Αναζήτηση
Το καλοκαίρι του 1946 ήταν μια εποχή ελευθερίας για τη Γαλλία.
Η Ευρώπη είχε μόλις βγει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι παραλίες ήταν καθαρές και οι Γάλλοι ήταν έτοιμοι να πάνε την απελευθέρωση λίγα βήματα παραπέρα με το λανσάρισμα μιας γυναικείας στολής μπάνιου που θα μπορούσε σχεδόν να χωρέσει σε ένα σπιρτόκουτο.
Το γνωστό σε όλους μας σήμερα μπικίνι έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε μια φωτογράφιση σε πισίνα του Παρισιού στις 5 Ιουλίου 1946, μία εβδομάδα πριν από την Ημέρα της Βαστίλης και εν μέσω μιας παγκόσμιας έλλειψης υφασμάτων.
Ο σχεδιαστής, πρώην μηχανικός Louis Réard, προσέλαβε το μοναδικό μοντέλο που ήταν πρόθυμο να εκθέσει το σώμα του τόσο πολύ, μια 19χρονη χορεύτρια από το Casino de Paris με το όνομα Micheline Bernardini.
Φόρεσε τα τέσσερα μικρά κομμάτια υφάσματος που είχε ενώσει ο Réard και έδειξε στον κόσμο για πρώτη φορά τον γυναικείο αφαλό. 
Η καινοτομία του Réard δεν ήταν η πρώτη που χώρισε τα παραδοσιακά γυναικεία μαγιό στα δύο. Τα είδωλα του Χόλιγουντ και τα pin up μοντέλα τα φορούσαν από καιρό.
Το άτομο και το σπιρτόκουτο
Επίσης ένας άλλος σχεδιαστής είχε προλάβει την ιδέα του, ο Jacques Heim, ο οποίος επίσης παρουσίασε ένα πολύ μικρό μαγιό και το ονόμασε «Atome», εμπνευσμένος από την πρόσφατη, τότε, ανακάλυψη του ατόμου.
Η Kelly Killoren Bensimon, η οποία κατέγραψε την ιστορία του ενδύματος στο «The Bikini Book» εξήγησε πως η εμφάνιση της Bernardini προκάλεσε σκάνδαλο καθώς ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος είδε τον γυναικείο αφαλό σε κοινή θέα.
Μάλιστα στη φωτογράφιση την βλέπουμε να κρατά στο χέρι της ένα σπιρτόκουτο θέλοντας να δείξει πως το ένδυμά ήταν τόσο μικρό που χωρούσε κάλλιστα μέσα σε αυτό.
Η εκδοχή του Réard βγήκε νικήτρια καθώς το μαγιό που είχε σχεδιάσει ήταν ακόμη πιο μικρό, κατασκευασμένο από ύφασμα μόλις 30 ιντσών.
Ο ίδιος ήταν βέβαιος πως το δημιούργημά του σε συνδυασμό με τη φωτογράφιση θα δημιουργούσε σάλο και θα γινόταν πρωτοσέλιδο, όπως και συνέβη.
Στις 5 Ιουλίου 1946, το μπικίνι βγήκε στα ράφια. Στη Μεσόγειο έγινε ανάρπαστο και ένα χρόνο αργότερα εισήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1950, ο Time πήρε συνέντευξη από τον Αμερικανό μεγιστάνα των μαγιό Fred Cole, ο οποίος «λίγο περιφρονούσε τα περίφημα μπικίνι μαγιό της Γαλλίας».
«Οι Γαλλίδες έχουν κοντά πόδια», εξήγησε ο ίδιος. «Τα μαγιό πρέπει να σηκώνονται στα πλάγια για να δείχνουν τα πόδια τους πιο μακριά» σημείωσε.
Η Μπριζίτ Μπαρντό στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών το 1953
«Ήταν μια γιορτή ελευθερίας»
Το μπικίνι έκανε μεγάλη επιτυχία. Άλλωστε, ωφελήθηκε από το πνεύμα της εποχής: Οι Ευρωπαίοι έβγαιναν στις παραλίες για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Οι άνθρωποι επιθυμούσαν τις απλές χαρές της θάλασσας και του ήλιου. Για τις γυναίκες, το να φορούν μπικίνι σηματοδοτούσε μια δεύτερη απελευθέρωση. Δεν υπήρχε τίποτα σεξουαλικό σε αυτό. Ήταν μια γιορτή ελευθερίας και μια επιστροφή στις χαρές της ζωής», λέει ο συντάκτης μόδας Jamie Samet στο American Heritage.
Σύμφωνα με το businessinsider, σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι αρχές αρχικά απαγόρευσαν το μπικίνι και απομάκρυναν από τις παραλίες τις τουρίστριες που το φορούσαν. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, το μπικίνι δεν θεωρούνταν αποδεκτό για τις γυναίκες «με λεπτότητα και σεμνότητα» έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Πρόστιμο σε λουόμενη με μπικίνι στην Ιταλία το 1957
Όμως οι αντιλήψεις άλλαξαν τη δεκαετία του 1960, όταν το μπικίνι μπήκε στην αμερικανική ποπ κουλτούρα, με το τραγούδι «Itsy Bitsy Teeny Weeny Yellow Polka Dot Bikini» ή την καλιφορνέζικη αισθητική συγκροτημάτων όπως οι Beach Boys.
