Ο θίασος του Αντόνιο Γκάδες επιστρέφει στο Ηρώδειο με την θρυλική παράσταση «Fuego», αρκετά χρόνια μετά από τις δύο θριαμβευτικές sold-out παραστάσεις της διάσημης «Carmen», το 2017. Έτσι, η φλόγα και το πάθος του φλαμένκο έρχονται και πάλι στην Αθήνα, με την Ομάδα του Αντόνιο Γκάδες, για να μας παρασύρουν στους ρυθμούς του αυθεντικού ισπανικού φλαμένκο, σε μία μυσταγωγική βραδιά κάτω από την Ακρόπολη, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου, στις 21:00.
Η 25μελής ομάδα του Αντόνιο Γκάδες, αποτελούμενη από χορευτές, μουσικούς και τραγουδιστές, μεταλαμπαδεύει επί σκηνής, ολόκληρη τη φιλοσοφία, την αισθητική και την καλλιτεχνική ηθική του μεγάλου χορογράφου, εμβαθύνοντας στα θέματα του πάθους, της θυσίας και του αγώνα για κυριαρχία. Μέσα από τις μαγευτικές ερμηνείες των χορευτών, το κοινό μεταφέρεται σε ένα ταξίδι συναισθηματικής αναταραχής και έρχεται αντιμέτωπο με τις συνέπειες της ανεξέλεγκτης επιθυμίας.
Επιτομή της πεμπτουσίας της φιλοσοφίας του Γκάδες – «επιστρέφω στην παράδοση για να εξελιχθώ» – το «Fuego» είναι η ιστορία ενός βαθιά ερωτευμένου νεαρού ζευγαριού, που η σχέση τους περιπλέκεται όταν ένας χαρισματικός και σαγηνευτικός ταυρομάχος μπαίνει στη ζωή τους. Ο ταυρομάχος σαγηνεύει τη γυναίκα και προκαλεί ένταση και ζήλια μεταξύ των δύο ανδρών. Τα έντονα συναισθήματα της αγάπης, της επιθυμίας και της αντιπαλότητας εκφράζονται μέσα από τον δυναμικό χορό και τη μουσική του φλαμένκο. Οι χορευτές μεταδίδουν την παθιασμένη φύση των χαρακτήρων τους μέσα από τις κινήσεις τους, αναδεικνύοντας την ωμή ενέργεια και τον αισθησιασμό που ενυπάρχει στο ισπανικό φλαμένκο.
Το «Fuego» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1989 και καθήλωσε το παρισινό κοινό, ήδη από την ημέρα της πρεμιέρας του. Στη συνέχεια η παράσταση ταξίδεψε σε εμβληματικά θέατρα σε όλο τον κόσμο, περιοδεύοντας σε πολλές χώρες μεταξύ των οποίων η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ελβετία, η Ιαπωνία και η Βραζιλία.
Στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του που συνεχίζεται όλα αυτά τα χρόνια, αυτό το εμπνευσμένο έργο αυθεντικού φλαμένκο έρχεται και στην Αθήνα. Με αυτήν την αφορμή, τα «Νέα» συνομίλησαν με την Στέλλα Αραούζο, καλλιτεχνική διευθύντρια του θιάσου του Αντόνιο Γκάδες για το «Fuego», το φλαμένκο και την κληρονομιά του μεγάλου Ισπανού χορογράφου.
Τι θα δει το ελληνικό κοινό στην παράσταση του «Fuego»;
Θα έχουμε το προνόμιο να δούμε ένα κλασικό έργο του Ισπανικού Χορού. Την τελευταία συνεργασία του Αντόνιο Γκάδες και του Κάρλος Σαούρα, με τον μαγικό και αισθησιακό συνδυασμό της μουσικής του Μανουέλ ντε Φάλλα και της μουσικής του Φλαμένκο. Ενα ταξίδι στον πολιτισμό και την παράδοση της νότιας Ισπανίας, της Ανδαλουσίας. Ο έρωτας, η ζήλια, το πάθος, η χαρά, ο αισθησιασμός, το δράμα και πολλά άλλα συναισθήματα συνυπάρχουν στο Fuego, το οποίο εξερευνά την πολύπλοκη δυναμική του έρωτα, της έλξης και της προδοσίας.
