Οι άνδρες δεν τρελαίνονται για τις τσάντες -αυτό είναι σαφές. Τους τελευταίους δύο αιώνες κουβαλούν πορτοφόλια, χαρτοφύλακες, τσάντες ή σακίδια πλάτης, πάντα συνδεδεμένα με τη δραστηριότητα ή το επάγγελμά τους, αλλά ποτέ μια τσάντα, μια τσάντα με ιμάντες ή χερούλια γεμάτη με τα προσωπικά τους αντικείμενα. Ίσως γι’ αυτό, στις μέρες μας, ένας άνδρας που κρεμάει μια τσάντα από τον ώμο του αποτελεί ένα είδος αλλόκοτου φαινομένου, προκαλεί μια δίνη σχολίων, ανασηκωμένων φρυδιών και κριτικής που, ανάλογα με το προφίλ του πρωταγωνιστή, μπορεί να γίνει περισσότερο ή λιγότερο βίαιη.

Η περίπτωση ορισμένων διασημοτήτων είναι διαφορετική (ρίξτε μια ματιά σε παραδείγματα όπως ο ηθοποιός Jacob Elordi και η Bottega Veneta Cassette Bag του, ή ο τραγουδιστής Harry Styles με την Gucci Jackie του)- άλλωστε, ζουν σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Αλλά γιατί αυτοί μπορούν να κουβαλούν τσάντα και οι καθημερινοί άνθρωποι όχι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις έναν απλό πολίτη που έχει εντάξει μια τσάντα στην καθημερινότητά του; Δεν χρειάζεται να μεταφέρουν χαρτομάντιλα, γυαλιά, φορτιστή, οφθαλμικές σταγόνες ή οποιαδήποτε προσωπικά αντικείμενα;

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη GQ (@gq)

Οι εμφάνιση της τσέπης

Είναι γεγονός ότι οι ανδρικές τσάντες βγήκαν από τη μόδα πριν από 300 και πλέον χρόνια, περίπου την εποχή που τα παντελόνια άρχισαν να γίνονται στενά και μια από τις πιο πρακτικές εφευρέσεις στην ιστορία της ένδυσης έγινε απαραίτητο χαρακτηριστικό: Οι τσέπες. Μέχρι τότε, οι άνδρες έφεραν τσάντες, όσο περίτεχνα και εντυπωσιακά απαιτούσε η κοινωνική τους θέση. «Από την κλασική αρχαιότητα έως την Αναγέννηση, οι μικρές τσάντες ήταν ένα συνηθισμένο αξεσουάρ για άνδρες και γυναίκες για να μεταφέρουν νομίσματα» εξηγεί η Rosa Moreno Laorga, αναλύτρια τάσεων, σύμβουλος μόδας, καθηγήτρια τέχνης και μόδας και κοινωνιολογίας της μόδας στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Σχεδιασμού στη Μαδρίτη της Ισπανίας και συγγραφέας του βιβλίου «Μετατρέποντας την καθημερινότητα σε σύγχρονη τελετουργία, ένα δοκίμιο για την προέλευση των τάσεων». Στην πραγματικότητα, για μεγάλο μέρος της ιστορίας οι άνδρες ήταν αυτοί που κρατούσαν το πορτοφόλι, καθώς ήταν αυτοί που κουβαλούσαν τα χρήματα. Οι γυναίκες δεν χρειάζονταν ένα τέτοιο, επειδή δεν επιχειρούσαν να απομακρυνθούν πολύ από το σπίτι τους.

Στην πραγματικότητα, για μεγάλο μέρος της ιστορίας οι άνδρες ήταν αυτοί που κρατούσαν το πορτοφόλι, καθώς ήταν αυτοί που κουβαλούσαν τα χρήματα. Οι γυναίκες δεν χρειάζονταν ένα τέτοιο, επειδή δεν επιχειρούσαν να απομακρυνθούν πολύ από το σπίτι τους.

Ένα ανεξάρτητο αξεσουάρ

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ιδρύθηκε στο Λονδίνο η οργάνωση Rational Dress Society για τη μεταρρύθμιση της βικτωριανής ένδυσης. Μαζί με το αναπτυσσόμενο κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, υποστήριξε ότι η ανεξαρτησία των γυναικών δεν μπορούσε να επιτευχθεί με ένα στενό φόρεμα χωρίς τσέπες. Η αληθινή απελευθέρωση απαιτούσε φαρδιά ρούχα που επέτρεπαν την ελευθερία κινήσεων και τσέπες για να έχουν τα απαραίτητα κοντά τους – συμπεριλαμβανομένου ενός περίστροφου, αν χρειαζόταν. Το κίνημα δεν ασχολήθηκε με το θέμα των τσαντών, αλλά η μόδα ήξερε να διαβάζει τους καιρούς και όταν στα τέλη του αιώνα επιτράπηκε στις γυναίκες να ταξιδεύουν μόνες τους, η Louis Vuitton άρχισε να πουλάει μεγάλες τσάντες για γυναίκες, τοποθετώντας τα προϊόντα της ως ένδειξη της γυναικείας ανεξαρτησίας. Είχαν θήκες και φερμουάρ και εξέπεμπαν πολυτέλεια.

