Ο τελευταίος εν ζωή επιζών της βαθύτερης επιτυχημένης θαλάσσιας διάσωσης στην ιστορία φοβάται τα χειρότερα για τους πέντε επιβάτες του μικρού υποβρυχίου που εξαφανίστηκε κατά την επίσκεψή του στο ναυάγιο του Τιτανικού το Σαββατοκύριακο.
Σύμφωνα με τη «New York Post» ο Roger Mallinson, ο οποίος το 1973 διασώθηκε μαζί με τον καταδυτικό του σύντροφο αφού πέρασε 84 ώρες παγιδευμένος 1.575 πόδια (480 μέτρα) κάτω από την θάλασσα στην Ιρλανδία σε ένα υποβρύχιο πλάτους 6 ποδιών (1,8 μέτρων), είπε ότι το γεγονός πως δεν υπάρχει επικοινωνία με το υποβρύχιο είναι ένα δυσοίωνο σημάδι.
«Αυτό είναι φρικτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχουν μεταδώσει κάποιου είδους σήμα», είπε ο 85χρονος Mallinson, στο Sky News.
«Έχω ένα φρικτό συναίσθημα ότι κάτι μπορεί να είναι σοβαρά λάθος» σημείωσε.
Τα σχόλιά του έρχονται καθώς η Ακτοφυλακή των ΗΠΑ και του Καναδά προσπαθούν να σώσουν τους επιβάτες του υποβρυχίου OceanGate Expeditions που χάθηκε κατά την επίσκεψη στο ναυάγιο του Τιτανικού. Εάν το πλήρωμα είναι ακόμα ζωντανό, οι αξιωματούχοι δήλωσαν την Τρίτη ότι έχουν απομείνει περίπου 40 ώρες οξυγόνου.
«Είχαμε 12 λεπτά οξυγόνου»
Πριν από 50 χρόνια, ο Mallinson και ο Roger Chapman (σήμερα δεν βρίσκεται στη ζωή) — τότε 35 και 28 ετών — τοποθετούσαν ένα υπερατλαντικό τηλεφωνικό καλώδιο 150 μίλια μακριά από την ακτή του Κορκ, στην Ιρλανδία, σε ένα μικρό υποβρύχιο με το όνομα Pisces III, όταν η καταπακτή του μηχανοστασίου άνοιξε κατά λάθος από το πλοίο επιφανείας στο οποίο ήταν δεμένοι.
Πάνω από ένας τόνος νερού άρχισε να χύνεται στο αυτόνομο πίσω τμήμα του υποβρυχίου και αφού κρέμονταν από το πλοίο επιφανείας, έσπασε η γραμμή πρόσδεσής τους και κατρακύλησαν στον πυθμένα της θάλασσας με περίπου 40 μίλια την ώρα.
«Ήταν πολύ τρομακτικό», είπε στο BBC το 2013.
«Πέρασαν περίπου 30 δευτερόλεπτα μέχρι να χτυπήσουμε στον πυθμένα. Απενεργοποιήσαμε τον μετρητή βάθους στα 500 πόδια καθώς θα μπορούσε να είχε σκάσει και πήραμε μαξιλάρια και κουλουριαστήκαμε για να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τραυματισμούς. Καταφέραμε να βρούμε λευκό πανί για να το βάλουμε στο στόμα μας, ώστε να μην δαγκώσουμε τις γλώσσες μας».
Οι δύο άνδρες επικοινώνησαν για να ενημερώσουν ότι είχαν επιζήσει από την πρόσκρουση, αλλά με την παροχή οξυγόνου να μειώνεται λεπτό προς λεπτό οι ελπίδες τους ήταν ελάχιστες. Για να μειώσουν τη χρήση οξυγόνου σταμάτησαν να μιλούν και προσπάθησαν να μείνουν όσο πιο ακίνητοι μπορούσαν και απέφυγαν να φάνε το μόνο σάντουιτς και το κουτάκι λεμονάδας που είχαν για διατροφή.
«Δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, απλά πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου και το σφίγγαμε για να δείξουμε ότι είμαστε καλά», είχε δηλώσει ο Mallinson στο BBC.
Προβλήματα αντιμετώπισαν τα συνεργεία διάσωσης
Στην επιφάνεια, τα συνεργεία διάσωσης αντιμετώπισαν μια σειρά από τεχνικά προβλήματα καθώς ξεκίνησαν μια επιχείρηση διάσωσης.
Τρεις ημέρες μετά το ατύχημα, το εναπομείναν υποβρύχιο διάσωσης μπόρεσε να συνδέσει ένα ειδικά σχεδιασμένο γάντζο και σχοινί ρυμούλκησης στο Pisces III και να το ανυψώσει στην επιφάνεια.
Μόλις έφτασαν εκεί, χρειάστηκαν άλλα 30 λεπτά για να ανοίξει η καταπακτή της καμπίνας. «Είχαμε 72 ώρες ζωής όταν ξεκινήσαμε την κατάδυση, έτσι καταφέραμε να διανύσουμε άλλες 12,5 ώρες. Όταν κοιτάξαμε στον κύλινδρο, είχαμε 12 λεπτά οξυγόνου», είχε πει ο Chapman στο BBC.
Ο Mallinson περιέγραψε στο Sky News ότι ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της επιβίωσής τους ήταν η ικανότητα του ίδιου και του Chapman να φροντίζουν ο ένας τον άλλον σε όλη τη δοκιμασία.
Πηγή φωτογραφιών: New York Post, Daily Mail