Το «Fuego» εξερευνά την πολύπλοκη δυναμική της αγάπης, της έλξης και της προδοσίας. Είναι τελικά η φωτιά που καίει αυτούς που αγαπούν;
Ναι, σίγουρα υπάρχει μια μεγάλη έλξη και μια ισχυρή επιρροή, τόσο στους πρωταγωνιστές όσο και στους ανθρώπους. Όλοι είναι μέσα σε αυτή την έλξη. Δεν βλέπω την προδοσία ως τέτοια, αφού συμβαίνει μετά τον θάνατο του συζύγου της Καντέλα, αλλά η φωτιά δεν καταφέρνει να σκοτώσει κανέναν, χάρη στους ανθρώπους και το ξόρκι που διώχνει το Φάντασμα.
Το 2017 η ομάδα σας είχε παρουσιάσει την «Κάρμεν» στο Ηρώδειο με μεγάλη επιτυχία. Τι θυμάστε από εκείνες τις βραδιές;
Είναι πάντα ένα όνειρο να χορεύεις σε ένα περιβάλλον γεμάτο μαγεία, ιστορία και τόσο δυνατή ενέργεια. Η ανάμνηση είναι υπέροχη, όπως και η ανταπόκριση του κοινού. Ως Ισπανοί, Μεσογειακοί υπάρχουν πολλά κοινά και πολλά που πρέπει να αντανακλώνται.
Έχοντας χορέψει η ίδια στην πρώτη εκδοχή του «Fuego», πώς αισθάνεστε που το βλέπετε όχι επί σκηνής, αλλά ως θεατής;
Σήμερα παίζω την Μάγισσα, οπότε εξακολουθώ να το ζω από τη σκηνή. Αλλά και όταν το βλέπω απ’ έξω και όταν το ζω από μέσα, είναι προνόμιο να βλέπω τη δουλειά μιας ζωής και το πάθος που ενσαρκώνουν οι χορευτές μου. Ειδικά η Εσμεράλντα Μανθάνας, η Καντέλα, είναι μια πολύτιμη υπερηφάνεια.
Είναι δύσκολο να συνεχίσετε την κληρονομιά του Αντόνιο Γκάδες μέσω του ιδρύματός του; Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζετε;
Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Δύσκολη λόγω του σεβασμού που τρέφω για όλα όσα άφησε πίσω του, αλλά ταυτόχρονα κάνω αυτή τη δουλειά εδώ και 18 χρόνια, σχεδόν 19. Πάντα με την υποστήριξη και την εποπτεία του Ιδρύματος και με τον σεβασμό και την ταπεινότητα των συναδέλφων μου. Είναι ένα προνόμιο και μια πηγή υπερηφάνειας.
Υπό την καλλιτεχνική σας διεύθυνση στο Ίδρυμα, παρουσιάσατε και πάλι τις θρυλικές χορογραφίες του Αντόνιο Γκάδες. Γιατί αποφασίσατε να το κάνετε;
Αυτός ήταν ο στόχος του Ιδρύματος όταν δημιουργήθηκε: να έχουμε επί σκηνής αυτές τις λαμπρές χορογραφίες αυτού του μοναδικού δημιουργού που ήταν ο Αντόνιο Γκάδες.
Σε μια εποχή που όλες οι αρχές τίθενται υπό αμφισβήτηση, σε ποιο βαθμό είναι κρίσιμη η δήλωση του Αντόνιο «επιστρέφουμε στην παράδοση για να εξελιχθούμε»;
Απολύτως απαραίτητο. Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι. Στην Ισπανία υπάρχει ένα ρητό που λέει «μην πας καν πίσω για να κάνεις ένα βήμα μπροστά», αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν θα λειτουργούσε. Μια άλλη ιδιοφυΐα που πάντα έλεγε ότι πρέπει να κοιτάς πίσω για να εξελιχθείς και να αναπτυχθείς, ήταν ο Πάκο ντε Λουσία. Είναι θεμελιώδες να περπατάς το μονοπάτι προς τα εμπρός, χωρίς να ξεχνάς από πού έρχεσαι. Ένα σπίτι χρειάζεται γερά θεμέλια για να μην πέσει.
Για το διεθνές κοινό, το φλαμένκο είναι ένας χορός πάθους. Για εσάς, μετά από τόσα χρόνια καριέρας, τι είναι το φλαμένκο τώρα;
Πάντα λέω ότι το φλαμένκο είναι ένα μικρό δηλητήριο, ένα γλυκό δηλητήριο. Για μένα είναι ένας τρόπος έκφρασης. Είναι ελευθερία, έμπνευση, ζωή, δύναμη, ενέργεια. Ευχαριστώ το Φλαμένκο και την Τέχνη γενικότερα, γιατί είναι αυτό που συμβάλλει στην ομορφιά του να είσαι ζωντανός.