Ο 20ός αιώνας έδωσε σημαντική ώθηση στην τσάντα ως γυναικείο αξεσουάρ. Τον Φεβρουάριο του 1955, η Gabrielle Chanel δημιούργησε την 2.55 (όνομα εμπνευσμένο από την ημερομηνία δημιουργίας της). Η τσάντα, μήκους μόλις 19 εκατοστών, ήταν κατασκευασμένη από μαύρο παραγεμισμένο δέρμα με τρεις τσέπες στο εσωτερικό της, δύο στις δύο άκρες και μια μικρότερη στη μέση για να αποθηκεύει κραγιόν. Αυτή ήταν η πρώτη σύγχρονη τσάντα, μια πρωτοποριακή που περιλάμβανε μια επαναστατική λεπτομέρεια: Δύο αλυσίδες από επίπεδους μεταλλικούς κρίκους που απελευθέρωναν τα χέρια. Αυτό το μοντέλο, το οποίο συνεχίζει να εμφανίζεται μέχρι σήμερα σε διαφορετικά φινιρίσματα, χρώματα και υλικά, εξακολουθεί να είναι το best-seller της γαλλικής εταιρείας.

Το εργαζόμενο κορίτσι

Τη δεκαετία του 1980, όταν οι γυναίκες εισήλθαν μαζικά στον εργασιακό χώρο, υιοθέτησαν τα ανδρικά ρούχα (σακάκια, κοστούμια, παντελόνια). Αυτό δεν ήταν μόνο μια πρακτική απόφαση, αλλά και μια αντανάκλαση της εποχής (δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου πρότυπα γυναικείας ηγεσίας για να εμπνευστούν, ούτε κάποια εταιρική στολή συγκρίσιμη με το ανδρικό κοστούμι). Οι ταινίες της εποχής που σχετίζονται με την εργασία αντικατοπτρίζουν σαφώς αυτή την αισθητική: Ενώ η Μέλανι Γκρίφιθ κουβαλούσε μια τεράστια καφέ δερμάτινη τσάντα σε όλη τη διαδρομή προς το γραφείο στην ταινία «Εργαζόμενο Κορίτσι» (Working Girl) -χρειαζόταν κάτι για να μεταφέρει τα ψηλοτάκουνα τακούνια που θα φορούσε στο γραφείο αντί για τα αθλητικά παπούτσια Reebok με τα οποία έφτανε-, κανένα από τα αφεντικά του Tom Cruise στην ταινία The Firm δεν χρειάστηκε να κουβαλάει τίποτα στα χέρια του. Απλώς δεν το χρειάζονταν: Είχαν βοηθούς -όλες γυναίκες- για να μεταφέρουν τα πράγματα γι’ αυτούς.

«Για τις γυναίκες, το να φέρουν μια τσάντα σημαίνει απλώς ότι είναι ντυμένες σαν γυναίκες και ότι μπορούν να μεταφέρουν τα πράγματά τους με άνεση. Για τους άνδρες, το να φέρουν μια τσάντα σημαίνει ότι υιοθετούν ένα ένδυμα που είναι «προβληματικό», επειδή είναι έμφυλο».

Η εικόνα ενός άνδρα με κοστούμι και τίποτα στα χέρια του έγινε η εικόνα της επιτυχίας

Θα πρέπει να περιμένουμε να αλλάξει οριστικά η ισορροπία δυνάμεων για να είναι αυτοί που θα υιοθετήσουν τα γυναικεία ρούχα ως σύμβολο εξουσίας; Θα παραμείνουν μέχρι τότε αυτά τα θηλυκά αντικείμενα εμποτισμένα με μια κάποια αποδυνάμωση; Η Ana Velasco Molpeceres, δημοσιογράφος, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης και ιστορικός με ειδίκευση στην επικοινωνία και τη μόδα, η οποία εξέδωσε πρόσφατα το βιβλίο «Παλιά ρούχα: Η ιστορία των ρούχων που φοράμε» βρίσκει στην ιστορία τις απαντήσεις στο γιατί οι άνδρες εξακολουθούν να μην χρησιμοποιούν τσάντες: «Από τον 19ο αιώνα, οι τσάντες έχουν συνδεθεί με τις γυναίκες. Ως εκ τούτου, κατηγοριοποιούνται ως γυναικείο αξεσουάρ. Για τις γυναίκες, το να φέρουν μια τσάντα σημαίνει απλώς ότι είναι ντυμένες σαν γυναίκες και ότι μπορούν να μεταφέρουν τα πράγματά τους με άνεση. Για τους άνδρες, το να φέρουν μια τσάντα σημαίνει ότι υιοθετούν ένα ένδυμα που είναι «προβληματικό», επειδή είναι έμφυλο».

