«Τον είδες τον Τσίπρα;», ρώταγε τη φίλη της κατεβαίνοντας τα σκαλιά του δημαρχιακού Μεγάρου στην Κοτζιά, σταματώντας να μαζέψει και τα χαρτιά που της έπεφταν.
Ηταν 32χρονών τότε ο Αλέξης.
Είχε μόλις εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος με την Ανοικτή Πόλη, και κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ταράξει τον λιμνάζοντα συντηρητισμό του δημαρχείου.
Πάντα δεξιό δήμαρχο είχε η Αθήνα, ο «δήμαρχος ήταν σαν υπουργός», από την Κοτζιά η πόρτα οδηγούσε στη Βουλή, όχι για όλους και όχι για τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, τουλάχιστον μέχρι τότε.
Όμως το 2006, η παρουσία του νεαρού Τσίπρα, έκανε τον γηραιό της ΝΔ να παραδεχτεί, ότι «το κωλόπαιδο θα γίνει πρωθυπουργός».
Το δημαρχιακό γραφείο δεν τον χωρούσε.
Το ήξερε και ο Αλαβάνος, πιο μακριά, στην Κουμουνδούρου
Ηταν κύριος απέναντι στο «κωλόπαιδο» ο γηραιός.
Και η κοπέλα που μάζεψε στο μεταξύ τη χαρτούρα, μισάνοιξε την πόρτα στην επιβλητική αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου.
Τον είδε να τραβά την καρέκλα για να κάτσει, με το αγγελικό χαμόγελο, πολλοί δίπλα του να τον κοιτούν και να του μιλούν.
Και συνέχισε τον δρόμο της.
«Είναι στην αίθουσα του Δημοτικού ο Τσίπρας, κύριε…»
«Τα τσιγάρα μου που τάβαλα…νάτα… και πώς σου φάνηκε;»
«Killer»
Δύο χρόνια αργότερα, στα 34 του, κάθεται στην καρέκλα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλά θα άλλαζαν στη συνέχεια, εμφανισιακά θα ήταν ομορφότερος ο κομματικός απόγονος του ΚΚΕ εσωτερικού, λιγότερες ρυτίδες, φρεσκάδα, όμως τα χρόνια περνούσαν και η Αριστερά…φάντασμα της αλλοτινής της ικμάδας… πέθαιναν σιγά σιγά εκείνοι που ποτέ δεν έπαψαν να ελπίζουν.
Ερχόταν η σκοτεινή εποχή των μνημονίων…
«Εβδομήντα χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή, τόσοι αγώνες, τόσο αίμα, θέλω να του τα πω…η Αριστερά να κυβερνήσει περίμενα…»
Την πρόλαβαν τη μεγάλη γυναίκα τα παιδιά, όταν εκείνη κατέβαινε την Ηρώδου Αττικού, κι εκείνος με το μπλε κοστούμι έβγαινε από το Προεδρικό Μέγαρο, τόσοι αστυνομικοί τριγύρω, ο Τσίπρας πρωθυπουργός, τόσοι άνθρωποι πίσω του και μπροστά του μέσα στον κήπο αλλά δεν ήταν το βλέμμα του Παυλόπουλου εκείνο που τον άγγιξε στην πλάτη.
Ηταν εκείνης το βλέμμα που τον έκανε να κοντοσταθεί για ένα δευτερόλεπτο πριν κλείσει η πόρτα του αυτοκινήτου.
«Εχεις υποχρέωση…» από το ένα πεζοδρόμιο
Σήκωσε δειλά το χέρι εκείνος .. στην άλλη άκρη του δρόμου
Τα παιδιά όρμηξαν πάνω του για να φωτογραφηθούν μέσα στη Βουλή, «είστε πρωθυπουργός, ισχύει;», «μην τον τραβάτε ρε», «θα μας βγάλουν έξω»
«Κανένας δεν θα μας βγάλει έξω, ό,τι θέλουμε θα κάνουμε», μίλησε εκείνος.
