Aν οι εκλογές είναι πάντα τομή για το πολιτικό σκηνικό, οι προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού και της νέας του κυβέρνησης είναι ο πρώτος πλοηγός της στρατηγικής του.
Τις ημέρες αυτές ολοκληρώθηκαν οι προγραμματικές του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το περίγραμμα των προθέσεών του σε μια νέα εντελώς πολιτική συγκυρία που έχει συνέχειες από την προηγούμενη αλλά τον βρίσκει ακόμη πιο ενισχυμένο και με την ευχέρεια να μετακινεί την ατζέντα αλλά και το σύνολο των αποχρώσεών της, είτε κάνει λόγο πιο εμφαντικά για τη liberal ατζέντα των δικαιωμάτων στο Blοοmberg είτε χαράσσει τα πιο βαθιά νέα οικονομικά και κοινωνικά του μέτρα – στο πεδίο που νίκησε τον Μάη και τον Ιούνη τους αντιπάλους του.
Η παραζάλη της νίκης
Εδώ πάντα όμως ενέχει ένας κίνδυνος και δεν μιλάμε απλώς για τα δημοσιονομικά στενέματα της όλης Ευρώπης που αργά ή γρήγορα θα επικαθορίζουν με νέο τρόπο και την εσωτερική άσκηση των πολιτικών. Μιλάμε για τον κίνδυνο της παραζάλης, ύπουλος κίνδυνος που συχνά πλήττει τις κυβερνήσεις χωρίς αντίπαλο. Οι πιο επικριτικοί θα τον ονόμαζαν κίνδυνο αλαζονείας αλλά για να είμαστε δίκαιοι, δεν διατρέχει κάτι τέτοιο τον Πρωθυπουργό. Η παραζάλη, που δεν έχει σχέση με τις πρώτες υψηλές θερμοκρασίες στη χώρα, περισσότερο είναι το στοίχημα για το επιτελικό κράτος νούμερο 2 και το τρίπτυχο συνεκτικότητα – σεμνότητα – ταχύτητα που θέλει ο Μητσοτάκης για τις νέες κυβερνητικές του ημέρες. Εδώ δεν χωρούν βερμπαλισμοί και υποτίμηση των άλλων – ο τελευταίος που το έπραξε το πλήρωσε ακριβά από το Ζάππειο πριν από μερικές εβδομάδες.
Η περιδίνηση των εμφυλίων
Αν η κυβέρνηση πρέπει να ξορκίσει την παραζάλη, η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να ξορκίσει όλες τις παλιές παιδικές της ασθένειες. Οι εμφύλιοι στην πίσω αυλή της Κουμουνδούρου κλιμακώνονται και προφανώς η συζήτηση δεν οριοθετείται απλώς στο ποιο πρόσωπο θα διαδεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα ή αν το διαρκές συνέδριο θα γίνει γρήγορα ή αργά. Τα βέλη των Πράσινων και των Βένετων βασικά έχουν στόχο το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, την ψυχή του κόμματος και τη νέα θέση του (αν υπάρξει) σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου η διπλή μάχη του Μάη και του Ιούνη μεταμόρφωσε το κόμμα από αντίπαλον δέος σε μεσαίο χώρο χωρίς πυξίδα. Οι τάσεις εδώ αναδιαμορφώνονται (η άλλοτε πλειοψηφία των προεδρικών έχει γίνει τρία κομμάτια), παλιοί φίλοι έγιναν εχθροί και μόνον οι επόμενες ημέρες θα έχουν νέα δεδομένα και τις πρώτες κινήσεις των μνηστήρων με όριο τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής το επόμενο Σαββατοκύριακο. Ως τότε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος σηκώνει το βάρος μιας θεσμικής παρουσίας στα μπροστινά έδρανα της Βουλής, ενώ στα πολύ κοντινά ακόμη καραδοκούν οι «Σπαρτιάτες».
Οι εσωκομματικοί τριγμοί
Αν η παραζάλη της νίκης είναι ο φόβος της κυβέρνησης και η περιδίνηση των εμφυλίων ο φόβος για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι τριγμοί είναι το φάντασμα για το ΠΑΣΟΚ. Στο νοητό τόξο των βαρονιών του που φαίνεται να ομογενοποιούνται υπό τον Ανδρουλάκη μετά τις κάλπες και τον πλήρη έλεγχο της ΚΟ και του κόμματος, οι δύο εσωτερικές κρίσεις της εβδομάδας ήταν αντίρροπες και με μόνο κοινό παρονομαστή τις αγεφύρωτες σχέσεις των Χάρη Καστανίδη – Νίκου Ανδρουλάκη – Ανδρέα Λοβέρδου. Στο πρώτο σκέλος του σχήματος, ο Καστανίδης βρέθηκε εκτός Βουλής στο όνομα μιας ανανέωσης και προφανώς λόγω χαρακτήρα και πορείας δεν θα το άφηνε αναπάντητο. Αυτή την επιστολή – κείμενο βέβαια τη μάθαμε. Γιατί ως προς το δεύτερο σκέλος, δηλαδή την αποχώρηση Λοβέρδου απ’ το κόμμα, μόνον εικάζουμε. Κι αυτό αφού εδώ η επιστολή πήγε μόνο στον πρόεδρο του κόμματος. Οι υποστηρικτές του Ανδρουλάκη βλέπουν ένα διπλό κλείσιμο λογαριασμού με δύο παλιούς που είχαν πάντα την άνεση (ή τον φόβο) της αυτονομίας. Οι πιο μετριοπαθείς του χώρου βλέπουν δύο τριγμούς που θα πρέπει άμεσα να δείξει η νέα ηγεσία πως μπορεί να απορροφήσει, διατηρώντας τη ματιά της και στο κέντρο και στα αριστερά.
