικά μηνύματα και τις προσπάθειες συμπίεσης των πολιτικών αντιπάλων του ιδίως των μικρότερων σχηματισμών στα δεξιά της ΝΔ.
Είναι ενδεικτικές οι πληροφορίες ότι γαλάζια στελέχη συζητούν για μια Βουλή «που όσο εύκολο δείχνει να φτάσει οκτακομματική τόσο εύκολο φαντάζει να μείνει πεντακομματική». Κοινώς, θεωρούν το σκηνικό αχαρτογράφητο, «χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πού μπορεί να «κάτσει» όλο αυτό».
Οπως λέει κομματικός παράγοντας, οι περισσότεροι από τους μικρούς σχηματισμούς έχουν μεγάλες αποκλίσεις επιδόσεων στην επικράτεια, «κινούνται δηλαδή πολύ τοπικά, με καλή επιρροή σε έναν νομό αλλά εξαιρετικά χαμηλή στον διπλανό νομό», ενώ «είναι επίφοβο να συμπεράνει κανείς τελικά ποιος θα κλέψει από ποιον και σε τι βαθμό».
Εξού και, κατά την ίδια πηγή, η στοχοπροσήλωση για ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ μοιάζει κοινή: να μην αφήσουν περιθώριο ούτε σε έναν ψηφοφόρο της 21ης Μαΐου να γυρίσει θέση, αντίθετα να τραβήξουν κι άλλους.
Ρίχνουν δίχτυα στην «πατριωτική Δεξιά»
Στο πλαίσιο αυτό η ΝΔ στοχεύει τόσο στην προσέλκυση της δεξαμενής της «πατριωτικής Δεξιάς» που μπορεί να ζυγίζει επιλογές σε μεγάλο εύρος, από την Ελληνική Λύση έως τη ΝΙΚΗ, όσο και στην περαιτέρω διείσδυση στους πασοκογενείς. Αντίστοιχα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, καταγράφοντας μικρότερα ποσοστά συσπείρωσης από τη ΝΔ αλλά αρκετά θετικά και εκείνοι, επιχειρούν αφενός να διατηρήσουν τα κεκτημένα του Μαΐου αφετέρου να αναλύσουν τη στάση εκείνων που – δημοσκοπικά – εμφανίζονται ότι λοξοκοιτάζουν προς άλλες κατευθύνσεις. Εξού και η προσοχή πέφτει στο πού υπάρχουν και πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν τα συγκοινωνούντα δοχεία στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος.
