Τις πρώτες ημέρες της «εξέγερσης των μπανλιέ» που είχε πυροδοτήσει, το φθινόπωρο του 2005, ο θάνατος από ηλεκτροπληξία δύο εφήβων με καταγωγή από το Μάγρεμπ οι οποίοι κρύβονταν από την αστυνομία, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, τότε πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, βρισκόταν σε διακοπές.

Δεν έσπασε τη σιωπή του παρά μόνο έπειτα από 10 νύχτες ταραχών, με μία λιτή δήλωση: «Τα γεγονότα μιλούν για μένα». Τα μπανλιέ καίγονταν, και η Γαλλία, από τους πολιτικούς αναλυτές μέχρι τους απλούς περαστικούς που καλούνταν να κάνουν κάποιο σχόλιο, σκεφτόταν τον Λεπέν.

Είχαν περάσει τρία χρόνια από όταν είχε καταφέρει να προκριθεί στον δεύτερο προεδρικό γύρο, πυροδοτώντας ένα συλλογικό σοκ και τεράστιες διαδηλώσεις: οι ταραχές τον βοήθησαν να ορθοποδήσει δημοσκοπικά.

Τις επόμενες ημέρες, το Εθνικό Μέτωπο (FN), Εθνική Συσπείρωση πλέον, είχε τυπώσει αφίσες που διατράνωναν τη διορατικότητα του προέδρου του («Μετανάστευση, έκρηξη των μπανλιέ… ο Λεπέν τα είχε προβλέψει») και είχε οργανώσει μια διαδήλωση.

Επιστρέφοντας στα ΜΜΕ, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είχε ένα χαμόγελο ικανοποίησης που ερχόταν σε έντονη αντιδιαστολή με τη σοβαρότητα των στιγμών: διασκέδαζε βλέποντας τον Νικολά Σαρκοζί, υπουργό Εσωτερικών τότε, να οικειοποιείται την εμπρηστική ρητορική του, κάνοντας λόγο για racaille – αποβράσματα, συρφετό, αληταριό.

Καθημερινά, τα γαλλικά ταχυδρομεία παρέδιδαν στην έδρα του RN νέες επιταγές με σκοπό την ένταξη στο κόμμα ενώ ο Λουί Αλιό, τότε γενικός γραμματέας, επί σειρά ετών σύντροφος της Μαρίν Λεπέν και νυν δήμαρχος του Περπινιάκ, προέβλεπε νίκη του πατρός Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2007 – τελικά πήρε 10%, κέρδισε ο Σαρκοζί. Οσο για την ίδια τη Μαρίν Λεπέν, τότε αντιπρόεδρο του FN, αυτή πρότεινε, με τον ενθουσιασμό της πολιτικής της νιότης, μέτρα πολεμικού τύπου: επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, προληπτικοί κατ’ οίκον περιορισμοί κ.ο.κ.

Δεκαοκτώ χρόνια και μια μεγάλη εκστρατεία αποδαιμονοποίησης του κόμματος αργότερα, η ηγέτιδα της Εθνικής Συσπείρωσης (RN) ξεχώρισε, κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων ταραχών που πυροδότησε στη Γαλλία ο θάνατος του 17χρονου Ναέλ Μερζούκ από αστυνομικά πυρά, με τη… διακριτικότητά της.

Δεν επισκέφθηκε καμία πληγείσα περιοχή, κανένα αστυνομικό τμήμα.

Μία ολόκληρη εβδομάδα, περιορίστηκε σε δύο παρεμβάσεις, η μία στην Εθνοσυνέλευση, ή άλλη σε βίντεο που κατέγραψε στο κοινοβουλευτικό γραφείο της, με φόντο τη γαλλική σημαία, αρνούμενη κάθε πλειοδοσία, δεσμευόμενη να μην κάνει «τίποτα ικανό να εμποδίσει το έργο των νόμιμων Αρχών που είναι υπεύθυνες για τη δημόσια τάξη», χωρίς να αναπαραγάγει την αξίωση επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που είχε ήδη εγείρει η Δεξιά, ο τρις καταδικασμένος για υποκίνηση φυλετικού μίσους Ερίκ Ζεμούρ, αλλά και ο ίδιος ο αντιπρόεδρός της, ο Σεμπαστιάν Σενού.

Εμφανίστηκε όσο πιο «προεδρική» μπορούσε, ως η επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης – το επανέλαβε δις – «εκτελώντας» παράλληλα εν ψυχρώ το αντίπαλο άκρο, τη ριζοσπαστική Αριστερά του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Παράλληλα, οι ομάδες της ξέθαψαν παλιές αφίσες της υπό το σύνθημα «Η γαληνεμένη Γαλλία», χλευάζοντας τις παλαιότερες προβλέψεις του Εμανουέλ Μακρόν περί «εμφυλίου πολέμου» σε περίπτωση εκλογής της Λεπέν στην προεδρία.

Οι στόχοι, προφανείς: να τοποθετήσει τον Ερίκ Σιοτί, τον σκληροπυρηνικό πρόεδρο των Ρεπουμπλικανών, πλάι στον Ερίκ Ζεμούρ, στα ακροδεξιά, ώστε να φανεί εκείνη εγγύτερα στο Κέντρο· και να κερδίσει ένα κομμάτι της λαϊκής ψήφου, της δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών συμπεριλαμβανομένων, των «σοβαρών ανθρώπων που χρειάζονται ηρεμία».

Τη λεπενική βάση είχε αναλάβει ούτως ή άλλως να κρατήσει συσπειρωμένη ο πρόεδρος της RN, Ζορντάν Μπαντελά, με αλλεπάλληλες μιντιακές εμφανίσεις και άλλες τόσες εμπρηστικές δηλώσεις, α λα Ζεμούρ, περί «απανθρωποποιημένων» νέων, ανθρώπων «στους οποίους έχουμε δώσει τα πάντα», με τους οποίους «η συγκατοίκηση είναι αδύνατη».

«Πώς καταντήσατε έτσι τη Γαλλία;» επανέκαμψε δριμύτερη στην Εθνοσυνέλευση, την Τρίτη, η Μαρίν Λεπέν, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι δεν άντλησε κανένα μάθημα από τις ταραχές του 2005 και ετοιμάζεται πάλι να ρίξει δισεκατομμύρια στα μπανλιέ ενώ πρέπει «πρώτα και πριν από όλα να σταματήσει η άναρχη μετανάστευση».

Το χαμόγελο της ικανοποίησης για τη δημοσκόπηση που έδειξε πως ένας στους δύο Γάλλους εκτιμά ότι βγαίνει ενισχυμένη από την κρίση, και ένας στους τρεις πιστεύει ότι θα τα είχε πάει καλύτερα από τον Εμανουέλ Μακρόν, αντίθετα με τον πατέρα της τότε, είχε την ευφυΐα να το κρύψει.