Στο όνομα του Πούτιν και του Παΐσιου

Τελικά, η Νίκη, το κόμμα που συγκροτήθηκε στις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και στις σκήτες φανατικών ορθόδοξων ζηλωτών, κατάφερε με ποσοστό 3,7% να εξασφαλίσει 10 έδρες στη Βουλή. Η πρώτη δήλωση του προέδρου του, Δημήτρη Νατσιού, ενός δασκάλου από το Κιλκίς, ήταν μια τυπική δήλωση λαϊκιστικού περιεχομένου:

«Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για αυτούς που μας τίμησαν με την ψήφο τους αλλά για όλο τον ελληνικό λαό. (…) Με σεβασμό στην ψήφο των συμπολιτών μας και με φόβο Θεού θα πορευθούμε μαχόμενοι για τη νίκη του ελληνισμού, τη νίκη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τη νίκη του απλού λαού».

Τηλευαγγελιστής

Πόσα και πόσα πολιτικά εγχειρήματα στο όνομα του λαού και εναντίον των ελίτ δεν έχουν διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις δημοκρατίες. Το συγκεκριμένο, όμως, ήρθε για να βάλει στο Κοινοβούλιο τον υπερβατικό λόγο των γεροντάδων και μιας παραθρησκευτικής σέχτας που αντιτάσσεται στην εκκοσμίκευση. Ο πρόεδρος, που παρουσιάστηκε περίπου ως διανοούμενος του χώρου, υπήρξε διαπρύσιος κήρυκας αυτών των ιδεών επί πολύ καιρό, μέσω του τηλεοπτικού καναλιού 4Ε, στο οποίο διατηρούσε επί χρόνια εκπομπή. Ως τηλευαγγελιστής, δηλαδή, έχτισε αναγνωρισιμότητα και κέρδισε μόνιμο ακροατήριο.

Με την εμβέλεια του τηλευαγγελιστή έγινε παράγων του παρεκκλησιαστικού χώρου στο όνομα μιας «καθαρής Ορθοδοξίας», έλαβε μάλιστα μέρος σε εκδηλώσεις που στρέφονταν κατά αποφάσεων της επίσημης Εκκλησίας. Ταυτόχρονα, όμως, είχε πρόσβαση και σε διάφορες μητροπόλεις, που τον καλούσαν σε εκδηλώσεις εθνικοθρησκευτικού περιεχομένου. Επίσης είχε πρόσβαση σε διάφορα σάιτ θρησκευτικού περιεχομένου στα οποία αρθρογραφούσε. Aκόμα και μέσα στον Μάιο, προεκλογική περίοδο, δημοσιεύονταν άρθρα του στη διαδικτυακή πύλη Πεμπτουσία, που έχει σχέση με τη Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Ορους.

Ο πρόεδρος, δηλαδή, δεν αντλεί ψήφους από παρεκκλησιαστικούς, παλαιοημερολογίτες και πιστούς του Αγίου Παΐσίου. Είναι «πολυσυλλεκτικός» στον εκκλησιαστικό χώρο. Και δεν είναι χθεσινός. Ερχεται από μακριά. Για την ακρίβεια, δραστηριοποιούνταν πολιτικά μέσα στα χρόνια της κρίσης και του αντιμνημονιακού λαϊκισμού. Και δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτεύεται. Στο παρελθόν βρέθηκε στο εθνικοθρησκευτικού χαρακτήρα κόμμα με την επωνυμία Κοινωνία – Πολιτική Παράταξη συνεχιστών του Καποδίστρια, που είχε ιδρύσει ο Εμμανουήλ Β. Βολουδάκης, καθοδηγούμενος από τον κληρικό Βασίλειο Βολουδάκη, προϊστάμενο του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών.

Ρωσόδουλοι

Υπενθυμίζω μόνο ότι ο παππούλης Βασίλειος Βολουδάκης, που κάνει κηρύγματα διεκδικώντας μια νέα «χριστιανική αυτοκρατορία», είναι από τα πρόσωπα που στηρίζουν απολύτως τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Πριν από μερικές εβδομάδες, είχα γράψει για μια διαδικτυακή συζήτηση που συντόνισε, στις 7 του περασμένου Μαΐου, ανάμεσα στον ρώσο εθνικιστή Αλεξάντερ Ντούγκιν και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη!

Ο Νατσιός, από την πρώτη στιγμή, δημοσίως επέκρινε το ελληνικό κράτος επειδή, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, καταδίκασε τον αναθεωρητικό επεκτατισμό της Ρωσίας και εναρμόνισε την εξωτερική πολιτική στο θέμα αυτό με εκείνην της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. «Γιατί στην παρούσα διένεξη Ρωσίας και Ουκρανίας να τασσόμαστε απροκάλυπτα, με κρεμασμένη τη γλώσσα από προθυμία, με τους Δυτικούς;», αναρωτιόταν σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε αμέσως μετά την εισβολή. Στη συνέχεια, φιλοτέχνησε ένα παραμύθι για αφελείς. Γράφει:

«Γιατί στέλνουμε, ενεργώντας ως εντολοδόχοι, όπλα στην Ουκρανία; Μήπως λείπουν από τη Δύση; Ποιος νουνεχής Ελληνας επικροτεί μια τέτοια απόφαση; Γιατί βγάζουμε τις παπαρούνες, που τοποθέτησαν οι Ρώσοι στις κάνες των όπλων μας και τοποθετούμε σφαίρες που θα τους σκοτώσουν; Τι κερδίζουμε, εκτός από αναγνώριση της ικανότητας υποκλίσεων; Γιατί δεν προβάλλεται ότι ο πόλεμος είναι και θρησκευτικός, ορθόδοξοι από τη μια και παπικοί ή ουνίτες από την άλλη;».

Στην ουσία, δηλαδή, στρώνει την παρέμβασή του επί ενός υπόβαθρου που επικαλείται την «ξανθή φυλή». Οταν, στις εκλογές του Μαΐου, μετρήθηκε η επιρροή του, κατανοήθηκε η σχέση του με το Αγιο Ορος και με φιλορωσικούς θυλάκους της Εκκλησίας. Αποσιωπήθηκε εντέχνως, όμως, η πολεμική του στάση κατά του Πατριαρχείου. Κι όμως. Πολλά από τα στελέχη που κόσμησαν τα ψηφοδέλτιά του, τον Οκτώβριο του 2019 είχαν υπογράψει την ανοιχτή επιστολή για το «Ουκρανικό ζήτημα», καλώντας την Ιερά Σύνοδο να μη δεχτεί την αυτοκεφαλία που χορήγησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Εκκλησία της Ουκρανίας.

Η ταυτότητα αυτή, τις τελευταίες μέρες, υποβαθμίζεται, χάριν των φονταμενταλιστικών θέσεων της Νίκης για μια σειρά πολιτικά ζητήματα (παιδεία, οικογένεια, εξωτερική πολιτική, ευρωπαϊκή ταυτότητα, κοσμικό κράτος κ.λπ.). Νομίζω ότι είναι λάθος. Διότι κατά βάθος η Νίκη είναι κόμμα ανοιχτά υπέρ του ρωσικού παράγοντα στην Ελλάδα, ο οποίος, αν και έχει υποστηρικτές σε πολλά ελληνικά κόμματα, διεκδικεί τη στήριξη και ενός αμιγώς εθνικοπατριωτικού θρησκευτικής έμπνευσης κόμματος, που θα μπορεί νομίμως να αμφισβητεί το κοσμικό κράτος, τη δημοκρατική ταυτότητα της χώρας και τον δυτικό προσανατολισμό της.