Ένα σύμβολο της ανδρικής απελευθέρωσης;

Σήμερα, οι μεγάλοι οίκοι πολυτελείας είναι αποφασισμένοι να κάνουν τους άνδρες να κουβαλούν τσάντες. Θα μπορούσε αυτό το αξεσουάρ να γίνει σύμβολο της ανδρικής απελευθέρωσης, ξεπερνώντας κάποια στερεότυπα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται, να ντύνεται και να παρουσιάζεται ένας άνδρας στον κόσμο; Πολλοί νέοι άνδρες, άνδρες που ασχολούνται με τη μόδα και άνδρες που δεν ντύνονται σύμφωνα με τις συμβάσεις του φύλου τη χρησιμοποιούν, αλλά πρόκειται για μειοψηφία.

«Αναμφίβολα, το σπάσιμο του κανόνα σχετικά με το τι είναι παραδοσιακά θηλυκό ή αρσενικό συνεπάγεται πάντα ένα νέο όραμα και μια σαφή εξέλιξη όσον αφορά την αντίληψη των συμβατικών ρόλων. Αυτές οι αλλαγές βοηθούν να απαλλαγούμε από πολλά περιοριστικά, επιβλαβή στερεότυπα και νομίζω ότι η χρήση της μόδας ως εργαλείου που μας βοηθά να είμαστε ελεύθεροι είναι πάντα αξιέπαινη. Μια τσάντα μπορεί να είναι ένα σύμβολο που μας βοηθά να σπάσουμε τα καλούπια αντί να προσαρμοζόμαστε σε αυτά- μην ξεχνάτε ότι η Chanel και ο Yves Saint Laurent ήταν οι πρώτοι που έσπασαν τον σεξουαλικό διμορφισμό μεταφέροντας τα ρούχα από την ανδρική στη γυναικεία γκαρνταρόμπα, δημιουργώντας έτσι νέους τρόπους ύπαρξης στον κόσμο για τις γυναίκες που συμμετείχαν σε αυτή τη μεταμόρφωση» παρατηρεί η Moreno Laorga.

Η μόδα θεωρείται μια γλώσσα μέσα σε μια εξελισσόμενη κουλτούρα

Η μόδα υπερασπίζεται εδώ και αρκετά χρόνια τα στυλ και τα ενδύματα χωρίς φύλο. Βλέπουμε καλλιτέχνες, αστέρες της μουσικής και μοντέλα να κουβαλούν τσάντες σε εκδηλώσεις και κόκκινα χαλιά. Παρόλα αυτά, οι αντιδράσεις που βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκαλύπτουν ότι, σε ορισμένους ιδιαίτερα συντηρητικούς τομείς, ένας άνδρας που κυκλοφορεί με τσάντα δεν είναι ακόμη ευρέως αποδεκτός.

«Οι ρόλοι των δύο φύλων εξακολουθούν να έχουν βασικό και σημαντικό βάρος στα μέσα ενημέρωσης, στη διαφήμιση, στις ταινίες και σε πολλά άλλα. Στην αρχή, μια εικόνα της οποίας τα κομμάτια δεν είναι τα αναμενόμενα είναι πάντα ανατρεπτική, στην προκειμένη περίπτωση μια τσάντα (η οποία παραδοσιακά συνδέεται με το γυναικείο σύμπαν) στα χέρια ενός στρέιτ, cis άνδρα. Ο χρόνος θα ομαλοποιήσει τη χρήση αυτού του αξεσουάρ, σε περίπτωση που γίνει δημοφιλές και μπει στον κανόνα» συνεχίζει η Moreno Laorga.

Οι χιαστί τσάντες στους άντρες έχουν πέραση

«Οι ποδοσφαιριστές και οι καλλιτέχνες του hip hop φορούν τσάντες sling, επειδή είναι μέρος της κουλτούρας της πολυτέλειας και της χλιδής. Στην περίπτωσή τους, το να επιδεικνύουν μια τέτοια τσάντα είναι αρρενωπό, επειδή, στην εικονογραφία τους, είναι κάτι ακριβό και επώνυμο. Συνδέεται με τη δύναμη. Ακριβώς όπως τα κοσμήματα ή τα υπερβολικά χτενίσματα και η αισθητική των τατουάζ», εξηγεί ο Velasco Molpeceres.

Οι τσάντες ανήκουν σε μια κατηγορία αξεσουάρ που ανταποκρίνονται σε μια ορισμένη λειτουργικότητα -μια λειτουργικότητα που, σε ορισμένες περιπτώσεις (όπως στο παράδειγμα των viral τσαντών clutch του JW Anderson που μοιάζουν με περιστέρια, μαξιλάρια και άλλα), εξελίσσεται σε διακοσμητικό στοιχείο, επισημαίνει η Moreno Laorga. «Ίσως στο μέλλον, η τσάντα να μετατραπεί από δοχείο αντικειμένων σε δοχείο ταυτοτήτων- ένα μη λεκτικό γλωσσικό εργαλείο που χρησιμεύει για να εκφράσει πτυχές σχετικά με το πρόσωπο που την φοράει και τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζει να τη φορέσει» λέει.

Ίσως, στο μέλλον, μια τσάντα δεν θα ενοχλεί τόσο πολύ τους ανθρώπους.

*Με στοιχεία από elpais.com

Τελευταία Νέα