Αναζήτηση
Συγκλονίζει η περιγραφή ενός Ισραηλινού καθηγητή που ζει με την οικογένειά του στο Λονδίνο και αφηγείται τη δραματική εμπειρία του θανάτου των γονιών του από την επίθεση της Χαμάς.
Ο Magen Inon μεγάλωσε στο νότιο Ισραήλ με τους γονείς του και τα τέσσερα αδέλφια του σε ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Netiv Haasara, το οποίο είναι ένα από τα πλησιέστερα ισραηλινά χωριά στη Λωρίδα της Γάζας. Ο ίδιος ως παιδί έχει πολύ όμορφες αναμνήσεις.
Κάθε καλοκαίρι, όπως αναφέρει στον Guardian, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου, αυτός και η οικογένειά του ταξίδευαν από το Λονδίνο για να περάσουμε χρόνο με τους γονείς του στο χωριό. «Είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι αυτό το μέρος βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, καθώς πραγματοποιούνται καθημερινά οι επιθέσεις της Χαμάς», έγραψε ο Magen, του οποίου οι γονείς, Yakob και Bilha είναι νεκροί.
Οι πληροφορίες για τις επιθέσεις άρχισαν να φτάνουν στον Magen από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ομαδικές συνομιλίες που είχε με φίλους και συγγενείς. Οι γονείς του έστειλαν αρχικά ένα μήνυμα στον ίδιο και τα αδέλφια του, λέγοντας ότι άκουγαν πυροβολισμούς και πως βρισκόντουσαν μέσα στο σπίτι με κλειδωμένες τις πόρτες. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που έμαθαν νέα τους.
Σε εκείνη τη φάση, επειδή είχαν συνηθίσει τέτοιους ήχους, δεν είχαν θορυβηθεί. Όταν, όμως, οι γονείς του Magen σταμάτησαν να απαντάνε στα μηνύματα, ο ίδιος ήρθε σε επαφή με μία γειτόνισσα που κρυβόταν στη ντουλάπα μαζί με τα παιδιά της. Εκείνη τον πληροφόρησε, κοιτώντας έξω από το παράθυρο, πως το σπίτι τους είχε καεί ολοσχερώς.
«Τότε επιβεβαιώθηκε ο χειρότερός μας φόβος, ότι αποκλείεται να είχαν επιβιώσει. Δεν έχουμε ενημερωθεί επίσημα για τους θανάτους τους εξαιτίας του χάους και της αβεβαιότητας που υπάρχει παντού. Αλλά αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα διπλανά χωριά η Χαμάς δε μπορούσε να απαγάγει ανθρώπους από το Netiv Haasara, οπότε το συμπέρασμά μας το βγάλαμε».
Οι γείτονες της οικογένειας, κατά τη διάρκεια του επταήμερου πένθους που ακολούθησε την επίθεση μίλησαν με τον Magen και τον ενημέρωσαν για το τι συνέβη: μία ρουκέτα έπληξε απευθείας το σπίτι τους και οι γονείς του πέθαναν επί τόπου.
«Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Οι γονείς μου ήταν ο βράχος στη ζωή μου και η μόνη παρηγοριά που έχω είναι ότι πέθαναν μαζί. Αχώριστοι στη ζωή και το θάνατο. Οι γονείς μου ήταν εξαιρετικοί: έζησαν υπέροχες και όμορφες ζωές που επηρέασαν πολλούς ανθρώπους. Ο πατέρας μου ήταν γεωπόνος και παρότι είχε συνταξιοδοτηθεί, υπήρχαν άνθρωποι που τον παρακαλούσαν να τους βοηθήσει και έτσι συνέχιζε. Λάτρευε τη ζωή και τη γη. Η μητέρα μου, Bilha, ήταν νηπιαγωγός και μετά εκπαίδευε νηπιαγωγούς πάνω στο αντικείμενο των καλλιτεχνικών για τα μικρά παιδιά. Είχε το χάρισμα να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα στους άλλους. Όταν πήρε σύνταξη έχτισε ένα στούντιο και το γέμισε με τους πίνακές της. Θα γιορτάζαμε στα τέλη Οκτωβρίου τα 76α γενέθλιά της», έγραψε ο Μagen.
O ίδιος ζει τα τελευταία χρόνια εκτός Ισραήλ, αλλά η ψυχή του είναι συνδεδεμένη με τους ανθρώπους και τη γη όπου μεγάλωσε. «Ήλπιζα ότι τα παιδιά μου θα αγαπούσαν το μέρος όπως εγώ. Το κολύμπι στη θάλασσα, τη συλλογή πορτοκαλιών με τη μητέρα μου από τους κήπους, το τρέξιμο στους αγρούς με τα σιτάρια και τα καλαμπόκια που ο πατέρας μου βοηθούσε να καλλιεργηθούν… έχω τόσο όμορφες αναμνήσεις», περιγράφει ο Magen, o οποίος συμπληρώνει ότι η το δικό του πένθος είναι ένα μικρό κλαρί μέσα στα κύματα της αιματοχυσίας που πραγματοποιείται στην περιοχή.
«Όσοι ξέρω από παιδί έχουν να αφηγηθούν μία φρικιαστική ιστορία. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, μου έστελναν εκκλήσεις για βοήθεια φίλοι που κρατούσαν τις πόρτες στα καταφύγιά τους όση ώρα οι τρομοκράτες προσπαθούσαν να μπουν μέσα. Είμαστε όλοι φοβισμένοι, πληγωμένοι και απεγνωσμένοι».
«Με αφορμή αυτό το αβάσταχτο συναίσθημα πόνου και απελπισίας, επιθυμώ να μιλήσω για αυτό που πιστεύω πως είναι η κληρονομιά των γονιών μου. Οι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές έχουν λόγους να μισιούνται μεταξύ τους. Αυτό χρησιμοποιείται από όσους ζουν μέσα από το μίσος. Αλλά δε μπορεί να είναι η μόνη εναλλακτική.Η οικογένειά μου δεν αναζητά την εκδίκηση. Οι γονείς μου συμπεριφερόντουσαν στους ανθρώπους με βάση τις πράξεις τους και όχι με βάση το αν ανήκαν σε κάποια ομάδα ανθρώπων. Μας παρηγορούν άνθρωποι κάθε είδους, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, την εθνικότητά τους και το φύλο τους. Το κοινό μας μέλλον βασίζεται στην αποδοχή πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αξίζουν σεβασμό και ασφάλεια. Με αυτό τον τρόπο μεγάλωσα και έτσι μεγαλώνω τα παιδιά μου. Μακροπρόθεσμα, ακόμα κι αν αυτό αργήσει να συμβεί, το μοναδικό μέλλον είναι αυτό που περιλαμβάνει ελπίδα και ειρήνη. Σας παρακαλώ, σταματήστε τον πόλεμο».
