Ο Τζουμάκας ήταν ο εύκολος στόχος. Μπορούσε, δηλαδή, να τον δώσει στην Αυγέρη και στον Πολάκη προς τακτοποίηση. Την άλλη μέρα εμφανίστηκε ο Σκουρλέτης, κατηγόρησε τον πρόεδρο για σταλινικές μεθόδους, επιτέθηκε στον Πολάκη και στον Παππά (πού είναι αυτός;), αλλά δεν άνοιξε μύτη. Και ο Φίλης είπε επίσης τα δικά του. Επιδιώκουν να τους διώξει. Και ο Κασσελάκης περιμένει να φύγουν μόνοι τους. Αλλά δεν έχουν πού να πάνε. Ομως δεν μπορούν και να μείνουν.
Η προφανής επιλογή είναι να πάνε στα σπίτια τους, να ιδιωτεύσουν και τα Σαββατοκύριακα να βγαίνουν στον Αυτιά. Ούτε αυτό είναι εύκολο. Γιατί η πολιτική προκαλεί εθισμό, χρειάζεσαι θεραπεία αν απομακρυνθείς απότομα. Και, εκτός των άλλων, υπάρχει πλέον και ένα προσωπικό πείσμα απέναντι στον ξένο που ήρθε και τους σήκωσε από τον καναπέ και κοιμάται στο κρεβάτι τους.
Ωστόσο κάπου πρέπει να παίρνει τον λόγο και η προσωπική αξιοπρέπεια. Είσαι στέλεχος ενός κόμματος. Και επειδή μιλάμε για Αριστερά, επιτρέπεται να διεκδικήσεις τον χαρακτήρα του «ιστορικού». Η βάση του κόμματος, με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν συμφωνεί με τις προσωπικές σου απόψεις, αρχές και αξίες. Τι κάθεσαι και παριστάνεις τώρα; Θα μου πεις ότι είσαι θεματοφύλακας της παραταξιακής φυσιογνωμίας. Κολοκύθια. Η βάση δεν συμφώνησε και είπε να γυρίσει σελίδα. Δεν σου αρέσει. Σεβαστό. Βρίσκεσαι καθημερινά αντιμέτωπος με σουρεαλιστικές καταστάσεις που σε εξοργίζουν. Μαζί σου, σε κατανοούμε. Εμείς χαχανίζουμε και εσύ ζεις το δράμα σου. Γιατί δεν σηκώνεσαι να φύγεις με τον πλέον δραματικό και θεαματικό τρόπο; Να κλείσεις την πόρτα με δύναμη, να το ακούσει όλη η χώρα. Θα μου πεις θα σε ξεχάσουν την επομένη και αυτό δεν το αντέχεις. Ε, τι να κάνουμε; Αργά ή γρήγορα η λήθη είναι ο προορισμός για όλους μας. Τι κάθεσαι, λοιπόν; Αν μείνεις, θα γίνεις μία drama queen, θα σε βαρεθούν ως και οι δικοί σου άνθρωποι. Εκτός και αν έχεις βάσιμες ελπίδες ότι θα φύγει εκείνος. Τότε το συζητάμε.