Εκείνος, που ήθελαν όλοι να είναι φίλοι του και ήξερε να τους κάνει όλους να αισθάνονται άνετα μαζί του.
Είχε και βαρύ χέρι. Την ώρα που σε πλησίαζε να σου πει «τι κάνεις;», σού έριχνε και μία στον ώμο.
«Αλλά είναι και ψυχρός αν σε κάνει πέρα, έχει τελειώσει για πάντα μαζί σου».
Ο Αλέξης έγινε πρωθυπουργός και ήταν αλήθεια ότι ήθελε να αλλάξει τη χώρα προς το καλύτερο, να φτιάξει δομές και υποδομές, να θωρακίσει βασικές πτυχές του κοινωνικού κράτους, να δώσει μισθούς και συντάξεις…
Κάποιος στο Αγιο Ορος τον άκουγε προσεκτικά. Ηταν οι δυο τους μόνο στο χώρο.
Σαν η δεύτερη παρουσία να περίμενε τον Τσίπρα από καιρό.
Εκείνος είπε πολλά νοερά.
Αλλά έκανε και λάθη, όπως θα πει ένας από τους πολλούς συνεργάτες του, που έβλεπε άλλους συνεργάτες του να του σκάβουν το λάκκο μετά την εποχή του δημοψηφίσματος.
«Εκεί τι έγινε;»
«Ωρίμασε, άκομψα..»
«Και με τις Πρέσπες;»
«Κάτι σαν χαλαρή συνομοσπονδία προέκταση της Ελλάδας στα Βαλκάνια, επικράτεια υπό τον έλεγχό μας και όχι της Τουρκίας…»
Με το ίδιο χαμόγελο, τραβούσε τη καρέκλα να κάτσει σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό σαλόνι και η αλήθεια είναι ότι πολλοί ξένοι ηγέτες τον άκουγαν. Θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο εάν είχε και δεύτερη τετραετία.
«Πιο υποψιασμένος, μέσα κι έξω, κυρίως στο κόμμα. Το κατάλαβε με τον δύσκολο τρόπο, έπρεπε να πάρει κεφάλια αλλά ήταν προσκολλημένος στις διαδικασίες».
Πετάγεται κι ένας άλλος: «Καλά η Μπέτυ δεν του τα έλεγε;»
«Εχει παίξει καθοριστικό ρόλο η Μπέτυ, αναμφίβολα… και με επιτυχία, δεν είναι τυχαίος άνθρωπος η Μπέτυ…»
«Στο ντύσιμο δεν την ακούει βέβαια…»
Με καλές και κακές στιγμές ο Τσίπρας κυβέρνησε 4 χρόνια και κρατήθηκε να μην ανάψει τσιγάρο, μόλις είδε τον Μητσοτάκη να ανεβαίνει τα σκαλιά του Μαξίμου.
Δεν υπήρχε κανένας στη Βουλή που θα μπορούσε να παραβγεί μαζί του στην πολιτική αντιπαράθεση.
Ισως κανείς με την ίδια ικανότητα αντίληψης των διεθνών συσχετισμών.
Δεν υπήρχε κανείς από τη Μεταπολίτευση και μετά που θα μπορούσε να δικαιώσει τους αγώνες και τις προσδοκίες των αμέτρητων ανθρώπων που θυσιάστηκαν για να δουν την Αριστερά και τις αξίες της στην εξουσία.
Δεν υπήρξε κανείς ηγέτης δημοκρατικής παράταξης που να θέριεψε τόσο φθόνο εναντίον του από «ομοϊδεάτες» του.
Δεν είχε εκείνο το αγγελικό χαμόγελο όταν τραβούσε την καρέκλα να κάτσει.
Τώρα η θλίψη ήταν εμφανής στο πρόσωπό του, και την καρέκλα την έβαζε στη θέση του.
Να δούμε ποιος θα την τραβήξει.
Ο Αλέξης Τσίπρας, είναι όμως 48 χρονών, η γυναίκα που κατέβαινε την Ηρώδου Αττικού, στα 80 πια…
«Θα ξαναγυρίσει;»
«Δεν έφυγε ποτέ..»
