Ιδιαίτερα επικριτικό για τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντίμιρ Πούτιν είναι δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας Liberation, λόγω της στάσης που τήρησε μετά την ανταρσία του Γεβγκένι Πριγκόζιν και της μισθοφορικής οργάνωσής του, της Wagner.
Όπως και πολλές άλλες αναλύσεις στον διεθνή Τύπο έτσι και η Liberation εστιάζει στο γεγονός πως η αντίδραση του Πούτιν είναι σχετικά παράξενη και ήπια ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την εκτίμηση που έχει ο πρόεδρος της Ρωσίας στην πίστη και πώς αντιμετωπίζει όσους θεωρεί ότι τον πρόδωσαν.
Στην ανάλυση του αρθρογράφου Ντον Αλφόν με τίτλο: «Η ανταρσία της Wagner απέτυχε: Η παραδοχή της ιστορικής αδυναμίας του Πούτιν», αναφέρεται πως μετά την εξέγερση του Πριγκόζιν και των μισθοφόρων της Wagner, όλα τα στοιχεία που παρουσίαζε ο Πούτιν προκειμένου να αναδείξει το ιστορικό μεγαλείο της Ρωσίας ξεχάστηκαν σε μία στιγμή.
Τα ψεγάδια και οι φόβοι της ρωσικής εξουσίας
«Με αναφορές στον εμφύλιο πόλεμο του 1917, ο επικεφαλής του Κρεμλίνου έδειξε τα ψεγάδια και τους φόβους της ρωσικής εξουσίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος.
Η Liberation θυμάται τις αναφορές του Πούτιν στην ένδοξη ιστορία της Ρωσίας και τις συγκρίσεις και τους παραλληλισμούς στους οποίους καταφεύγει για να αναδείξει το μεγαλείο του σήμερα, σημειώνοντας πως: «ξέχασε τον αυτοκράτορα όλων των Ρώσων, τον Μεγάλο Πέτρο, τον πρώτο απόλυτο ηγεμόνα και δημιουργό της αυτοκρατορίας. Εγκατέλειψε τον τσάρο Νικόλαο τον Α΄, ορκισμένο εχθρό της Δύσης, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει μπροστά από το περίφημο τραπέζι όπου κάθεται ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν».
Ξέχασε τη μάχη της Πολτάβας (1709), που τερμάτισε την κυριαρχία της Σουηδίας και ακόμα και σήμερα και μόλις ένα χρόνο πριν προβαλλόταν από το Κρεμλίνο ως απόδειξη της ανθεκτικότητας των Ρώσων στρατιωτών. Αλλά ξέχασε και την προσάρτηση της Κριμαίας (1783) από την αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’, η οποία αποδείκνυε την «ανοησία» των γειτονικών εθνών να υπερασπίζονται τα εδάφη τους.
Όλα τα στοιχεία που χρησιμοποίησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν για να αποδείξει και να διαφημίσει το ιστορικό μεγαλείο της Ρωσίας τόσο στον λαό του όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, πλέον έχουν μπει στο ράφι.
Στην πρώτη τηλεοπτική παρέμβαση μετά την «τρελή» προέλαση του Γεβγκένι Πριγκόζιν και των ανδρών του, ο επικεφαλής του Κρεμλίνου έκανε αναφορά σε ένα εντελώς διαφορετικό γεγονός και συγκεκριμένα λέγοντας «1917». Γιατί επέλεξε αυτό το έτος όμως;
Σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό, Άντονι Μπίβορ «Ο Πούτιν είχε πάντα πλήρη επίγνωση της σημασίας του ρωσικού εμφυλίου πολέμου μεταξύ 1917 – 1921, στη ρωσική συλλογική μνήμη. Είναι μία πολύ ισχυρή μνήμη», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Απίστευτη παραδοχή αδυναμίας από τον Πούτιν
Κατά τον Μπίβορ έχει ενστερνιστεί μία ιδεολογία που περιλαμβάνει τους Λευκορώσους, την Ορθόδοξη Ρωσία και τη σλαβική αυτοκρατορία που εκτείνεται από το Βλαδιβοστόκ μέχρι τη Λισαβόνα. Η αναβίωση αυτής της αυτοκρατορίας σημαίνει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε χαρισματικούς υποκινητές εξεγέρσεων όπως ο Πριγκόζιν, που έχουν ήδη οδηγήσει τη Ρωσία σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να είμαστε επιφυλακτικοί με τον ίδιο τον Πούτιν;
«Αυτά τα γεγονότα έδειξαν τον βαθμό στον οποίο η κοινωνία εδραιώνεται γύρω από τον πρόεδρο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ. Σύμφωνα με τον Αλφόν αυτή η δήλωση δείχνει πως για όλους τους αυταρχικούς ηγέτες, τα πάντα βαίνουν καλώς, μέχρι τη στίμη που τίποτα δεν είναι σωστό».
«Το γεγονός και μόνο ότι ο Πούτιν αναφέρθηκε στην ομιλία του στον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός. Κι αυτό από μόνο του είναι μια απίστευτη παραδοχή αδυναμίας», υπογραμμίζει ο Μπίβορ και προσθέτει: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μεγάλος Πέτρος αποδεικνύεται ένα δύσκολο πρότυπο για να ακολουθήσει κανείς».
