Η απότομη προσγείωση του Στέφανου Κασσελάκη στην ελληνική πολιτική σκηνή ήταν εξαρχής ένα μυστήριο. Οπως είπε χθες ο Νίκος Φίλης: «Τυπικά τον Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ τον έφερε ο Τσίπρας, ποιος τον έφερε στον Τσίπρα θα το πει ο Αλέξης.» Επειδή όμως ο Αλέξης τηρεί στρατηγική Κώστα Καραμανλή, να σπάει τη σιωπή του δηλαδή μόνο όταν το επιτάσσει το προσωπικό του συμφέρον, δικαιούμαστε στο μεταξύ να διατυπώσουμε ορισμένες υποθέσεις.
Δύο ήταν τα σενάρια που είχαν κυκλοφορήσει όταν ο Κασσελάκης έθεσε υποψηφιότητα. Το ένα μιλούσε για έλληνες οικονομικούς παράγοντες που ήθελαν να ρίξουν, ή έστω να φοβίσουν, τον Μητσοτάκη. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, ο Πρωθυπουργός είχε «παραπάρει αέρα» κι έπρεπε επειγόντως να αποκτήσει ένα αντίπαλο δέος. Τι καλύτερο λοιπόν από έναν νέο, άφθαρτο και φιλελεύθερο υποψήφιο, που θα εξέπληττε ευχάριστα με τον πολιτικό του λόγο και θα αλίευε ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι ήταν απογοητευμένοι με την ατολμία και την αλαζονεία του αρχηγού της;
Το άλλο σενάριο είχε να κάνει με κάποιους από το Δημοκρατικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι ενδιαφέρονται για κάποιον περίεργο λόγο για τις τύχες της ελληνικής Αριστεράς και έστειλαν έναν «δικό τους» να επουλώσει τις πληγές, να χτίσει γέφυρες και να παρουσιάσει την ελληνική εκδοχή του «Yes, we can». Οπως αποδείχθηκε, βέβαια, τη δουλειά αυτή την έκανε καλύτερα ο Χάρης Δούκας, αλλά ο καθηγητής του Μετσοβίου μάλλον είχε διαφύγει την προσοχή των Αμερικανών.
Ο Νίκος Φίλης έφερε στην επιφάνεια χθες ένα τρίτο σενάριο. Οπως είπε στον ΑΝΤ1, τον Κασσελάκη τον έφεραν μεν οικονομικοί παράγοντες, αλλά με τον αντίθετο στόχο από εκείνον που είχαν οι άλλοι οικονομικοί παράγοντες: όχι να υπονομεύσουν τον Μητσοτάκη, αλλά να τον στηρίξουν, να του προσφέρουν δηλαδή ένα μικρό, «συστημικό», κόμμα-μπαλαντέρ που θα τον βοηθήσει να κυβερνήσει αν τα βρει σκούρα. Και, την ίδια στιγμή, να εξασφαλιστεί ότι δεν θα διοχετευθεί στους «λαϊκούς» αγώνες ούτε ένα ευρώ από τα 75 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης και των Κοινοτικών Κονδυλίων.
Ο αντίπαλος μοιάζει πανούργος και πανίσχυρος. Παρ’ όλ’ αυτά, ο πρώην υπουργός Παιδείας άφησε να εννοηθεί ότι θα παραμείνει στο κόμμα τουλάχιστον μέχρι την Κεντρική Επιτροπή του ερχόμενου μήνα για να δει «τι αποφάσεις θα πάρει ο Κασσελάκης και τι όσοι διαφωνούν». Ομως είναι φανερό ότι το χάσμα με τους Πολάκηδες, τους Παππάδες και τους Καρανίκες είναι πλέον αγεφύρωτο. Το ζήτημα δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεξιός ή αριστερός, συστημικός ή αντισυστημικός, αλλά αν μπορεί να συστεγάζονται πλέον σ’ αυτόν δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Δεν μπορούν. Το είπε κι ο Καρανίκας, αποκαλώντας τον Φίλη «πρώην σύντροφο» (και άλλα πολύ χειρότερα). Οσο πιο γρήγορα επισημοποιηθεί το διαζύγιο, και ξεκινήσει ο ουσιαστικός διάλογος για το μέλλον της Αριστεράς, τόσο το καλύτερο.
